Vikan - 15.03.1999, Blaðsíða 52

■Eg var
„Ég heiti Ása, ég er
43 ára, 1.64 m á hæð
og veg u.þ.b. 100 kg.
Það síðastnefna gefur
tilefni til ýmissa at-
hugasemda frá vinnu-
félögum mínum. Ég
man t.d. eftir því þeg-
ar Inga sagði einn
morgun fyrir nokkrum
mánuðum síðan. „Nú
þarna ertu, ég heyrði
ekki vörulyftuna
koma!“
Inga hélt áfram og sagði
að það væri örugglega
stórhættulegt að vera
samtímis mér í venjulegri
lyftu og það væri tími til
kominn að fyrirtækið léti
setja upp sérstaka lyftu fyrir
mig og aðrar fitubollur sem
ættu erindi á skrifstofuna.
Eg sneri mér undan til þess
að fela tárin. Út undan mér
heyrði mér hlátur Ingu og
Nínu starfsfélaga okkar sem
hló henni til samlætis.
Ég hafði oft velt því fyrir
mér hvers vegna Inga þyrfti
á því að halda að vera
skemmtileg á minn kostnað.
Eftir því sem ég best fékk
séð lifði hún skemmtilegu
lífi og hefði enga ástæðu til
þess að vera andstyggileg
við mig. Hún var 46 ára, vel
vaxin og fallega klædd. Hún
bjó ein og lífið virtist brosa
við henni. Hún ferðaðist
mikið og talaði oft um
hversu gott það væri að
vera frjáls og öllum óháð.
Nína var 33 ára og gjöró-
lík Ingu. Innst inni vissi ég
að það var ekkert illt til í
Nínu. En hún leit upp til
Ingu; ef Ingu fannst eitt-
hvað fyndið fannst Nínu
það líka.
Með jöfnu millibili gerði
Inga vinnudaginn að kvöl
og pínu fyrir mig. En stund-
um lét hún eins og hún vildi
lögð í einelti vegna offitu
ekkert frekar en vera vinur
minn. Af og til fórum við og
fengum okkur kaffi saman
eftir vinnu, fórum saman í
búðarölt eða í bíó og það
var alltaf að frumkvæði
hennar. Ég átti erfitt með
að átta mig á Ingu og ég var
því fegin að hún stakk
aldrei upp á því að við
heimsæktum hvor aðra. Ég
var feimin við að bjóða
henni í íbúðina sem ég bjó í
með mömmu minni, hátt á
áttræðisaldri. Ég gat vel
ímyndað mér hvernig það
hefði getað orðið tilefni til
andstyggilegra athugasemda
á minn kostnað ef hún
kæmist að því að mamma
kæmi ennþá fram við mig
eins og litlu stelpuna sína.
Ég hef stundum velt því
fyrir mér hvernig líf mitt
hefði orðið ef ég hefði ekki
búið með mömmu. A.m.k.
hefði mér gengið betur að
halda þyngdinni niðri. En
ég hef aldrei séð eftir því að
verða eftir hjá henni eftir að
pabbi varð bráðkvaddur
fyrir 15 árum. Mamma var
miður sín af sorg og þarfn-
aðist mín sárlega fyrstu
mánuðina. Ég var þá 28 ára,
laus og liðug. Auðvitað
hafði ég orðið hrifin af
mönnum og nokkrum sinn-
um verið í föstu sambandi.
En ég hafði aldrei gifst og
var barnlaus. Fljótlega kom-
um við okkur upp kerfi. Ég
sá um að halda íbúðinni
hreinni, þvo þvottana og
gera innkaupin. Mamma
eldaði matinn. Hún var
listakokkur og sparaði ekki
rjómann og smjörið og
smám saman hlóðust kílóin
utan á mig. Ég hafði alla tíð
verið búttuð og þegar ég
komst á fertugsaldurinn
þyngdist ég á methraða.
Stundum tók ég mig saman
í andlitinu og fór í megrun,
en ég var ekki fyrr búin að
léttast um fimm kíló þegar
ég var búin að bæta á mig
öðrum átta eða tíu. Líklega
skorti mig sjálfsaga og mat-
urinn var það sem ég sótti í
ef mér ieið illa. Góður mat-
ur var eins og góður vinur
þegar ég sat og horfði á
sjónvarpið eftir að mamma
var farin að sofa. Oft leigði
ég myndbönd, á leið minni
heim úr vinnunni, og nær
undantekningarlaust valdi
ég rómantískar myndir sem
enduðu vel. Ég sat og lifði
mig inn í söguþráðinn. Ég
gerði mér grein fyrir því að
maturinn og kvikmyndirnar
komu í staðinn fyrir allt það
sem ég ekki upplifði í raun-
veruleikanum.
Ekki man ég hvort ég
horfði á rómantíska mynd
að kveldi dagsins sem Inga
hafði sært mig með athuga-
semd sinni um vörulyftuna.
En ég man að ég virti sjálfa
mig fyrir mér í speglinum
áður en ég fór að sofa. Mitt-
ið var löngu horfið og
mjaðmirnar, lærin og rass-
inn runnu saman í eitt. Það
eina sem ég var ánægð með
í útliti mínu var þykkt,
dökkt hárið. Andlitið var að
mestu laust við hrukkur og
hefði verið fallegt ef undir-
hökurnar hefðu ekki spillt
fyrir. Ég grét þegar ég var
komin undir sængina. En
gætti þess að gráta í hljóði
svo að mamma heyrði ekki
til mín.
Nokkrum dögum seinna
bað Inga mig að koma með
sér í bíó. Ég ákvað að fara
með henni, þrátt fyrir að ég
væri ennþá sár út í hana. Ég
vildi svo gjarnan að við gæt-
um verið vinir. Eftir
myndina stakk hún upp á
því að við settumst einhvers
staðar inn og fengjum okk-
ur kaffi. Hún talaði um það
að nú væri tími til kominn
að ég færi að lifa lífinu og
stakk upp á því að ég færi í
megrun, keypti mér ný föt
og reyndi að eignast nýja
vini. Ég fór undan í flæm-
ingi og sagðist verða að
flýta mér heim. Ég vissi að
hún meinti vel en ég hafði
reynsluna af því að megrun-
arkúrar gerðu lítið gagn. En
það leit ekki út fyrir að Inga
ætlaði að gefast svo auð-
veldlega upp. Viku seinna
bauð hún mér í veislu
heima hjá sér. Nínu var
einnig boðið. Inga sagði að
við hefðum gott að því að
hitta vini sína og sagðist
ætla að kynna mig fyrir
manni sem ég ætti ýmislegt
sameiginlegt með.
Þetta hljómaði ekki illa.
Hvað skyldum við eiga sam-
eiginlega? Kannski hafði
hann áhuga á kvikmyndum
og sígildri tónlist.
Ég keypti mér nýjan kjól í
tilefni dagsins. Hann klæddi
mig vel og þegar ég hringdi
dyrabjöllunni hjá Ingu
fannst mér aldrei þessu vant
að ég liti bara nokkuð vel
út. íbúðin var full af fólki og
Inga kynnti mig fyrir þeim
sem næst stóðu. Svo sagðist
hún ætla að kynna mig fyrir
Jóhanni, við myndum ef-
laust hafa um margt að
spjalla. Hún kallaði á Jó-
hann sem kom gangandi í
Hann spurði hvort Jhann mætti ekki
bjóða mér í glas. Eg ákvað að fara
með honum. Aðallega vegna þess að
ég vildi ekki láta mömmu sjá mig
koma útgrátna heim úr veislunni.
52 Vikan