Vikan - 14.06.1999, Qupperneq 10

Börn Kristínar með þjónustu-
fólkinu. Bílstjórinn er þriðji i'rá
vinstri í aftari ruð.
við okkur að við urðum að
flýja. Við sigldum aðeins
lengra og komum þá að sand-
rifi sem náði frá ströndinni
talsvert út í sjó. Petta fannst
okkur heppilegur staður til að
koma okkur fyrir og skriðum í
land með allt okkar hafurtask.
Við höfðum ekki setið lengi
þegar ég varð vör við hreyf-
ingu á ströndinni. - Sá skugga
líða meðfram skógarjaðrinum
og fólk læðast hálfbogið í átt-
ina til okkar eftir sandrifinu.
Ég benti hinum á þetta og það
var ekki fyrr en þá að við
mundum að við vorum á
mannætusvæði. Þá sáum við
hvar nokkrum eintrjáningum
var ýtt á flot frá ströndinni og
róið í átt til okkar. Irskur vin-
ur okkar, gamall sjómaður,
kallaði: „Allir í bátana!" Við
áttum síðan fótum okkar fjör
að launa og mótorar bátana
voru keyrðir eins og hægt var
beint á haf út og mannæturnar
reru á eftir okkur meðan
þrekið leyfði. Ég er ekki vafa
um að ætlunin var að setja
okkur í pottana þetta kvöld.
Við þurftum líka einu sinni
að flýja land. í Nígeríu var
herforingjastjórn og einhverju
sinni steypti yngri armur hers-
ins hinum eldri. Vegabréf út-
lendinga og landvistarleyfi
voru geymd í ráðuneytinu en
nú var þar sestur nýr maður
og allir útlendingar ólöglegir í
landinu. Við fréttum að fólk
hefði verið stöðvað í
bílum og stungið í fang-
elsi. Það var ekki væn-
leg tilhugsun að lenda í
fangelsi í þessu landi og
um tíma bjuggum við
ásamt nokkrum öðrum
starfsmönnum fyrirtæk-
is mannsins míns í
nokkurs konar herkví.
Ein hjón höfðu land-
vistarleyfi og þau versl-
uðu inn fyrir alla. I
Þýskalandi var allt gert
sem hægt var til að útvega
okkur dvalarleyfi en að lokum
var ákveðið að smygla okkur
út úr landinu. Við laumuð-
umst inn í skóginn, menn,
konur og börn en lítil relia
kom svo til að sækja okkur.
Skálað í kampavín fyrir
nýfengnu frelsi
Jarðvegurinn á þessum
slóðum er rauður og hitinn
um 35° C svo rautt rykið þyrl-
aðist upp og settist á sveitta
húðina á okkur. Vélina varð
að manna í áföngum, hún gat
aðeins tekið 6-8 í einu. Við
vorum því ekki féleg ásýndum
þegar við komumst um borð.
Rennsveitt, úfin og þakin
rauðu ryki. Síðan var flogið
með okkur til höfuðborgar-
innar Lagos og þar þurftum
við að fara í gegnum fjögur
hlið áður en við komumst um
borð í Lufthansa vélina sem
beið okkar. Nígeríumaðurinn
sem fenginn hafði verið til að
undirbúa flóttann sagði okkur
að fara ævinlega vinstra megin
í gegn. Við lögðum af stað
með dúndrandi hjartslátt og
skjálfandi á bein-
unum. Þegar ég
kom að síðasta
hliðinu kom allt í
einu starfsmaður
hægra megin frá
og spurði þjösna-
lega hvað gengi
hér á. Mér féllust
hendur og ég sá fyrir mér að
ég myndi enda í fangelsi með
börnin. Nígeríumaðurinn okk-
ar greip þá til þess ráðs, sem
löngum hefur dugað þar í
landi, að draga upp vænt
seðlabúnt og við fengum að
fara í gegn.
Um borð í flugvélinni rétti
flugfreyjan okkur svo passana
okkar en fram að því höfðum
við verið vegabréfalaus. Við
vorum þó ekki úr allri hættu
því á þessum slóðum eru bil-
anir tíðar og flugvélum oft
snúið við. Það var ekki fyrr en
við vorum komin yfir Sahara
að flugstjórinn hélt smá tölu,
óskaði okkur til hamingju
með nýfengið frelsi og síðan
voru opnaðar kampavínsflösk-
ur og skálað."
Eftir átján ára búsetu er-
lendis söðlaði Kristín um og
kom hingað heim til Islands.
Brestir voru komnir í hjóna-
bandið og hún segist sjálf hafa
verið orðin þreytt á að vera
alltaf í þóknunarhlutverkinu.
Sér hafi oft fundist hún vera
að leika í leikriti fremur en að
lifa lífinu. Maður hennar kom
með henni hingað til að byrja
með og vildi reyna að berja í
brestina og bjarga samband-
inu. Hann festi hins vegar ekki
yndi hér og flutti fljótlega
burtu aftur.
Skynjaði fremur en sá
mann þar sem enginn
var
„Ég fór að vinna fljótlega
eftir að ég kom heim. Sjálfsá-
litið var ekki mikið enda hafði
ég verið húsmóðir öll þessi ár
10 Vikan
og ekki unnið aðra vinnu. Ég
hafði auk þess ekki talað ís-
lensku svo lengi þó ég hefði
alltaf skrifað heim og ég var
ryðguð í málinu. Ymis nýyrði
kunni ég einfaldlega ekki og
ég heyrði málið líkt og útlend-
ingur fremur en sá sem hefur
það að móðurmáli en ég get
sagt ykkur að það hljómar
óskaplega fallega.
Ég fékk vinnu á veitinga-
staðnum Shanghai og þar var
reimt. Mikil skyggni og næmni
er í móðurætt minni og allan
tímann sem ég vann þarna
fann ég fremur en sá að við
eitt borðið sat maður. Ég vissi
að hann var drykkfelldur en
ég sá hann aldrei. Seinna stað-
festi miðill að þetta væri hár-
rétt hjá mér.
Ég fór svo fljótlega í Leið-
sögumannaskólann og hef
starfað við leiðsögn um landið
á sumrin síðan. Ég rek kaffi-
húsið Vín ásamt annarri konu
og vinn mikið við það á vet-
urna en er leiðsögumaður á
sumrin. Þá sér viðskiptafélagi
minn um veitingastaðinn og
starfsfólk okkar.
Fljótlega varð ég þess vör í
starfi mínu sem leiðsögumað-
ur að útlendinga þyrstir í sög-
ur. Þeir þreytast aldrei á að
heyra sagt frá tröllum, álfum,
draugum og öðru sem sögu-
eyjan hefur upp á að bjóða.
Þegar ég sá svo í auglýsingu
frá Sálarrannsóknarskólanum
að þar væri hægt að fræðast
um álfa og drauga ákvað ég að
skella mér í skólann. Nú hef
ég lokið þar fimm önnum og
þetta er geysilega skemmtileg-
ur skóli."
Ekki er að efa að út-
lendingarnir sem ferðast
með Kristínu njóta góðs
af lærdómi hennar en
sjálfsagt njóta þeir mest
frásagnargáfunnar sem
hún hefur í svo ríkum
mæli.
Kristín og börn
hennar í heimsókn í
þorpi í Nígeríu.