Vikan - 24.08.1999, Síða 54

Eg hef alltaf ver-
ið mjög at-
hafnasamur.
Frá því ég var
barn var ég
mikið í íþróttum og allt líf
mitt snerist um fótbolta á
unglingsárunum. í mér er
mikill metnaður og hann rak
mig áfram, bæði í íþróttun-
um og síðar í starfi. Ég gift-
ist tiltölulega ungur og fljót-
lega vorum við komin með
þrjú börn. Líkt og gefur að
skilja var oft þröngt í búi
fyrstu árin. Mér nægði held-
ur ekki að búa í þröngri
En þessi stund á spítal-
anum varð til að opna
augu mín fyrir því að ég
hafði leyft börnunum
mínum að vaxa úr grasi
án þess að þekkja
nokkurn tíma föður sinn.
blokkaríbúð og keyra
Skoda. Ég vildi njóta alls
sem lífið hefur upp á að
bjóða. Ég stofnaði því fyrir-
tæki með vini mínum og við
lögðum nótt við dag í að
koma því á laggirnar. Konan
mín sá um heimilið og börn-
in og vann með okkur í fyr-
irtækinu þegar færi gafst.
Engan þarf í sjálfu sér að
undra þótt áður en varði
værum við kominn í þann
hóp sem hefur það hvað
best fjárhagslega í þessu
þjóðfélagi okkar.
Oft er það sagt að þeir
sem hafi mikinn metnað sjá-
ist ekki fyrir og gleymi and-
legu verðmætunum í stöð-
ugu kapphlaupi sínu við að
ná lengra. í mínu tilfelli
reyndist þetta rétt því ég
hafði aldrei tíma til að rækta
fjölskylduna. Starf mitt út-
heimti auk þess miklar fjar-
vistir frá heimilinu svo lang-
tímum saman kom ég ekki
einu sinni heim á næturnar.
Konan mín gafst fljótlega
upp á manni sem sárasjald-
an sást heima hjá sér og tók
lítinn sem engan þátt í fjöl-
skyldulífinu. Hún var einnig
ákveðin í að gera eitthvað
fyrir sjálfa sig, vildi mennta
sig og taka þátt í atvinnulíf-
inu, en þegar ég veitti henni
engan stuðning í þeirri við-
leitni hennar ákvað hún að
betra væri að vera ein. Þá
væri hún að minnsta kosti
laus við að ergja sig yfir til-
litsleysi mínu. Ég taldi að
með því að hvetja hana og
styðja við hana fjárhagslega
gæfi ég henni í raun og veru
allan þann stuðning sem
mér væri mögulegt að veita.
Hvernig gat hún ætlast til
þess að ég rækti ábyrgðar-
mikið starf og tæki jafnframt
að mér umönnun bús og
barna? Við skildum því eftir
rúmlega fimmtán ára hjóna-
band. Ég var mjög ósáttur
við skilnaðinn og fannst hún
ósanngjörn í minn garð.
Ég hafði, að eigin mati,
Oft er það sagt að
þeir sem hafa mikinn
metnað sjáist ekki
fyrir og gleymi and-
legu verðmætunum í
stöðugu kapphlaupi
sínu við að ná lengra.
staðið í alla staði við skuld-
bindingar mínar sem karl-
maður. Ég sá vel fyrir heim-
ilinu, barði hana ekki og
hélt ekki fram hjá. Ég skildi
ekki hvað þetta stöðuga
nagg yfir tímaskorti mínum
átti að þýða. Hún átti fallegt
hús, hafði allt til alls og ef
það var eitthvert mál að
sinna heimilisstörfunum
mátti alveg ráða heimilis-
hjálp. Við skildum því með
talsverðum látum sem mest
voru af minni hálfu. Ég
gerði henni erfitt fyrir með
skiptingu eigna og lét það
oft berlega í ljós að hún væri
að hafa af mér meira en
henni bar. Hún brást illa við
því og eftir ár var þannig
komið að við varla töluð-
umst við.
Þegar það versta var um
garð gengið hellti ég mér út
í meiri vinnu. Ég uppgötvaði
líka golf og garnall fótbolta-
félagi hafði samband og
bauð mér að taka þátt í æf-
ingum með honum og
nokkrum kunningjum. Fljót-
lega fannst mér líf mitt fyllra
og frjálslegra eftir skilnað-
inn en áður og leit orðið
þannig á að það hefði verið
öllum fyrir bestu að slíta
þessu.
Ég heimsótti krakkana
þegar færi gafst og hringdi í
þá þegar ég kom því við.
Konan mín talaði oft við
mig og hvatti mig til að láta
oftar í mér heyra og taka
krakkana meira til mín. Ég
lét stundum undan þrá-
beiðni hennar en fannst
erfitt að vera með börnin.
Þau voru óánægð og fýld frá
því að ég sótti þau og þang-
að til ég skilaði þeim aftur.
Ég var þess fullviss að það
andaði köldu frá móður
þeirra í minn garð og það
hefði eitrað hug barnanna
gagnvart mér. Ég býst við að
innst inni hafi ég vitað að ég
sinnti þeim ekki nóg en ég
sefaði sektarkenndina með
því að kaupa handa þeim
stórar gjafir.
Tíminn er fljótur að líða
og fyrr en varði voru börnin
mín vaxin úr grasi og nánast
orðin fullorðið fólk. Ég gift-
ist ekki aftur en reyndi
nokkrum sinnum sambúð.
Sambönd mín við konur
runnu öll fljótlega út í sand-
inn, enda hafði engin þeirra
meiri þolinmæði með lífsstíl
mínum en konan mín fyrr-
verandi. Ég var aldrei ein-
mana og saknaði þess sjald-
an að engin kona beið mín
heima. Vinkonur sem komu
og fóru veittu mér allt það
sem ég vildi og þráði.
Fyrir rúmu ári dró síðan
heldur betur til tíðinda í lífi
mínu. Ég fékk hjartaáfall og
lá á spítala í nokkrar vikur.
Enn finnst mér ég geta talist
ungur ef miðað er við lífslík-
ur og almennt heilsufarsá-
stand fólks í dag svo þetta
kom mér verulega á óvart.
Ég hafði alltaf verið hraust-
ur og líkaminn í fínu formi.
Ég hvorki reykti né drakk í
óhófi en mataræðið hefði
vafalaust getað verið holl-
ara. Samt fannst mér ég illa
svikinn af eigin líkama. Ég
sökk niður í mikið þung-
54 Vikan