Vikan - 19.10.1999, Síða 57

hún yrði eiginkona manns
síns í heimalandinu. Hún
sagði mér líka að hann hefði
hringt í hana undanfarna
daga og viljað hitta hana en
hún hefði alltaf getað kom-
ist hjá því vegna lokaverk-
efnisins en nú hefði hann
frétt að annar maður væri
kominn í spilið. Hann kæmi
því daginn eftir að sækja
þau öll.
Þessi stund er mér
ógleymanleg þar sem ég sat
með hana í fanginu, stóru
ástina í lífi mínu og þetta
væru hugsanlega síðustu
klukkutímarnir okkar sam-
an. Við sátum allt kvöldið
og langt fram á nótt og
skoðuðum myndir, rifjuðum
upp allt sambandið okkar.
Við gátum ekki hugsað okk-
ur að fara að sofa.
Að lokum
komumst við niður
ájörðina. Með
kökkinn í hálsinum
fórum við að ræða
um það hvernig við
ættum að útskýra
þetta fyrir börnun-
um. Við ákváðum
að segja þeim að
þau væru að fara í ferðalag.
Pabbi kæmist ekki með og
þess vegna væri annar mað-
ur sem myndi keyra þau.
Eftir að hafa pakkað niður
helstu nauðsynjum upphófst
annað táraflóð, og nú hjá
okkur báðum. Hvað tíman-
um leið tók ég ekki eftir fyrr
en strákurinn var kominn
inn á mitt stofugólf og
spurði hvort það væri kom-
inn dagur. Við höfðum vak-
að alla nóttina sem var þó
eins og augnablik í hugum
okkar. Það varð ekki aftur
snúið. Hvað biði vissi eng-
inn og við þóttumst fullviss
að þetta væri okkar síðasta
stund saman. Ég fór inn til
stelpunnar, horfði á hana
sofandi í síðasta sinn og
vakti hana svo með kossi.
Ferðalag í annan heim
Við borðuðum saman
morgunmat og ég sagði
þeim hvað stæði til. Þau
voru vitaskuld spennt vegna
ferðalagsins, ferðalags sem
enginn viss hvernig myndi
enda. Svo hringdi dyrabjall-
an. Ég lét mig hverfa og
þessi stund er horfin úr huga
mér, ég man ekki eftir mér
fyrr en þau voru farin og ég
einn inni í íbúðinni okkar,
okkar fjögurra. Ég fann
lyktina af þeim alls staðar,
sá andlit þeirra í öllu, allt
minnti mig á þau. Ég hreyfði
ekki við neinu, gat ekki
sofnað, ég vildi helst af öllu
Ég lét mig hverfa og þessi
stund er horfin úr huga mín-
um, ég man ekki eftir mér fyrr
en þau voru farin og ég einn
inni í íbúðinni okkar fjögurra.
Ég fann lyktina af þeim alls
staðar, sá andlit þeirra i öllu,
allt minnti mig á þau.
hverfa úr þessum heimi, allt
var tilgangslaust. Ég hafði
misst allt í hendur manns
sem ég vissi ekki einu sinni
hver var. Ég beið allt kvöld-
ið eftir að þau kæmu heim.
Um miðja nótt fór ég þó að
hvíla mig, veruleikinn var
óumflýjanlegur. Hann var á
leið til Marokkó með fjöl-
skylduna mína!
Ég heyrði ekkert frá þeim
í næstu daga. Ég kláraði
prófin sem eftir voru og
keypti mér farmiða til ís-
lands. Ég gat fengið flug
daginn eftir að síðasta próf-
inu lyki þannig að ég ein-
beitti að náminu og kom
varla heim til mín nema rétt
til að sofa. Alltaf þegar ég
opnaði hurðina fannst mér
að þau myndu vera heima.
Ég taldi dagana niður til
þess dags sem heimferð var
plönuð og ákvað að koma
aftur út seinna til að pakka
búslóðinni, nú var bara að
ljúka prófunum og koma sér
svo heim til Islands.
Tveimur dögum áður en
ég ætlaði heim fór ég neydd-
ist ég til að ganga ýmsu dóti
í íbúðinni minni. Mér fannst
lífinu lokið, flaug meira að
segja í hug að enda líf mitt í
þessari litlu íbúð sem ég
hafði upplifað mestu ham-
ingjudaga lífisins í undanfar-
in tvö ár.
Um það leyti sem ég lauk
við henda síðasta ruslapok-
anum í ruslatunnuna úti
heyrði ég kunnuglegan söng
að baki mér. Ég leit við og
þar stóð litla dóttir mín og
síðan stökk hún upp í fangið
á mér. Unnusta mín stóð ör-
lítið frá og hélt á stráknum.
Ég sá að henni leið ekki vel.
Ég faðmaði hana að mér og
við grétum bæði. Við röltum
inn á kaffihús og ræddum
málin. Hún útskýrði fyrir
mér að til að losna undan
manninum hefði hún orðið
að fara með honum heim til
Marokkó og reyna að skilja
við hann fyrir fullt og allt.
Fjölskyldan hans er strang-
trúuð og því var flótti henn-
ar litinn alvarlegum augum
en hún slapp þó við refsingu
vegna hans. Þau höfðu rætt
saman í gegnum síma áður
en hún fór með honum og
hann lofaði að fara vel með
hana og börnin ef þau kæmu
til baka. Sem betur fer tókst
henni að sannfæra hann um
að það væri öllum fyrir
bestu að hún og börnin
fengju aftur að flytja aftur til
Spánar
Lesandi segir Margréti V. Helgadóttur sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö okkur? Er eitthvað sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel þreytt lífi
þínu? Þér er velkomið að skrifa eða hringja til okkar. Við gætum fyllstu nafnleyndar.
hneisan væri of mikil fyrir
hann. Reyndar stóð stúlkan
uppi fjölskyldulaus því flótt-
inn þótti svo mikil smán fyr-
ir fjölskyldu hennar. Hún
reyndi að hafa samband við
fólkið sitt á meðan hún var í
landinu en það gekk ekki.
Ég get ekki með orðum
lýst hversu glaður ég varð
að sjá þau aftur. Við hlógum
og grétum til skiptis, tilfinn-
ingaflæðið bar okkur ofur-
liði.
Við tókum margar stórar
ákvarðanir við litla borðið á
kaffihúsinu. Ein var sú að
búa áfram á Spáni, aðallega
vegna barnanna og ólíkra
menningarheima íslands og
Spánar. Við giftum okkur
mánuði seinna og höfum
búið á Spáni meira og
minna en erum dugleg að
koma í heimsókn til íslands
á sumrin. Börnin mín tala
ágæta íslensku og eru sólgin
í að kynnast öllu því sem ís-
lenskt er. Þau voru ung þeg-
ar þau fluttu frá Marokkó
en eiga engu að síður ættir
sínar að rekja til landsins.
Konan mín er dugleg að
segja þeim frá menningu og
trúarbrögðum föðurlandsins
en í þeirra huga er ég eini
pabbinn sem þau eiga.
Ilcimilisfuiigiö cr: Vikun
,,Lífsrcynsliisagu‘\ Scljuvcgur 2,
101 Rcykjuvík,
Nclfung: vikun@frodi.is