Vikan - 02.11.1999, Síða 7

hefur aldrei leiðst og þess
vegna hef ég ekki þurft að
hugsa til hreyfings.
í rauninni er alltaf svolítið
öðruvísi að vinna í fjöl-
skyldufyrirtæki. Það er erf-
iðara að skilja vinnuna eftir
þegar maður fer heim. Til
að mynda verður maður að
passa sig á því að í fjöl-
skylduboðum sé ekki bara
rætt um vinnuna. Mamma á
það til að minna okkur á að
við séum ekki í vinnunni,
svona til að beina okkur inn
á aðrar brautir. "
Nýtur stuðnings frá-
bærs starfsfólks
Hefur Erna ekki fundið
fyrirþví að fólk efist um
hœfileika hennar einmitt af
því að hún er í forsvari fyrir
fjö Iskyld ufyri rtœki ?
„Jú, kannski fyrst. Ég var
náttúrulega afskaplega ung
þegar ég byrjaði og mér var
snemma treyst fyrir miklu
og auðvitað gerði ég fullt af
mistökum eins og gengur en
svo held ég nú að maður sé
alveg búinn að sanna sig. Til
byrja með þurfti að sjálf-
sögðu svolítið til og ég var
einhvern tímann spurð
hvort ég sæti við að nagla-
lakka mig allan daginn í
vinnunni. Það er fyndið,
ekki síst í ljósi þess að þeir
„Bæði og. Þetta
er fjölskyldufyrir-
tæki en það má
ekki gleyma því að
við erum með 110
starfsmenn. Fyrir-
tækjarekstur er
hópvinna og við
starfsmennirnir
erum mjög sam-
stilltur hópur og
það er það sem
hefur komið fyrir-
tækinu þangað sem
það er."
Attu þér eitthvert
draumastarf
kannski eitthvað
sem er alveg óskylt
því sem þú sinnir í dag?
„Ég hef hugsað um að
prófa eitthvað annað. I mér
blundar löngun til að fara
utan og mennta mig meira.
Starf mitt felur í sér mikil
viðskipti við erlenda aðila
og maður hefur reynt ýmis-
legt í mannlegum samskipt-
um sem hefur vakið löngun
til að spreyta sig á frekara
námi. En kannski einmitt
vegna þess að ég vinn hjá
fjölskyldufyrirtæki er erfið-
ara að slíta böndin og fara.
Maðurinn minn segir að ég
eigi bara eftir að tala um að
fara en ég muni aldrei láta
verða af því. Hann telur að
fyrirtækið sé það stór hluti
Hefuráhuga á hönnun
og þróun
B&L flytur inn bíla og
vélsleða og yfirleitt er áhugi
kvenna á vélum minni en
karla. Þegar manneskja er
sest í stól framkvæmdastjóra
í slíku fyrirtœki hefur hún þá
brennandi áhuga á bílum?
„Já, ég hef áhuga á bílum.
Ég er kannski ekki þessi
sportbflaáhugamanneskj a.
Ég hef gaman af að prófa þá
og ég hef ferðast um og
fengið að keyra bíla á alls
konar æfingabrautum. Ég
hef samt mest gaman af að
sjá þróunina, breytingarnar
sem verða frá því að bíll er
fyrst hannaður og teiknaður
sést í hvaða átt greinin er að
fara. Oft eru bílar framtíðar-
innar mjög framúrstefnuleg-
ir og nýstárlegir.
Renault Kangoo bílinn,
sem við erum með til sölu
núna, fékk ég fyrst að sjá
sem leirmódel fyrir
nokkrum árum. Þá fannst
mér hann mjög mikil bylting
í hönnun en svo sást hann
þróast og breytast á hverju
ári. Hvernig þeir hafa breytt
ýmsum smáatriðum lagað
hann til og þróað hönnun-
ina. Ég man að þegar ég sá
svo lokaútgáfuna, rétt áður
en þeir markaðssettu hann
hugsaði ég með mér að við
yrðum að passa upp á að fá
sem þekkja mig vita að ég
nota yfirleitt ekki naglalakk.
Svona smáskot hefur maður
svo sem fengið af og til."
Er sú staðreynd að þú
vinnur hjá fjölskyldunni
kannski bara frekar hvatn-
ing til að gera enn betur?
af mér að mér muni aldrei
takast að rífa mig lausa. Ég
verð líka að viðurkenna að
stundum grípur mig ævin-
týraþrá þegar skemmtilegar
og spennandi stöður eru
auglýstar í blöðunum."
þangað til hann verður
framleiðsluvara. Hjá
Renault t.d. fáum við alltaf
að sjá einu sinni á ári hug-
myndir þeirra um bíl fram-
tíðarinnar. Þessir fundir eru
rétt fyrir jólin og hátíðar-
stemmning yfir þeim. Þá
nógu mikið magn frátekið í
framleiðslu til að verða ekki
uppiskroppa með bílinn þar
sem ég taldi að hann yrði
vinsæll í sölu. Það er mjög
jákvætt og gefandi að sjá bíl-
inn verða til allt frá fyrstu
hugmynd og yfir í það sem
Vikan 7