Vikan - 02.11.1999, Page 30

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
I)avid
lilakely <>}>
Kutli Éllis.
30 Vikiin
verða eitthvað, mamma," var
hún vön að segja við móður
sína þegar hún var lítil.
Hún var aðeins fimmtán ára
þegar hún fór að vinna hjá Oxo
verksmiðjunum í Reading en
London heiilaði. Loftárásir
þýska hersins stóðu sem hæst
og andinn í borginni einkennd-
ist mjög af því að hverjum og
einum bæri að lifa fyrir líðandi
stund því enginn vissi hvar yrði
dansað næsta kvöld eða hverjir
fengju að stíga dansinn. Ruth
fékk vinnu sem aðstoðarmaður
ljósmyndara í Streatham
Locarno danshúsinu og þar hitti
hún franskættaðan Kanada-
mann, Clare að nafni, og varð
yfir sig ástfangin. Ruth varð
ófrísk eftir Clare en hann hafði
alveg látið vera að segja henni
að hann væri giftur og þriggja
barna faðir heima í Kanada.
Hann bað Ruth að giftast sér en
í stríðslok fór hann aftur heim
og hún heyrði aldrei frá honum
meira.
Hin unga Ruth var illa særð
og síðar sagðist hún telja að
svikin hefðu haft varanleg áhrif
á persónuleika sinn. „Mér
fannst ekkert geta sært mig
framar og tilfinningalega varð
ég köld og tóm. í samskiptum
við karlmenn fannst mér ekkert
raunverulega snerta mig." Ruth
eignaðist son sem hún skildi
eftir í umsjón systur sinnar í
Wales og hellti sér út í skemmt-
analífið í London. Hún sat fyrir
nakin og sótti subbulega nætur-
klúbba og drykkjukrár í West
End. Hún varð fljótlega ófrísk
aftur, í þetta sinn eftir vellauð-
ugan kaupsýslumann sem lét sig
hverfa um leið og hann vissi
hvernig komið var fyrir ástkonu
sinni. Ruth fór í fóstureyðingu
Ruth sjálf hefði sennilega
yppt öxlum og látið sér
í léttu rúmi liggja það
pólitíska moldviðri sem dauða-
dómur hennar og aftaka hrintu
af stað. Hún var það sem Bret-
ar kalla „good-time girl", eða
haldin því sem við mundurn
kalla skemmtanasýki. Hún ólst
upp í mikilli fátækt í smáþorpi í
Norður-Wales. Síðar flutti fjöl-
skyldan til Reading. Ruth var
fjórða í röð-
inni af sex
systkinum
og móðir
hennar sagði
hana hafa
verið metn-
aðargjarnari
og ákveðnari
en hin syst-
kinin. „Eg
ætla að
Konur sem reknar eru áfram af miklum og sterk-
um ástríðum eru heiminum venjulega minnistæð-
ar. Sumar hvetur ástin til hetjudáða og fórna sem
þær færa af miklu hugrekki og aðdáunarverðum
andlegum styrk. En hin hliðin á peningnum eru
konur sem ástin rekur til óhæfuverka. Þær eru oft
á tíðum ekki síður áhugaverðar en hinar og að
sumra mati flóknari og sérstæðari persónur. Ruth
Ellis má án efa flokka með síðari hópnum. Hún
var síðasta konan sem tekin var af lífi fyrir morð í
Bretlandi en hún skaut hinn léttúðuga elskhuga
sinn David Blakely til bana. Aftaka hennar vakti
svo mikinn viðbjóð með bresku þjóðinni að
dauðarefsing var afnumin þar skömmu síðar.
ástríður
og hélt uppteknum hætti líkt og
ekkert hefði ískorist.
Árið 1950 þegar Ruth var
tuttugu og fjögurra ára hitti hún
George Ellis, fjörutíu og eins
árs fráskilinn tannlækni sem bjó
í Surrey. Hann var einn þeirra
sem kunni því vel að sleppa
fram af sér beislinu í nætur-
klúbbunum, þamba kampavín
og spjalla við stúlkurnar. Hann
varð yfir sig hrifinn af Ruth og
elti hana á röndum. Kvöld
nokkurt var ráðist á hann fyrir
utan Hollywood klúbbinn í
Mayfair og hann skorinn í and-
litið með rakvélablaði. Ruth
hafði fram að því verið fremur
köld í hans garð en eftir þetta
snerist henni hugur og hún
samþykkti að fara út með hon-
um. Hugsanlega hefur með-
aumkun stjórnað gerðum henn-
ar eða þá að hún hafi séð í hon-
um eiginmannsefni, líklega hef-
ur þó hvort tveggja vegið jafn-
þungt. Samband þeirra var
stormasamt og þau rifust oft
heiftarlega aðallega yfir mikilli
drykkju Georges. Þrátt fyrir
það giftu þau sig í nóvember á
skráningarstofunni í Turnbridge
Wells. George hélt beint eftir
athöfnina inn á geðsjúkrahús í
Warlingham Park þar sem hann
fékk meðferð við alkóhólisma.
Ekki er hægt að segja að
hjónabandið hafi byrjað glæsi-
lega og ekki entist það lengi.
George fór fljótlega að drekka
aftur eftir að hann kom út af
sjúkrahúsinu og kona hans var
augljóslega mjög afbrýðisöm að
eðlisfari því hún sakaði hann
stöðugt um framhjáhald. Ruth
var skapmikil og gerði lítið til
að stilla skapsmuni sína þegar
því var að skipta. Hvað eftir
annað réðst hún inn á tann-
læknastofuna þar sem hann
vann í von um að standa hann
að verki með einhverjum sjúk-
linga sinna og heima gargaði
hún gjarnan á hann og kallaði
hann ónefnum. Hann svaraði í
sama og þarf engan að undra að
drykkja hans jókst stöðugt. Að-
sókn að tannlæknastofunni
minnkaði að sama skapi og að
lokum var hann rekinn.
Hegðun Ruthar gagnvart eig-