Menntamál - 01.04.1965, Qupperneq 51

MENNTAMÁL
45
að vera í svolítið öðru formi en það er. Það, sem mér finnst
vanta, er, að þeir kennarar, sem eru í þessu, skiptist á hug-
myndum og segi frá því, sem þeir eru að gera. En það er
eins og fólk komi sér ekki að því. Nú ern sjálfsagt margir
þarna, sem hafa ágætar hugmyndir, og ef þeir létu hina fá
hlutdeild í þeim, þá gæti það orðið til mikils gagns.
— En heldurðu, að það sé rétt leið að taka þessi bcirn
svona út tir?
— Alveg áreiðanlega. Nú held ég til dæmis, að það séu
nokkur börn liérna í þessum bekk mínum, sem gætu alveg
farið í venjulegan Ijekk að hausti.
— Þú heldur, að þau myndu geta bjargað sér jjar?
— Já, þau myndu áreiðanlega geta bjargað sér í svona
miðlungsbekk. Að vísu hef ég lagt höfuðáherzluna á lestnr-
inn. Reikningnrinn hefur orðið dálítið út undan, Jrað er að
segja, ég hef kennt þeim að telja og Jjekkja tcilustafina, en
ég hef ekki farið út í samlagningu og frádrátt, eins og mað-
ur gerir í venjulegum 7 ára bekk. Ég held bara, að Jjati
valdi því ekki ennjtá. Mér finnst það vera alveg nóg að
taka bara eitt í einu til að byrja með.
— Og Jjú telur að fcindrið og sögurnar þarna í upphafi
hafi ekki verið tímaeyðsla?
— Nei, þvert á móti. Hvort tveggja er mjög þroskandi.
Þetta voru hlutir, sem þeim þótti gaman að, og Jjegar mað-
ur segir þeim eitthvað, sem er skemmtilegt, þá taka þau
ósjálfrátt eftir, og ef þau venjast á ]>að strax að taka eftir,
J>;i gera þau J>að líka seinna, ]>ó að það sé ekki alveg jafn
skemmtilegt. En finnst þér ekki einkennilegt — og það á
nú við öll börn — að það eru vissar sögur, sem þau vilja
heyra aftur og aftur, og það er þeim mun meira gaman að
heyra þær, ]>ví oftar sem þær eru sagðar. Þú þekkir scjguna
um bangsana þrjá og Glóbrá. Ef ég spyr krakkana, hvort
þau vilji heyra einhverja sérstaka sögu, þá er það venjulega
þessi saga, sem þau biðja um. Og ég er ekki frá því, að
það komi til af því, að það er hægt að leika hana fyrir þau