Menntamál - 01.04.1965, Qupperneq 62

56
MENNTAMAL
verið aðstaða drengs, sem er svo óheppinn að vera fæddur
seint á ári, t. d. í desember. Ef svo bætist við, að greindar-
þroskinn er í sjálfu sér verulega neðan við meðallag, verð-
ur námsaðstaða barnsins mjög erfið og tvísýn, einkum ef
uppeldi og tilfinningaþroska er líka áfátt.
Það er einmitt þetta ástand, sem hefur beint athygli
skólamanna að skólaþroska barnsins og byrjendakennsl-
unni.
Ef draga ætti hagnýta lærdóma af niðurstöðum mínum
hér að fráman, myndi ég m. a. nefna þessi atriði.
Foreldrar og skóiamenn ættu að sýna meiri varkárni og
sveigjanleik varðandi byrjun og hraða lestrarnámsins. Börn
verða sem betur fer yfirleitt Iæs án mikilla erliðleika. Hvort
það gerist hálfu eða heilu ári fyrr, skiptir að mínu áliti
tiltölnlega litlu máli. Einkum þarf að sýna drengjum meiri
aðgæzlu. Ia'klega má telja eðlilegt, að meiri hluti drengja
sé ekki læs, fyrr en um eða eftir 9 ára aldur.
Ef foreldrar og kennarar byggju sig undir að dreifa
lestrarnáminu á 2—3 fyrstu veturna, myndi skapast meiri
ró og öryggi við lestrarnámið, en það eitt myndi stuðla að
mun betri starfsaðstöðu í skólunum. Það, sem virðist rnestu
skipta, er að leggja breiðan og traustan grundvöll að Iestr-
arnáminu í samræmi við þroska barnanna og getu. Þetta
fæst m. a. með aukinni leik- og föndurkennslu í 1. bekk,
átthagaíræðilegum verkefnum og hverju öðru, sem eykur
orðaforða barnanna og orðskilning, þjálfar hreyfiþroska
þeirra, styrkir einbeitingu þeirra og úthald, venur þau á
heppileg vinnubrögð og eykur löngun þeirra til að læra
að lesa. Sú spenna og kvíðni, scm ríkir í kringum lestrar-
nám margra barna, einnig þeirra, sem ekki lenda í lestrar-
örðugleikum, er ábyggilega ekki ákjósanlegt veganesti né
hvatning til langferðar á námsbrautinni.
Að lokuin fáein orð um skólaþroska og hagnýtt sam-
hengi hans almennt við námsgengi og skipan skólastarfs-
ins.