Vorið - 01.09.1945, Qupperneq 14

VORÍÐ
Björgun Sigríðar litlu.
Sönn frásögn.
Árið 1832 bjuggu fátæk lijón á
bæ einum í Lónshreppi í Austur-
Skaftafellssýslu. Þau hétu Jón og
Kristín. Áttu þau nokkur börn.
Þrjú þeirra voru stödd hjá móður
sinni, þegar atburður sá gerðist,
sem hér verður skýrt frá. Tvö börn-
in voru stálpuð orðin, liétu þau
Eyjólfur og Guðrún og svo var Sig-
ríður litla 5 ára, fædd í október.
Þetta var á útmánuðum og höfðu
gengið frosthörkur miklar, svo að
erfitt var um að fá neyzluvatn. Var
það nú tekið úr Jökulsá neðan við
túnbakkann, sem var nokkuð hár,
svo að þið móðgið ekki að ástæðu-
lausu saklausa menn.“
Þegar þeir Ferdinant og Óli loks-
ins fengu ráðningu á gátunni,
skemmtu þeir sér vel, en dálitlum
skugga brá á þá gleði, þegar Clau-
díus skipstjóri gaf þeim nokkra
snoppunga fyrir að hafasofiðáverð-
inum og fyrir að hafa svikizt um
að þvo þilfarið.
„Við hefðum áreiðanlega lokið
við að þvo, ef þessir bannsettir skát-
ar hefðu ekki komið og truflað
okkur,“ sagði Ferdinant í afsök-
unarróm.
„Jæja, þú heldur það,“ hreytti
skipstjórinn úr sér. „Hingað til hef
ég nú ekki haft þessa skáta í mikl-
og sást því eigi úr bæjardyrum á
vatnsbólið. Þar hafði verið höggvið
gat á ísinn vel rúmt fyrir fötu, sem
sótt var í. Var venjulega kropið á
knén, þegar vatnið var tekið, til að
halda jafnvægi, því að beljandi
straumur árinnar þreif fast í föt-
una, þegar hún kom í vatnið. Börn-
in þrjú áður nefndu stóðu í eldhúsi
hjá móður sinni, sem eldaði mat
í potti. Hafði hún rétt þeim bita
og sagði síðan: „Þegar þú ert: búinn
með þetta, Eyjólfur minn, þá sæktu
mér vatnssopa." Hann játaði því.
Sigga litia tók þá fötuna og skauzt
um hávegum. En mér er þó heldur
hlýrra til þeirra fyrir það, að þeir
gátu þó vakið ykkur upp af mið-
dagssvefninum."
Hann gat ekkert um það, að þeir
liefðu lagt hann að velli á þilfar-
inu, og þeir félagar fengu heldur
aldrei að vita um það.
í dögun var létt akkerum og
skúta Claudíusar fékk blásandi byr.
En þegar siglt var fram hjá skút-
unni, sem þeir Ferdinant og Óli
höfðu gist um nóttina, kváðu við
dynjandi húrrahróp frá skátunum,
sem voru nú búnir að taka sér hvíld
eftir hina misheppnuðu ránsför.
H. J. M. þýddi.