Vorið - 01.09.1945, Qupperneq 19

V O R I Ð
81
og Gráni hafði sagt. En þegar hann
kom í þriðja herbergið og sá prins-
essuna, sem var ímynd fegurðarinn-
ar, þá nærri gleymdi hann ráðum
vinar síns, svo var hún töfrandi. En
hann áttaði sig þó og gekk inn í
f jórða herbergið. Þar sá hann kerl-
inguna ljótu og nornarlegu og tók
kana með sér. En í sama bili og þau
komu út úr höllinni, breyttist hún
og varð nú fegurri og yndislegri en
nokkur hinna. Jósef fór með liana
lieim til kóngshallar og afhenti
kóngi hana með rhiklum trega. —
Kón gur var nú í sjöunda himni af
gleði og mjög ánægður með Jósef.
Hann gerði kunnugt, að hann ætl-
aði að eiga prinsessuna fögru.
Skyldi halda brúðkaup innan fárra
daga, og var hafður mikill viðbún-
aður. En þar sem Jósef var ungur
°g t’ríður, en kóngur sjálfur farinn
að eldast, þá varð hann hræddur
l|m konuefni sitt fyrir honum.
Hann var ckki lengi að hugsa um,
kvað gera skyldi og ákvað, að Jósef
skyldi deyja. Þegar Jósef fékk að
' ita þetta, varð hann lafhræddur,
því að hann sá engin ráð til að
sleppa. F.n af því að hann hafði
'eynzt trúr og dyggur Jijónn, skyldi
kann sjálfur niega kjósa sér dauð-
daga. Þegar liann hafði fengið að
'ita allt þetta, gekk liann hryggur
mður í hesthús til Grána gamla og
sagði honum allt um ákvörðun
kóngs. Og gamli, tryggi klárinn
hughreysti hann og sagði: „Segðu
kóngi að láta smíða ketil. Hann skal
vera svo stór, að þú getir riðið í
gegnum hann. Láttu svo fylla ketil-
inn með mjólk og hita hana, þar til
hún sýður. Þá skalt ]iú fara á bak
mér og ríða inn í ketilinn." Jósef
gerði eins og Gráni sagði, og féllst
kóngur á að gera svo. Aðalatriðið
var það, að Jósef dæi með einhver j-
um hætti. Þrem dögum síðar stóð
stór ketill niðri f hallargarðinum.
EÍdur logaði undir honum, og
mjólkin bullsauð. Kóngur og hirð-
fólkið var viðstatt. Jósef stökk á
bak Grána sínum og reið niður í
ketilinn.'Á augabragði hurfu þeir
báðir á kaf í sjóðandi mjólkina. En
ekki leið á löngu, þar til er þeir
komu aftur út hinum megin snar-
lifandi og óskemmdir. Og svo voru
þeir breyttir, að fólkið þekkti þá
varla. Jósef líktist hel/.t ungum,
glæstum kóngssyni, en Gráni
gamli halði kastað ellibelgnum, og
hafði enginn séð jafn-fagran og
föngulegan liest, sem hann vat nú.
Kóngur varð brjálaður af öfund, cr
hann sá þetta. Hann skipaði þegar
að koma með be/.ta hestinn sinn,
steig á bak og knúði hann inn í ket-
ilinn, niður í sjóðandi mjólkina.
En báðir sukku þeir til botns og
komu aldrei upp aftur. Ilirðfólkið
og aðallinn gladdist við dauða
kóngsins, því að hann hafði alltaf
farið illa með þegna sína. Og nú
var Jósef valinn til konungs í hans
stað og fékk gullkórónu á höfuðið.
Eins og geta má nærri, gekk liann
að eiga prinsessuna fögru, er hann