Vorið - 01.09.1945, Qupperneq 24

86
VORIÐ
þar sem hann hafði verið gestur
læknisins um tíma, en var nú á
heimleið. Enginn okkar þekkti
hann, en samt var hann að sjálf-
sögðu velkominn í hópinn. iÞó leizt
okkur ekki sem bezt á útbúnað
hans, og verst af öllu á, að hann var
skíðalaus og aftók með öllu að fá
skíði, því að liann kynni alls ekki
að ganga á þeiin.
Annars var maðurinn ekki órösk-
legur að sjá, fertugur að aldri, hét
Gunnar og fékkst við einhvers kon-
ar verzlunarstörf.
Og nú var haldið af stað.
Tröllaheiði er ekki skemmtilegur
fjallvegur, eins og þið vitið, bæði
há og vandrötuð,. og talið er, að
rösklega sé gengið, ef yfir hana er
komizt á 6—8 klukkustundum.
Fram dalinn var þæfingsófærð,
en gott skíðafæri. Fundum við
brátt, að Gunnar tafði för okkar og
mundi þó tefja meir, þegar brekkan
tæki við.
Er upp úr dalnum kom, var snjó-
lagið þannig, að rifið hafði af hól-
um og holtabörðum, sem sumar
göturnar liggja eftir, og var þar því
nokkur berangur, en norður undir
fjöllunum var meiri snjór og auð-
sjáanlega betra skíðafæri. Kom okk-
ur því saman um, að við, sem á
skíðum vorum, skyldum fara nyrðri
leiðina, en Gunnar liina. Myndum
við sjá ltver lil annars, og hittast
síðan austan í heiðinni.
En \rd vildi Jóhannes fyrir hvern
mun fylgja Gunnari, hvernig sem á
því stóð, enda kvaðst hann þá ætla
að draga skíðin, og væri það alveg
eins gott fyrir sig. Varð þetta svo að
vera, og hélt nú hver sína leið.
Gekk nú allt vel um stund og bar
ekkert til tíðinda. Samt þótti okkur
Vigfúsi, að lelögum okkar sækjast
seint leiðin suður á holtunum. Virt-
ist okkur, er á leið, að þeir þyrftu
nokkuð oft að staldra við og hvíla
sig. Og jafnvel þótt við gengjum
löturhægt, urðum við samt að nema
staðar við og við, til Jaess að fara
ekki fram úr þeim.
Loks hurfu þeir sjónum okkar
bak við allstóran ás, er á milli okk-
ar var. Settumst við þá niður, feng-
um okkur bita af nestinu okkar, og
man ég, að Vigfús talaði þá eitt-
hvað um, að sér litist ekki á veður-
útlitið, enda hafði syrt nokkuð að,
er á daginn leið.
Er við höfðum matazt og hvílzt
var haldið af stað, og gengum við
nú í einni striklotu austur á heiðar-
brún, og bjuggumst þá við að sjá til
telaga okkar uppi í ásnum, eða hitta
þá á heiðarbrúninni. En hvorugt
varð. Veðrið versnaði óðum og
frostið óx. Hefðum við nú verið
allir þarna, var ekki annað en
steypa sér á skíðunum ofan í dal-
inn, og var þá leiðin greiðfær og
örugg til byggða. En nú stóðum
við þarna og biðum eftir félögum
okkar, sem við sáum hvergi, og
máttum þá og þegar búast við
grenjandi stórhríð.
Þegar köll og hróp dugðu ekki,