Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 10

88
V O R I Ð
ann, gat hann gengið sömu leið til
baka. J>að var sæmilegur vegur og
lá niður brekkurnar alla leið.
Hann sagði föður sínum frá þess-
ari ráðagerð, en hann kinkaði að-
eins kolli og virtist ekki skilja, hvað
hann var að segja. Andlit hans var
nú enn fölara en áður 02; hann
hafði lokað augunum.
Hans flýtti sér út og tók skíði
þeirra beggja, lagði þau hlið við
hlið og batt þau saman. Er þetta
hægt? spurði ihann sjálfan sig á
meðan. Nei, á þessu farartæki gat
hann naumast komið föður sínum
til byggða. — Vesalings — vesalings
pabbi. — Ef hann dæi nú hér? Eða
ef hann yrði nú farlama aumingi
alla ævi? — Hann hafði heyrt eitt-
hvað um það, að ef læknishjálp
kæmi of seint ,gæti það valdið ævi-
löngum örkumlum. Hendurnar á
Hans urðu stirðar af kulda á með-
an hann beið þarna ráðalaus og
hugsaði.
Þá datt honum enn nokkuð í
hug. Hann hljóp á bak við kofann.
— Jú, alveg rétt. — Þarna á bak við
veginn var gamall sleði, nálega á
kafi í snjó. Skógarhöggsmennirnir
notuðu hann stundum þarna í
skóginum. Hans reyndi að losa
hann, en jrað ætlaði ekki að ganga
vel. Það tókst þó loksins.
Hann ihljóp aftur inn í kofann.
Faðir hans lá enn með lokuð augu.
Hann stundi við og við og svita-
dropar stóðu á enni hans, þótt ís-
kalt væri í kofanum. Hans tók nú
allt heyið, sem var í hinum beddun-
um og bar það út í sleðinn. Pabba
mátti ekki verða kalt. Hann hag-
ræddi heyinu í sleðabotninum, og
þá var ekki annað eftir en koma
pabba út á sleðann. Hans fann allt
í einu til mikillar gjleði. Hann
skyldi koma pabba heim!
„Pabbi ,nú verðum við að kom-
ast heim til mömmu,“ sagði hann.
,,Eg ætla að draga þig á sleðanum.
En — en — heldurðu að þú getir
komist út að sleðanum, sem stend-
ur hérna fyrir utan dyrnar?"
„Þú ert karl í krapinu, drengur
minn,“ sagði hann og reyndi að
brosa. „Það væri nú skárra ef ég
reyndi það ekki,“ sagði hann.
Með miklum erfiðismunum gat
hann risið upp, en það var ekki
nokkurt viðlit að hann gæti stigið
í fótinn. Sársaukinn varð eins og
logandi eldur ef hann reyndi það.
En með aðstoð Hans gat hann kom-
ist út og komið sér fyrir á sleðan-
um. Hann sótti nú rúmfötin inn,
það sem eftir var, og breiddi ofan á
hann. Einnig reyndi hann að leggja
hey og hálm að honum í sleðanum.
„Líður þér voðalega illa?“ spurði
hann. „Er þér kalt?“ En faðir hans
svaraði ekki. Hann hafði reynt of
mikið á sig og var nú aftur meðvit-
undarlaus. Hans spennti nú sjálfan
sig fyrir sleðann og tók í. Þessi ungi
og óharðnaði drengur hleypti sér í
herðarnar og lagði af stað með