Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 28

106
V O R I Ð
en hún vissi af, sat hún við hliðina
á Toníu á vegarbrúninni og sagði
henni allt saman.
— Þetta er slæmt, sagði Tonía.
— Taktu nú eftir því, semégsegi
og gleymdu því ekki. Efst uppi á
háu fjalli er tjörn og í miðri tjörn-
inni vex dásamlega fallegt, blóð-
rautt blóm. Þetta blóm er gætt
þeim eiginleika, að ef það er soðið
í vatni, þá bætir vatnið úr öllum
sjúkdómum. En fáir vita um það,
og færri eru færir um að finna það,
því að vegurinn þangað er bæði
erfiður og hættulegur.
Þá spurði Belinda: En hvernig get
ég, sem er blind, komist þangað?
— Af því að þú ert góð stúlka,
þá vil ég hjálpa þér, sagði gamla
konan. — Ég skal senda með þér
litla ,hvíta hundinn minn. Hann er
vitur og mun geta vísað þér leið.
Fylgdu honum eftir, og láttu þig
engu skipta það, sem þú heyrir á
kringum þig og vertu óhrædd, þá
mun enginn gera þér neitt.
Svo kallaði hún á hundinn og
hann kom hlaupandi.
Belinda þakkaði Toníu innilega
og ákvað að fara. En fyrst fór hún
til Rudi og sagði honum, hvert hún
ætlaði. Ilann vikli fyrst ekki leyfa
henni að fara, en hún var ákveðin
í fyrirætlan sinni. Húnkvaddihann
með kossi og lagði svo af stað.
Hún gekk lengi, lengi. Loks fann
hún, að greinar börðust í andlit
henni. Þá vissi hún, að hún var
komin inn í töfraskóginn. Þar var
fullt af villidýrum. Það brakaði í
greinum allt í kringum hana og
snarkaði í þurru laufi og öskur
óargadýra fyllti loftið. Belinda
mundi hvað Tonía gamla sagði
Þess vegna gekk hún áfram hug-
rökk og barðist á móti hræðslunni,
þó að hún fyndi dýrin strjúkast við
sig í myrkrinu. En ekkert þeirra
gerði henni neitt.
— Hver ert þú, auma mann-
skepna, sem gengur hér um í
myrkri? var sagt við hana með
djúpri rödd.
— Belinda heiti ég, svaraði stúlk-
an hressilega, þó að röddin væri svo
sterk og skipandi, að hún skalf af
ótta.
— Og hvaða erindi áttu hingað?
— Ég er að leita að blóðrauða
blóminu handa unnusta mínuin,
sem galdrakerlingin í skóginunr
hefur lagt á álög.
— En veiztu þá ekki, að hver senr
villist í töfraskóginum lrlýtur að
deyja? spurði röddin aftur.
— Kærleikurinn deyr aldrei,
svaraði Belinda. — Ef þú ert hús-
bóndi hér í töfraskóginum getur
þú drepið mig, en þú getur líka
lofað mér að halda áfram.
— Vel sagt, mannsbarn, sagði
ókunna röddin. — Af því að þú
berð k'ærleik í hjarta, vil ég upp-
fylla bæn þína. En hundurinn þinn
verður að bíða hjá mér, þar til þú
kemur aftur. Ég skal útvega þér