Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 21

V O R I Ð
99
æska, nútímaæska. (Starir fram
fyrir sig, snýr sér síðan að Bót-
hildi með hvössu tilliti.)
DIDDA (til hliðar): Hana, nú
springur sprengjan.
MARKÚSÍNA: Bóthildur, þetta
legst illa í mig. Barnið gott, —
skynsemi mín segir mér, að þú
vitir hvernig stendur á þessum
rjómakökum. Segðu sannleikann
— var það af þínum völdum, að
þessi götustrákur.. . .
DIDDA: O, Alli er mjög duglegur
piltur, ég þekki hann vel, hann
býr við sömu götu og ég.
MARKÚSÍNA: JÞú þekkir hann -
kannski það sért jrú, sem hefur
pantað rjómabollurnar? Nú,
segðu satt. Hvernig stendur á
þessu?
DIDDA: Hann kom hér áðan með
bókaböggul, og svo — svo bað ég
hann að kaupa bollurnar handa
mér og fleygja þei.m inn um
gluggann.
MARKÚSÍNA: Fleygja inn — aldr-
ei hef ég heyrt annað eins. En
hvað ég vildi segja, þú tókst ekki
með meiri alvöru þessari refs-
ingu ,sem ég lagði á þig en svo,
að þú fórst að hugsa um rjóma-
kökur og sælgæti í mínu eigin
herbergi — og þar á ofan að nálg-
ast það á þennan — þennan ein-
stæða hátt. Bóthildur, þetta er
ofar mínum skilningi.
DIDDA: Ó ,ungfrú, ég ætlaði ekki
að gera neitt ljótt.
MARKÚSÍNA: Hér duga engin
undanbrögð.
DIDDA: Ó, elsku góða, ungfrú
Markúsína.
MARKÚSÍNA: Það er árangurs-
laust, Bóthildur, þú gerir eins og
ég hef sagt þér. (Fer með boll-
urnar.)
DIDDA (stappar í gólfið): Uh, nei,
þetta þoli ég ekki. Nú kemst ég
ekki á dansleikinn hjá Elsu, —
og ballkjóllinn minn var alveg
tilbúinn, hann er svo draumsæt-
ur. — Þessi andstyggilega
Markúsína. (Horfir í kringum
sig.) Konungsættina les ég alls
ekki ,hvað sem tautar og raular.
(Kemur auga á böggulinn, sem
Alli kom með.) Heldur athuga ég
hann þennan, ég hef þá eitthvað
að gera á meðan. (Tekur utan af
bókunum, les nokkur bókaheiti.
Stærðfræði eftir Krókdal, prófes-
sor, — sú er víst skemmtileg, —
Saga Rómar eftir Nikólínu
Njáls — já, það er vinkona og
andleg frænka Markúsínu, þá
veit ég nú hvernig bókin er.
(Tekur upp flösku með gúmrní-
lími. Horfir á hana litla stund
meðan hún heldur á henni.
Gengur hægt að ruggustólnum.)
Didda litla, þetta var ekki falleg
hugsun. Já, en hún lét mig sitja
eftir, og þar að auki tók hún
rjómabollurnar mínar — auðvit-
að ætla þau að gæða sér á þeim,
hún og prófessorinn, með kaff-