Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 35

V O R I Ð
113
„Ég ætla bara að litast um í ver-
öldinni,“ sagði Sprettur litli.
„Þú ert of lítill til að fara aleinn
út í heim,“ sagði grísinn.
„Nei, ég er ekkert of lítill,“ sagði
Sprettur. „Ég get gert allt. Ég get
flogið upp í himininw og dansað
við tunglið. Svona önd er ég.“
Litli grísinn varð bæði undrandi
og hræddur.
„Ég held það væri betra að þú
færir heim til þín,“ sagði hann.
„Ég er að fara út í heim,“ sagði
Sprettur og hann hljóp af stað, þar
til hann kom að grænu engi.
„Halló, þú litla önd-“ baulaði
kýr, sem beit grasið á enginu.
„Hvað ert þú að fara svona langt
frá heimili þínu?“
„Ég er að fara út í heim,“ sagði
Sprettur.
„ Ja, sei, sei!“ sagði kýrin og hristi
höfuðið. „Ég hefði haldið að það
væri betra fyrir litla andarunga að
halda sig heima hjá mömmu sinni.“
„Ekki þó ég,“ sagði Sprettur. „Ég
er önd, sem getur allt. Ég get synt
eins og fiskur. Ég get flogið eins og
örn, ég gæti borðað heilan úlf, ef
hann yrði á vegi mínum. Svona önd
er ég nú, skal ég segja þér.“
Kýrin hristi höfuðið.
„Lú skalt ekki leika þér að úlfin-
um, litla önd. Og það er nóg af úlf-
um hér í skóginum. Svona lítil önd
eins og þii, myndi ekki einu sinni
verða einn munnbiti handa tilfin-
um.“
„Er þetta satt?“ spurði Sprettur.
„En ég ætla nú samt að halda áfram
út í heim,“ og svo stefndi hann
beint til skógar.
Stóri skógurinn var nokkuð
dimmur og þögull. Og Sprettur
litli var orðinn dálítið hræddur.
Hann hélt þó áfram, blístraði og
taldi sjálfum sér trú um, að liann
gæti allt.
„Ég get blásið eins og stormur-
inn. Ég get flautað eins og eim-
vagn. Þetta get ég allt.“
Fjórir litlir u?igar í hreiðri uppi
yfir höfði hans heyrðu þetta og
kölluðu:
„Það er ljótt að skrökva og
grobba, litla önd.“