Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 27

V O R I Ð
105
— Þyrnar og þistlar eru engin
garðblóm, sagði hann rólegur.
— Nógu góður blómagarður
handa mér, og nú hefur þú eyðilagt
hann, svaraði kerlingin og hló ill-
kvittnislega. — En þú skalt fá að
borga þetta. Þú verður skammlífur,
slæmur sjúkdómur mun brjóta nið-
ur þrótt þinn, og ástmeyjar þinnar
fær þú ekki að njóta.
Svo lyfti hún stafnum og þuldi
einhverja galdraþulu.
— Kerlingin hlýtur að vera brjál-
uð, hugsaði Rudi. Hann sneri við
og reið burt. Hann trúði ekki á
þennan óhugnanlega spádóm.
Dimm ský þutu yfir himininn og
þungar drunur heyrðust í fjarska,
sem gáfu til kynna, að þrumuveður
væri í aðsigi. Skömmu síðar kom
hellirigning, svo að Rudi hafði
aldrei þekkt annað eins. Hann hélt
áfram ferðinni og leitaði að ljós-
glætu milli trjánna, en fann enga.
Síðari hluta nætur komst hann
loks heim að bænum, og foreldrar
hans vöktu bæði, hrædd og kvíða-
full. Rudi var svo gegnum kaldur,
að hann gat varla staðið á fótunum
og móðir hans leiddi hann inn. En
engum sagði lrann frá atvikinu í
skóginum.
Hann var á fótum daginn eftir,
en hann var ekki heilbrigður.
Kuldinn vildi ekki hverfa úr líkam-
anum og hann hafði enga matar-
lyst. Þó að hann vildi ekki láta
þennan lasleika á sig fá, hnignaði
honum smám saman. Þannig liðu
nokkrar vikur. Foreldrarnir veittu
þessu ekki eftirtekt, en Belinda var
gleggri. Þótt hún hefði ekki sjón-
ina, varð liún þess vör, að eitthvað
var að Rudi.
Svo lagðist Rudi i rúmið. Hann
bað um að fá að hafa Belindu hjá
sér. Foreldrar hans leyfðu það með
tregðu. Þau óttuðust, að það gæti
haft áhrif á heilsu hans, ef hann
fengi ekki óskir sínar uppfylltar.
Þau urðu þess fljótt vör, hve þessi
blinda stúlka var góð og myndar-
leg. Hún gekk svo hægt um, og eng-
inn gat gert sjúklingnum til hæfis
eins og hún. Brátt þótti þeim svo
vænt um hana eins og hún væri
þeirra eigin dóttir. Þau sáu eftir að
þau höfðu sett sig á móti giftingu
hennar.
Undir morguninn var Rudi mjög
veikur. Og þegar Belindu varð
hugsað til þess að hann mundi
bráðlega yfirgefa hana, fór hún að
gráta. — Skyndilega heyrði hún
fótatak á veginum og rödd, sem
spurði:
— Hvers vegna grætur þú svo
sárt, barnið mitt?
Belinda þekkti röddina. Þetta var
Tonía, gömul kona frá þorpinu.
Fólk sagði, að hún kynni ýmislegt
fyrir sér, og sumir óttuðust hana.
Belindu kom í hug, að ef til vill
gæti hún hjálpað Rudi. Og fyrr