Vorið - 01.09.1959, Síða 29

V O R I Ð
107
vængi, og þá þarftu ekki að hafa
neinn til að leiða þig.
Samstundis heyrðist þytur í lofti
og stór fugl settist hjá henni. Skóg
arkonungurinn bað hana að setjast
á bak fuglinum og halda sér fast.
Svo hóf örninn sig til flugs og flaug
hátt í loft upp. Belindu fannst
hann hafa flogið margar mílur,
þegar hann loks lækkaði flugið.
— Nú erum við komin, sagði
örninn, og nú verðurðu að bjarga
þér sjálf. begar þú ert ferðbúin
kem ég aftur og sæki þig.
Að svo búnu flaug hann burt, og
Belinda stóð ein eftir á fjallinu. En
rétt við fætur sína heyrði hún dauft
öldugjalfur. Sefið hreyfðist fram og
aftur í blænum. Nú áttaði hún sig
fyrst á því, að blómið var úti í vatn-
inu. Hvernig gat hún fundið það,
þar sem hún var blind? Belinda
stóð þarna einmana og bjargarlaus
og óttaðist örlög sín ein og
yfirgefin. En þá heyrði hún
þungt fótatak, sem nálgaðist. Hún
spurði lítinn fugl, sem kvakaði í
kringum liana: — Segðu mér, litli
fugl, er það vinur, sem kemur?
En fuglinn settist á hönd henni
og svaraði Ekki vinur, heldur
óvinur. Þetta er risastór ræningi
með svart skegg og sverð við hlið.
Gættu þín fyrir honum.
Nú staðnæmdist risinn, stakk
sverðinu í bakkann, svo að söng í
því.
— Þú getur snúið heim aftur, því
að ég á rauða blómið. Og ég gef
það ekki fölleitu stúlkubarni. Að
svo búnu hratt hann stúlkunni
hranalega til hliðar og óð út í vatn-
ið. En hann komst ekki langt. Hvar
sem hann reyndi fyrir sér með fæt-
inum var botnlaus efja. Að lokum
varð hann að gefast upp og fór
burt. En hann lagðist fyrir undir
runna nokkuð frá, til að sjá, hvort
sttúlkunni gengi betur.
Belinda var kvíðafull. Fyrst
risinn gat ekki komist út að blóm-
inu, hvernig átti hún þá að komast
það? En meðan hún stóð þarna og
horfði í gaupnir sér, heyrði hún
óm af mildri rödd. Þessi rödd kom
utan frá tjörninni, hún var mild
eins og vindurinn, sem hvíslar í sef-
inu. Belinda hlustaði og þá gat hún
greint orðin.
— Vatnaliljurnar vagga liér á
tjörninni, og bylgjurnar gjálfra við
ströndina. Vertu hughraust, hreina
sál og botninn mun bera uppi fæt-
ur þína. Ástvinur þinn mun aftur
fá heilsu sína, það eru laun álfanna
fyrir hugrekki þitt.
Nú hikaði Belinda ekki lengur.
Hún gekk út í og fylgdi röddinni.
Vatnið var ekki mjög djúpt, og þó
að botninn dúaði undir fótum
hennar, sveik hann ekki. Það leið
ekki á löngu, þar til hún stóð með
fagurt, ilmandi blóm í höndunum.
Þegar ræninginn sá, að hún nálgað-
ist ströndina, stefndi hann í veg fyr-
ir hana.Hann áleit að það yrði ekki