Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 16

94
i
V O R I Ð
hátt.) Börn, sérstaklega stúlku-
börn, verður að ala upp í kær-
leika, en þó einnig með strang-
leika. Á þessum erfiða aldriskipt-
ir það mjög miklu í sambandi
við persónuleikann, að börn
hlýði hinum fullorðnu skilyrðis-
laust. Hver uppalandi er skyld-
ugur að sýna strangleika í
ákvörðunum sínum og allri fram-
komu, aldrei að gefa eftir refs-
ingu, sem ákveðin hefur verið,
og aldrei að gefa höggstað á sér,
sem gæti orðið til þess að eyði-
leggja virðinguna. (Með venju-
legri rödd): Já, þetta er einmitt
fyrirtak. — Aldrei að gefa högg-
stað á sér — þannig á að orða
það. Ég hugsa að prófessor Krók-
dal mundi þykja þetta ágætt.
(Með viðkvæmni): Ójá, minn
kæri prófessor.(Hún situr íþönk-
um. Barið. Utan við sig): Kom
inn. (Tekið fast í hurðina.)
HANSÍNA (fyrir utan dyrnar): Já,
jómfrúin verður að fyrirgefa, en
hurðin er læst.
MARKÚSÍNA (stekkur á fætur):
Já, nú, — hún er það víst. . . .
(Kemur auga á hárkolluna, æp-
ir hátt): Ó, þér megið alls ekki
koma inn, bíðið, heyrið þér það.
HANSÍNA: Já, ég er víst neydd til
að bíða.
MARKÚSÍNA (lætur hárkolluna á
sig í flýti): Æ, já, aum er mann-
eskjan, ekki munaði nú miklu
að ég ljóstraði upp þessu leynd-
arrnáli mínu. (Gengur að spegl-
inum og lagar kolluna.) Og þó
vildi ég ekki láta nokkurn kom-
ast að. . . . (Gengur að dyrunum,
opnar.)
HANSÍNA (kemur inn með fulla
svuntu af brenni. Hún talar allt-
af hátt, og þeir, sem tala við hana
verða að brýna raustina, heyrir
illa).
MARKÚSÍNA: Þér ætlið þó ekki
að bæta á eldinn, eins og hitinn
er hér inni?
HANSÍNA (sem ekki virðist
heyra): Já, jú, nú skal ég hita vel,
jómfrúin má trúa því. (Bætir á
eldinn.)
MARKÚSÍNA: Það er nóg brenni
á arninum, Hansína.
HANSÍNA (kinkar kolli án þess að
snúa sér við): Já, það er nóg
brenni, nú skal ég vissulega láta
loga vel.
MARKÚSÍNA (hristir höfuðið, við
sjálfa sig): Þetta er víst einn af
vondu dögunum hennar Han-
sínu. Það þýðir ekkert að tala við
hana. Fróðlegt væri að vita,
hvort hún heyrir í raun og veru
eins illa og hún lætur. Stund-
um er þetta svo slæmt.
HANSÍNA (lætur síðan kubbinn
á arininn): Svona, ég trúi ekki
öðru en jómfrúnni verði vel
heitt.
MARKÚSÍNA: Já, úff, ég býst við
því. (Lætur skjölin niður í
skúffu. — Við sjálfa sig)) Hér