Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 23

V O R I Ð
101
MARKÚSÍNA: Eins og hverju?
DIDDA: Eins og t. d. hvort þér
uppfyllið mín skilyrði.
MARKÚSÍNA: Hvernig dirfist
þú....
DIDDA: Munið að prófessorinn
getur komið á hverri stundu.
MARKÚSÍNA (ráðalaus, tekur um
höfuðið): Já, ég skal brjóta regl-
ur mínar og lofa þér að sleppa
strax.
DIDDA: Það er of seint, þér verðið
að vinna meira til. — Þér verðið
að skrifa pabba mínum.
MARKÚSÍNA: Skrifa föður þín-
um?
DIDDA: Já, nú hef ég það. Viljið
þér setjast við skrifborðið og svo
skal ég lesa yður fyrir.
MARKÚSÍNA: Hvernig leyfir þú
þér. . . •.
DIDDA: Gjörið það heldur strax,
ungfrú, annars kasta ég hárkoll-
unni út um gluggann. (Færir sig
að glugganum.)
MARKÚSÍNA (æpir): Nei, nei,
kæra Bóthildur, gerðu það ekki,
ég skal skrifa. Hvað á ég að
skrifa?
DIDDA: Ég skal rétt strax segja yð-
ur það.
MARKÚSÍNA: Fáðu mér hana þá-
Og svo máttu engum segja frá
þessu, engum. — Heyrir þú það,
Bóthildur?
DIDDA (réttir kolluna í áttina til
hennar): Þér lofið þá að skrifa
föður mínum eftir minni fyrir-
sögn?
MARKÚSÍNA: Já, já, fáðu mér
hana, — og svo segir þú engum
frá þessu.
DIDDA: Hamingjan hjálpi mér,
nei. Gjöf skal gjaldast, ef vinátta
á að haldast. Setjist þér nú við
skrifborðið.
MARKÚSÍNA: Ekki fyrr en þú
hefur fengið mér. . . .
DIDDA: Gjörið svo vel — látið
hana á yður.
MARKÚSÍNA (um leið og hún
setur kolluna á sig fyrir framan
spegilinn): Bóthildur, þú ert
greind, barnið gott, — og skyn-
semi mín segir mér, að þú eigir
einhverja sök á þessu, — en ég
skal fyrirgefa þér, vegna,
vegna....
DIDDA: Vegna þess, að þér eruð
neyddar til þess, ungfrú. En setj-
ist þér nú niður við skrifborðið
og við skulum Ijúka þessu af. —
(Markúsína sezt.) Þá byrjum við:
Háttvirti herra Vigfús.
MARKÚSÍNA (skrifar, les upp-
hátt): Háttvirti herra Vigfús.
DIDDA: Ég hef haldið dóttur yð-
ar, Diddu....
MARKÚSÍNA: Bóthildi áttu við,
— mundu að gælunöfn eru á
móti skólareglunum.
DIDDA: Látum svo vera. Þá segj-
um við Bóthildur. Ég hef haldið
dóttur yðar, Bóthildi, í skólanum
einni klukkustund eftir lokun