Bjarmi - 01.12.2001, Qupperneq 24

Krossinn ogjatan
Feróaminningar frá Landinu helga
Helgi Elíasson
Eg geri ráð fyrir því að þegar þið lásuð
biblíusögurnar ykkar sem börn, frá-
söguna um fæðingu Jesú, líf hans og
starf, þá hafi hugur ykkar hvarflað oft til
Landsins helga. Og trúlega vaknaði þá
með ykkur löngun til þess að koma ein-
hvern tíma þangað og sjá meó eigin aug-
um einhverja þá staði sem biblíusögurn-
ar okkar sögðu frá og lýstu svo Ijóslif-
andi. Slíka löngun hafði ég einnig borið
lengi í brjósti.
Sú löngun varð að veruleika fyrir
nokkrum árum ervið hjónin fórum í hópi
nokkurra Islendinga til Israels.
Það voru ólýsanlegir og dýrðlegir dagar
sem vió áttum. Minningarnar um veru
okkar þar leita oft á hugann.
Hlýr og þakklátur var hugur minn þeg-
ar við gengum um stræti þau, sem Jesús
hafði gengið með hina þungu krossbyrði
sína á bakinu í hinni gömlu Jerúsalem. Sú
leió er kölluð „Via Dolorosa" eða þján-
ingarleióin. Numið var staóar vió hina 14
helgu staói þar sem sagan segir að Jesús
hafi þurft að hvíla sig vegna þunga kross-
ins. Hver staður talaði með sínum hljóó-
lega en um leið mjög áhrifaríka hætti til
mín um þjáningu Krists okkarvegna. Mér
fannst sem ég heyrði óm frá hrópum og
háðsglósum hins mikla mannljölda sem
stóð fyrir mörgum öldum meófram þess-
ari gönguleið Jesú. Trúlega hafa margir
hrópað og spurt í háói: „Ert þú Mess-
ísas?“ þrátt fyrir það að þeim var kunn-
ugt um hin mörgu og miklu kraftaverk
sem hann hafði gjört. En nokkrum dög-
um áður hafði mannfjöldinn hrópað í
gleði sinni: „Blessaðursé hann sem kem-
ur í nafni Drottins."
En tveir voru þeir staóir á þessari leið
okkar þar sem sagt er að Jesú hafði verið
rétt hjálparhönd. I Markúsarguóspjalli
15.21 er þannig sagt frá: „En maður nokk-
ur átti leið þar hjá og var að koma utan úr
sveit. Harw neyða þeir til að bera kross Jesú.
Það var Símon frá Kýrene, faðir þeirra Alex-
anders og Rúfusar. “
Hinn staðurinn var staður Veroniku.
Helgisagan segirað stúlka nokkur, erVer-
onika hét, hafi þerrað svitann af andliti
Jesú með silkislæðu og þá hafi andlits-
svipur hans mótast í slæðuna.
Við námum staðar í lítilli kapellu, sem
talin er vera sá staóur þar sem heimili
Veroniku mun hafaverið. Mérfannst sér-
stakur andblær vera þarna inni sem hafði
sterk áhrif á mig í öllum sínum einfald-
leika og látleysi. Það logaói aðeins eitt
kerti á altari. Hugur minn hvarflaði til
hins löngu liðna atburðar þegar þessi
unga stúlka, hún Veronika, fékk að þerra
svitadropana af andliti Krists. Augu mín
urðu vot þegar ég gekk út á strætió aftur
og ég hugsaði til alls þess semjesús hafði
gjört fyrir mig og alla menn, en hversu oft
hafói ég ekki hryggt hann í lífi mínu.
Nú ætla ég aóeins aó minnast stuttlega
á þau áhrif er ég varð fyrir þegar ég kom
til Betlehem.
Borgin Betlehem er í níu km. fjarlægð
frá Jerúsalem. Hún stendur á þremur
hæöum. Það var mikil eftirvænting ríkj-
andi í hugum okkar allra. Ósjálfrátt fór
ég að hugsa um Maríu ogjósef og ferða-
lag þeirra frá Nasaret upp til Júdeu til
borgar Davíðs í Betlehem. Hversu það
ferðalag hlaut að hafa verið erfitt fyrir
Maríu á baki asna alla þessa leið í nöpr-
um næturkulda og trúlega í fátæklegum
og skjóllitlum fatnaði, og þannig á sig
komna í hinum mikla sólarhita og ryki á
daginn. En áfram héldu þau samt.
Við vitum af sögunni að þegar þau
komu til Betlehem var hvergi húsaskjól
að fá því mjög mannmargt var í borginni
á þessum fyrstu jólum vegna manntals-
ins. Gististaður þeirra varð því gripahús.
En svo veróur María skyndilega veik.
Kringumstæðurnar urðu aðrar en þau
höfðu óskað eða dreymt um.
Við stigum út úr bílnum skammt frá
fæðingarkirkjunni. Mér fannst næsta
ótrúlegt, að ég væri komin til Betlehem,
fæðingarborgar frelsarans. Mér fannst
ólýsanleg fagnaðarbylgja svella í bjósti
mér og einstæð eftirvænting hríslast um
mig. Við gengum öll létt í spori eftirtorg-
inu að fæðingarkirkjunni.
Ekki fannst mér sú bygging láta mikið
yfir sér, hún var ekki sérlega reisuleg og
minnti ekki mikió á kirkju hið ytra.
Þegar komið er aó kirkjudyrunum sést
að þær hafa áður fyrr verið háar og breið-
ar enda kom það oft fyrir, þegar riddarar
fyrri alda vildu tortíma kristnum mönn-
um sem leitaó höfðu sér skjóls í kirkj-
unni, að þeir riðu á fákum sínum inn í
kirkjuna og limlestu og drápu hina
24