Heima er bezt - 01.03.1951, Qupperneq 11

Nr. 1
Heima er bezt
7
ið brast ekki, fyrr en heljarmik-
ill brotsjór reið yfir það. Það var
því líkast, sem skipið hyrfi í haf-
ið. Ég man, að ég sá sjóinn leika
um mitt siglutré. Allt skolaðist
fyrir borð, káetan fylltist og allt
brotnaði þar. Tveir farþegar
voru með, prestsdóttir og barna-
kennari. Þegar við komum niður,
lá prestsdóttirin í yfirliði og var
í þann veginn að drukkna. Við
bárum prestsdótturina upp og á
betri stað og kennarinn fylgdi
henni, en að því loknu brutum
við þilið í káetunni, svo að sjór-
inn gæti runnið niður í lestina.
Þá reyndum við að koma í veg
fyrir að sjórinn flæddi aftur nið-
ur í káetuna, en það tókst ekki.
Skipið hallaðist mikið og mér
fannst eins og það sigi niður.
Það var kominn leki að skipinu
í afturlestinni og stýrið var bil-
að. Hversu lengi mundi okkur nú
takast að halda okkur ofansjáv-
ar?
Við urðum að reyna að leita
lands eins fljótt og mögulegt
væri, en það var hægara sagt en
gert, því að við vissum ekkert
hvar við vorum staddir. Áttavit-
inn var, eins og áður er sagt, ó-
nothæfur og við sáum hvorki
stjörnur eða tungl. Við skutum
á fundi. Ég sagði skipshöfninni
mína skoðun á málinu. „Ef við
liggjum um kyrrt, er dauðinn
vís,“ sagði ég. „Ef okkur tekst á
hinn bóginn að átta okkur, þá
getum við kannske bjargað okk-
ur í var.“
Skipstjórinn lítur um stund
hugsandi út í gluggann og bros-
ir. Svo segir hann: „Annars ger-
ist ýmislegt broslegt, jafnvel á
mestu hættustundum, og svo var
einnig að þessu sinni.“ Stúlka
starfaði á skipinu. Hún var
sænsk. Eins og aðrir var ekki
þurrþráður á henni. Þegar ég
fór að hugsa um líðan hennar,
kom mér í hug, að í klæðaskápn-
um mínum héngu gamlar buxur.
Móðir mín hafði einmitt fengið
mér þessar buxur, þegar ég lagði
af stað í ferðina, en ég hafði
ekki notað þær. Faðir minn hafði
verið í þessum buxum, þegar for-
eldrar mínir vígðust í heilagt
hjónaband. Einu sinni hafði
faðir minn átt. þátt í björgun úr
sjávarháska við Hallandsvederö,
og voru nú mörg ár liðin síðan.
Eftir að björguninni var lokið
buðu eyjarskeggjar björgunar-
sveitinni til hófs og voru bjúgu
á borðum, en faðir minn gat
aldrei étið bjúgu. Hann gat þó
ekki neitað að bragða á réttin-
um, en í ^stað þess að éta það
stakk hann bjúganu í vasann á
buxunum. Síðan hafði hann ekki
komið í buxurnar og enginn
hafði munað eftir bjúganu.
Það er ekki of djúpt í árina
tekið, þó að sagt sé, að stúlkan
hafi verið í góðum holdum og
buxurnar voru mjög þröngar á
henni, sérstaklega um. lærin og
nárana. — Allt í einu reið sjór
á skipið og allt endasentist.
Stúlkan stakt á höfuðið og rakst
á káetustigann. Um leið og hún
stóð upp kom í ljós, að rassinn
var farinn úr buxunum' Hún
vissi ekki sitt rjúkandi ráð, er
hún varð þess vör, og einnig að
eitthvað bungaði mjög út við
nárann. Hún stakk hendinni
skyndilega í buxnavasann og
þegar hún tók hana aftur úr
vasanum, var hún svört á litinn
og hélt á einhverju. Ég gat ekki
varist hlátri, því að þarna stóð
hún með bjúgað í hendinni, sem
nú var orðið hart, enda komið
til ára sinna.
En þó að við gætum ekki ann-
að en brosað að þessu, var út-
litið ískyggilegt. Ég braut heil-
ann um það, hvernig við gætum
áttað okkur og beint skipinu 1
rétta átt. Það var ekki óhugsan-
legt, að skipið ylti þá og þegar
um koll. En okkur tókst að venda
og svo héldum við nær landi.
Allt í einu sáum við brjóta á
skeri skammt frá okkur. Brimið
á skerinu stóð hátt í loft upp.
Samt sem áður sáum við ekki til
lands. Við vissum, að þarna í
grendinni áttu að vera tvö sker;
auk þess vissum við, að um 120
sjómílur áttu að vera á milli
þeirra. Við vissum því nokkurn-
veginn, að okkur stafaði ekki
bráð hætta af hinu skerinu. Enn
fremur þóttumst við vita, hvar
við værum, þó að við værum ekki
hárvissir um það.
Skerið hvarf okkur nú og aft-
ur varð allt myrkt í kringum
skipið. Við vissum, að Drangey
var ekki allsfjarri og reyndum
að koma auga á hana, til þess
að átta okkur. Við tókum nú það
til bragðs að bera dýnur og yfir-
leitt allt lauslegt upp á þilfarið.
Enn vorum við með 12 tunnur
af steinolíu og við heltum úr
þeim í köstinn og svo kveiktum
við bál. Það var mikið og veg-
legt bál að horfa á. Hitinn var
það mikill, að hægt var að bræða
af öðru akkerinu og einnig vind-
unni. Svo létum við út um 30
faðma af festinni. Við héldum
áfram upp að landinu og allt í
einu nam akkerið við botn og við
lögðumst kyrrir. Síðar kom í ljós,
að við lágum fyrir utan Hofsós.
Um morguninn kom bátur frá
landi, en bátverjar gátu vitan-
lega ekki veitt okkur neina
hjálp. Borðstokkarnir voru
hlaðnir ís, sem var að minnsta
kosti meter á þykkt. Við fórum
nú að höggva hann af og berja
og það tókst eftir mikinn þræl-
dóm. Við sigldum nú nær landi
og fengum okkur vel í staupinu,
en síðan fór skipshöfnin niður
í vélarúmið til þess að hvíla sig
og fá sér blund. Svo stefndum
við til Sauðárkróks, en flest var
eyðilagt innanborðs. Við vorum
til dæmis með slaghörpu; en hún
var víst alveg ónýt. Sauðárkrók-
ur liggur í botni Skagafjarðar
og innsiglingin var mjög hættu-
leg. Einn af skipstjórum Sam-
einaða, Aasberg gamli, stakk upp
á því, að sett yrði upp luktar-
bauja, en ekkert varð úr því að
þessi ágæta hugmynd kæmist til
framkvæmda, þar sem verzlan-
irnar, sem háðu harða sam-
keppni sín á milli, komust ekki
að samkomulagi um það, hver
ætti að skaffa olíu á lampann.
Já, þannig var það í þá daga.
Okkur varð ekki meint við
þessa hrakninga og var kuldinn
þó afskaplegur. Þegar við vorum
úr allri hættu og sigldum um
Húnaflóa, kom afturkastið, en
allir náðu sér. — Frá íslandi
fórum við til Miðjarðarhafs-
landanna.“
----;;-----------------------------
Hafið þér lesið bók Þorleifs Jónsson- i
ar, fyrrum alþingismanss, á Hólum í '
Hornafirði, um kaupstaðaferðir og >
verzlunarhætti Austur-Skaftfellinga, 1
svaðilfarir þeirra í fangbrögðum við /
stórvötn og eyðisanda? Bókin kostar ,
kr. 55.00 heft, en kr. 70.00 í bandi. |
Sendum gegn póstkröfu. Bókaútgáf-
an Norðri, pósthólf 101, Reykjavík. 1