Heima er bezt - 01.03.1951, Page 24

20
Heima er bezt
Nr. 1
virtist, tókst mér ekki sem verst,
því að ýmsir, sem inni voru og
þekktu mig, hrópuðu upp:
„Já, Charlie, haltu áfram að
spila!“
Og ég hélt áfram. Ég söng fyr-
ir þá Serenade eftir Toselli, eða
öllu heldur: ég söng það fyrir
hana. Já, ég fangaði augnaráð
hennar, brosti, og kom henni til
að horfa sífellt í augu mér; ég
lét hana skilja það fullkomlega,
að ég söng fyrir hana eina. Hún
brosti og skildi mig, og þegar
söngurinn var á enda, bauð hún
mér að setjast við borðið hjá sér.
Öll fyrirmennska hvarf mér á
sama augnabliki og ég settist;
ég var næstum of hrifinn til að
geta talað. En hvað sem því leið,
þá var ísinn brotinn. í fyrsta
lagi komumst við brátt að raun
um það, að við höfðum bæði
ferðazt allmikið. Að vísu urðum
við engir trúnaðarvinir þetta
kvöld. Og þó töluðum við; og það
að tala við hana gagntók mig og
gerði mig sælan. Þegar tími var
kominn til að fara, brosti hún
elskulega til mín og sagði: „Ég
vona, að við sjáumst aftur. Ég er
hér flest kvöld.“
Að þessu afstöðnu var ég sem
í draumi, hugsaði um fátt ann-
að en næsta fund okkar. Veit-
ingakráin sú arna varð í mín-
um augum jafn yndisleg og þær
yndislegustu í Múnchen eða á
Montmartre. Var ekki raunveru-
lega mín fyrsta lífsreynsla að
gerast hér? Voru þessir litir og
þessi hljómlist jafn viðeigandi
og heilsteyptur bakgrunnur fyr-
ir hið nýja ævintýri mitt, sem
væri það þar?
Ekkert skipti mig máli á þess-
um stað, þangað til hún kom;
hugsaði aldrei um hitt fólkið,
þessa venjulegu og lífsglöðu
hópa, sem sátu þarna masandi,
drekkandi, hlæjandi og með
hálfglettin hnútuköst til ná-
unga, sem voru kannske með
stúlkurnar sínar á hnjánum að
reyna að stelast til að vanga
þær, þegar þeir héldu, að enginn
tæki eftir því.
En á því andartaki sem D birt-
ist mér, varð umhverfið allt ann-
að í augum mínum: tal fólks-
ins varð fegurra, músikin kát-
ari, andlitin kringum mig á-
nægðari og fegurri. Mér kom
jafnvel til hugar, að gaman væri
að eiga krá eins og þessa, þar
sem stúlkan mín gæti verið veit-
ingakona og einskonar drottn-
ing í ríki. Ef til vill klúbb . . .
Það var ekki langt liðið síðan ég
hafði verið viðriðinn málaferlin
út af hnífstungunni í Soho-mál-
inu, og var því þurfandi hvers-
konar hlýju og vináttu, og kunni
að meta slíkt betur en nokkru
sinni fyrr.
Síðla eitt kvöld, þegar gestir
veitingastofunnar voru að tínast
heim og allt að verða hljótt,
komum við okkur saman um að
fara eitthvað annað og rabba
saman um nóttina í stað þess
að skilja og fara heim. Okkur
var þegar farið að líða það vel
í nærveru hvors annars, að við
vildum vera sem lengst saman.
Við fórum á kaffistofu skammt
frá Tottenham Court Road —
stað, sem hverskyns Soho-lýður
sækir að staðaldri, að skækjum
og glæpamönnum meðtöldum.
Strax er við höfðum komið okk-
ur þægilega fyrir úti í horni,
horfði hún einbeitt í augu mér
og sagði:
„Þú lítur ekki vel út. Hvað hef-
urðu verið að gera?“
„Ó, svona ekki neitt,“ anzaði
ég. „Ég lenti í áflogum ekki alls
fyrir löngu, og það er stutt síð-
an ég kom af spítalanum.“
Þegar ég minntist á áflog,
brosti hún. „Datt mér ekki í
hug,“ sagði hún. „Það má minna
sjá en það, að þú hefur lent í
ýmsu misjöfnu.“
Og síðan kom sú spurning,
sem ég hafði kviðið fyrir allan
tímann:
„Á hverju lifirðu?“
Mig fýsti ekkert sérstaklega að
svara þessu. Hvernig myndi hún
taka því? Ég vissi ekki, hvað ég
átti að halda um það. — Yrði
þetta atriði til þess að binda
endi á hina nýuppgötvuðu gleði?
Ekki kom mér til hugar að fara
að segja henni nein ósannindi.
Mér fannst einhvern veginn, að
hún hlyti að skilja þetta allt.
„Ég?“ hváði ég. „Ég hafði ekki
hugsað mér að segja þér það. En
ég lifi á mínum eigin sniðugheit-
um. Þannig hef ég lifað árum
saman. En —“ — dauðhrædd-
ur — „þú lætur það vonandi
ekki hafa áhrif á vináttu okk-
ar? Ég er sæll, ef ég má sitja
hér með þér, tala . . .
Ennþá var svar hennar bund-
ið hlýlegu brosi og skilningsríku:
„Einmitt eins og mig grunaði
— fyrir löngu,“ sagði hún. „Það
vill nú svo til, að hlutskipti mitt
er mjög svipað.“
Það má getá nærri, hvílíkt
augnablik þetta var — stærra og
merkilegra en nokkurt annað í
lífi mínu fram til þessa. Nú var
auðséð, að vinátta okkar mundi
ekki einungis halda áfram,
heldur beinlínis aukast og dýpka,
þar eð við áttum sameiginleg
áhugamál. Við þörfnuðumst
engra skýringa; við vorum jafn-
ingjar, lífsreynsla okkar var á
mörgum sviðum mjög svipuð.
Eftir þetta sagði hún mér ým-
islegt um sjálfa sig, og ég komst
að raun um það, að hún var
einnig sjálfmenntuð, hafði
kynnzt lífinu með því að um-
gangast fólk af öllum tegundum,
bæði í Englandi og annarsstað-
ar. Þegar veggurinn á milli okk-
ar var á annað borð hruninn,
var ekki um annað en hrein-
lyndi og trúnað að ræða; mér
varð ljóst, að ég hafði fyrirhitt
þá, sem eirí allra myndi geta
orðið maki minn. Við þurftum
aldrei að gefa formlega ástar-
játningu, sízt fyrir öðrum; við
vissum bæði af því, að ástin bjó
í hjörtum okkar, og héldum
áfram að vera saman eins og
ekkert í heiminum væri eðli-
legra — sem heldur ekki var,
eins og á stóð. Við kröfðumst
aldrei neinskonar trúnaðaryfir-
lýsingar hvort af öðru; við tók-
um öllu sem sjálfsögðum og eðli-
legum hlut.
Við vorum eins hamingjusöm
og maður og kona frekast geta
verið, og þannig liðu meira en
sjö ár. Ég get ekki minnzt eins
einasta kaldyrðis, sem farið hafi
okkar í milli. Enda þótt ég fyndi
stundum til afbrýðisemi, rétt
eins og hver annar ástfanginn
maður, kenndi hún mér af við-
sýni sinni að líta á hlutina út
frá öðrum sjónarmiðum en
sjónarmiði eigingirninnar. Hún
vildi, að við héldum bæði áfram
að vera frjáls, ekki háð, í ást
okkar, og eftir því sem lengur
leið komst ég að raun um sann-
leikann í orðum hennar. Hug-