Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 6

70
Nr. 3
Heima er bezt
Frá liðinni tíð. Ferðamannalest hjá Melkoti við Suðurgötu í Reykjavík.
veturinn kom með hríðum. Ég
hirti lítt um það, þvi að ég var
að nokkru leyti ónæmur fyrir
kulda, loftslagið heima kalt og
rakt, en veturinn 1888—89 var
til þess að gera góður.
Nýja árið gekk í garð með sól-
skini, frosti og snjóum. Mér leið
ágætlega og var alltaf að ’æra
eitthvað nýtt. Ég var meira að
segja farinn að lesa létt, ensk
tímarit, en nóg var af þeim. Val-
es fór sjaldan út fyrir húsdyr
nema þegar hann hjálpaði mér
að sækja brenni eða hey handa
skepnunum. Ég fór allar sendi-
ferðir, annaðhvort ríðandi eða
gangandi. Könnuðust því allir
við mig í nýlendunni, — ég var
íslenzki drengurinn hans herra
Vales.
Oftast var húsbóndi minn eitt-
hvað að lesa, stundum brá hann
og fyrir sig að matreiða eitthvert
hnossgæti, en matreiðslumaður
var hann góður að minni hyggju.
Þegar ég var heima, fékk ég á-
vallt að bragða á góðgætinu með
honum. — Einnig stóð Vales í
allmiklum bréfaskriftum við
fjölskyldu sína og vini. Stundum
kom einhver granni hans í heim-
sókn, dvaldist þá nokkra daga
um kyrrt, jafnvel viku, skorti þá
ekki skemmtan og félagsskap.
Oft var ég ríðandi á ferð, en
ef veður var kalt, vildi ég heldur
ganga, og hafði ég til þess gilda
ástæðu, því að vetrarklæðnaður
minn var ekki góður og sízt fall-
inn til ferðalaga á hesti.
Á ferðalögum þræddi ég götu-
slóðir, sem lágu um preríuna eða
hélt beint af augum, ef svo vildi
verkast. Stundum var ég á ferða-
lagi allan daginn og nokkurn
hluta næturinnar með. Ávallt
reið ég berbakt, því að hnakk
höfðum við engan. Það var að
sumu leyti hlýrra, en þegar svo
vildi til, að reiðskjótinn var níð-
hastur, höfðu buxur mínar ákafa
tilhneigingu til að leita upp fyrir
hnén, þar sem sokkarnir aftur
á móti leituðu niður á ökla. Reið-
jakkalöfin vörðu mig vel nema
þegar mjög hvasst var, en þá bar
oft svo við, að á nakta fótleggi
mína sá undir löfunum.
Þá var mér allkalt, en ég var
kuldanum vanur, og sannleikur-
inn er sá, að ég þjáðist aldrei
svo mjög af kulda þau tvö ár,
sem ég var hjá Vales.
Aldrei var ég hræddur um, að
ég villtist eða yrði úti á prerí-
unni, þótt veður væru válynd.
Ég var aldrei einmana og villt-
ist aldrei, því að ég fór alltaf
nærri um, hvar mannabyggða
væri að leita. En villur voru ekki
óalgengar þarna og koma jafn-
vel fyrir enn. Síðari veturinn,
sem ég var hjá Vales, villtist
jafnaldri minn og sveitungi á
þessum slóðum. Þegar hann
komst heim um morguninn, var
hann illa kalinn á andliti og
höndum, og nokkrar tær varð að
taka af honum, eftir því sem mér
var síðar sagt.
Ég hafði engar áhyggjur af
því, að eins gæti farið fyrir mér.
Ég var öruggur um mig og kunni
vel við mig á preríunni.
Veturinn sniglaðist áfram.
Fólk var mér gott þarna í sveit-
inni. Oft átti ég bágt með að
komast á bak klárnum mínum,
en þá var mér oft rétt hjálpar-
hönd. Sultur sækir oft að þeim,
sem fer ferða sinna ríðandi í
kalsaveðri, og ég var svangur,
gat borðað hvenær sem mér
bauðst það að deginum, þó datt
mér aldrei í hug að hafa með
mér bita. Sumir karlarnir á bæj -
unum þarna skákuðu til mín
smurðri brauðsneið, er ég fór um
hlaðið hjá þeim. Einkum á einn
þeirra virðingu mína og þakkir
skilið fyrir framúrskarandi gest-
risni og samúð í minn garð:
herra Parkings og kona hans.
Hann var hár og herðibreiður
Kanadamaður af enskum upp-
runa, að ég ætla, bjó í fjögurra
mílna fjarlægð frá Vales. Hann
var alltaf hlýr og góður. Ég fór
aldrei svo um hlaðið hjá honum,
Framh. á bls. 89.