Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 32

vio neyrum ao leuinni er haidið áíarm
innan húss. Okkur tekst að skríða upp á
þakið í gegnum þakgluggann og í sömu
andránni opnast dyrnar og umsjónarmað-
urinn, „greifinn" og fleiri drengir koma
inn.
Okkur er órótt innanbrjósts, þar sem við
liggjum á þakinu og heyrum, að leitað er
dyrum og dyngjum á loftinu. „Litið einnig
út á þakið!" heyrum við að umsjónarmað-
urinn segir, og skömmu síðar opnast glugg-
inn hljóðlega.
Andlit „greifans" kemur í Ijós. Honum
verður bilt, er hann sér okkur, en áttar
sig vonum bráðar. Hann deplar augunum
laumulega til okkar og hverfur hljóðlcga.
Við heyrtim, að „greifinn" leiðir talið að
einhverju öðru en þakinu, þegar hann kem-
ur aftur til utnsjónarmannsins. „Greifinn er
nú bczti strákur, þrátt fyrir allt,“ muldr-
ar Villi.
Skömmu seinna heyrum við svo, að loft-
dyrunum er læst og allt verður hljótt. Við
skríðum aftur inn um gluggann. En nú
tekur samvizkan að ónáða mig. Höfum við
ekki hegðað okkur ósæmilega?
Er það ekki illa gert að koma „greifan-
um“ til að segja ó att? En Villi huggar mig
mcð því, að seinna skulum við gefa okkur
fram sjálfviljuglega og biðja hátíðlega um
fyrirgefningu.
Mér verður rórra, og við setjumst niður
til að borða smurðar brauðsneiðar, sem
ViIIi var svo hygginn að taka með sér.
Villi fær augastað á kaðli, sem hangir
við gluggann. Eigutn við að nota hann til
að síga í honurn niður í garðinn?" spyr ég.
„Engan asa, drengur minn,“ segir Villi og
tekur kaðalinn niður.
Allt í einu heyrum við, að það er drep-
ið hljóðlega á dyrnar. Við stirðnum upp
af skelfingu. En svo sjáum við, að hvítu
bréfi er skotið undir hurðina, og síðan
heyrum við hljóðlegt fótatak fjarlægjast.