Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 21

Nr. 3
Heima er bezt
85
BlandaSur hópur — Algierbúar og íslendingar.
náungi, telur sig 25 ára, en er svo
útbrunninn, að ætla mætti, að
hann væri rúmlega helmingi
eldri. Hann er með stórt merki,
kringlótt eins og keraldsbotn,
dinglandi í barminum: viður-
kenningu frá du Cai'd gistihúsinu
um ágætis hæfileika til að leið-
beina ferðamönnum. Hann er
svo ánægður með þetta merki-
spjald, að hann verður persónu-
gerfingur íslenzka fjósamanns-
ins, sem ágirntist hjá húsbónda
sínum verðlaunapening kyn-
bótatuddans og spókaði sig með
hann á mannamótum. En á pen-
inginn var letrað: „Þetta naut
hefur hlotið fyrstu verðlaun“!
Við setjumst að snæðingi. Ef
matseðill hefði verið á borðinu,
mundi hann vera svona í laus-
legri þýðingu:
Gistihúsið du Ca'id 2. apríl 1953
Bou i Saada. kl. 10.10 árd.
1. Salat, möndlur, y2 egg soðið,
blandaðar jurtir.
2. Spæld egg í leirkrús.
3. Kjöt og soyabaunir.
4. Ýmsar tegundir af osti. (Nei
þakk).
5. Bananar, apli, appelsínur.
Á tólfta tímanum brunar al-
giersbifreiðin nr. 5128 út úr Bou
Saada. Sunnan Sahara-Atlas
liggur stærsti hluti Algiere, gróð-
urlausar sandauðnir í óravíðátt-
um með nokkur vinjaþorp á víð
og dreif. Sókn okkar í suðurátt
rennur hér út í sandinn. Við
snúum baki við Sahara og stefn-
um norður á bóginn. Þá er hit-
inn um 40°C móti Afríkusólinni,
— en 18° frost á Grímsstöðum
á Fjöllum.
Töfrar Bou Saada verða ekki
túlkaðir. Þeir skilja eftir unaðs-
leg geðhrif, sambland af hreinni
hrifningu og græzkulausri gleði,
sem ómar og syngur í hjartanu.
í borg hamingjunnar verður
jafnvel lífsþreyttur ferðalangur
frjáls og áhyggjulaus, eins og
forfaðir mannkynsins, þegar
hann opnaði augun í höndunum
á skaparanum. Undir þeim
áhrifum er skrifað á póstkort til
vinar heima í Höfn:
„Yndislegt! Yndislegt! Yndis-
legt! Kysstu konu þína frá mér,
— ef hún er ekki ánægð með
einn koss, þá mega þeir vera
þrir!“
X.
Það er ekið nokkuð sömu leið-
ina og daginn áður. En norðan
við Aumale er beygt inn á aðrar
brautir. Hitinn er mikill. Numið
staðar í smáþorpi til að nálgast
svalaveig. Lítill drengur leiðir
blindan öldung, sem gengur eftir
gangstéttinni. Ungur maður
fálmar um bílrúðurnar og taut-
ar eitthvað.með ógreinilegu kok-
hljóði. Hann er líka blindur. Það
er áberandi, að í Algier eru
margir með vögl og sjúkdóma í
augum, ekki aðeins fullorðnir,
heldur líka börn.
í bílinn til okkar berst eitt af
dagblöðum Algiersborgar. Þar er
getið um komu Gullfoss og birt
mynd af honum á fremstu síðu.
Farið miklum viðurkenningar-
orðum um söng Karlakórs
Reykjavíkur í útvarpi og tónlist-
arsal kvöldið áður. Algiersmenn-
irnir eru hissa á því, að svona
lítið skip skyldi koma með ferða-
menn þessa löngu leið úr norðr-
inu. Blaðamaðurinn slær botn í
greinina með þessum upplýsing-
um: „Báturinn er hreinlegur og
fallegur. Farþegar eru 212; flest
Skandinavar.“
Seinni hluta dagsins er farið
um Atlasfjöllin. Vegurinn liggur
uppi undir efstu brúnum fjalls-
hlíðanna. Bugðurnar eru krapp-
ar og óteljandi. Ég minnist þess,
er ég var í vegagerð í Vaðlaheiði,
— þær voru margar krappar
beygjurnar Fnjóskadalsmegin.
Bíllinn er á fleygiferð, enda er
vegurinn malbikaður og freist-
andi að láta gamminn geysa. En
farþegunum þykir nóg um — þó
að bílstjórinn reynist vandanum
vaxinn. Aðalhættan felst í því,
að hann skotrar augunum til
frúnna, sem sitja til hliðar við
hann í vagninum — enda biðj-
ast karlmennirnir fyrir hástöf-
um, en kvenþjóðin er rjóð og
virðuleg, eins og sveimhugul
mærin sem veit, að hún er til-
beðin.
Þannig er þotið úr einum fjall-
dalnum yfir í annan. Nýsánir
akrar teygja sig víða upp eftir
hlíðunum. Verkamenn ganga
niður fjallsöxl. Fjöllin eru mjög
vaxin skógi frá rótum upp á
efstu brúnir.
Nokkrir kofar standa skammt
frá veginum. íbúarnir eru á
vakki í troðnum varpanum. Fólk
í herfilegum tötraklæðum.
Ódauninn leggur úr þessum
grenjum. Þetta fólk er eins og
vanmáttugir útburðir. Og mér
dettur í hug svipmynd úr ís-
lenzkum búnaðarmálum: Vor-
yrkjan nálgast lokastigið. Bónd-
inn er að hreinsa — og hann
hugsar um sinn arð. Grasið er
orðið gróskumikið í túnbalanum,
— afrakið úr áburðinum er fjar-
lægt út á útberjurnar, þar sem
það grotnar niður eða þornar í
sól og vindi, unz það verður elds-
matur.
Fólkið í kofahreysunum er af-
rakið. Forfeður þess áttu frjó-
moldina, sem nú er í ekrum er-