Heima er bezt - 01.03.1954, Qupperneq 11

Nr. 3
Heima er bezt
75
flæktist ég því stað úr stað og
var sem sagt að verða allra
sveita kvikindi, og það, sem
verst var, ég var byrjaður á að
teiga hinar göróttu veigar Bakk-
usar.
Þannig leið tíminn fyrir mér
hátt á annað ár. — En svo kom
nýtt sumar. — Af tilviljun lenti
ég hingað til bæjarins og réðst
hér í vinnu í nokkra mánuði. í
lok þess tímabils kom fyrir mig
mjög smávægilegt atvik. En til
þessa smáatviks má þó rekja
það, að giftusamlegar réðst fram
úr fyrir mér heldur en á horfð-
ist.
Skal ég nú greina frá því. Eitt
kvöld, er ég var að koma frá
vinnunni, átti ég sem oftar leið
um fáfarnasta hluta þessa bæj-
ar. Sá ég þá hvar kona kom á
móti mér. Konan var í hærra
meðallagi á vöxt, vel vaxin og
svaraði sér vel.
Hún var í dökkri kápu, ber-
höfðuð, ljóshærð, bláeyg og
björt yfirlitum. Konan var með
fullt fangið af bögglum, auð-
sýnilega búðarvarningi.
Er skammt var orðið í milli
okkar, tók ég eftir því, að einn
böggullinn, sem hún bar í fang-
inu, hrökk niður á götuna. Ég
greikkaði sporið, greip upp bögg-
ulinn og rétti konunni hann.
„Þér misstuð þennan böggul,“
sagði ég. Við gengum samsíða
nokkur skref, en þá rétti hún
mér höndina í kveðju- og þakk-
lætisskyni og brosti ofurlítið um
leið. Mér fannst handtak þessar-
ar konu svo ósegjanlega hlýtt og
höndin var líka svo mjúk. Gat
ég þá ekki stillt mig um að
þrýsta ofurlítið hönd hennar og
sleppti henni ekki alveg strax.
— Héldum við svo í sína áttina
hvort. En ég fór hægt og leit
aftur um öxl, sá ég þá hvar kon-
an fór heim að einu húsinu,
staðnæmdist aðeins þar á tröpp-
unum og horfði í áttina á eftir
mér, síðan gekk hún inn í húsið
og gizkaði ég á að hún ætti þar
heima.
---------Tíminn leið. Ég hætti
hér vinnunni, fór í burtu og tók
upp mína fyrri hætti. Flæktist
á ný og byrjaði aftur að drekka.
Varð ég nú miklum mun óá-
nægðari og eirðarlausari en
nokkurntíma áður. Kom þá varla
fyrir sá dagur, að konan, sem
ég hafði mætt á förnum vegi,
kæmi ekki í huga minn, og
stundum dreymdi mig hana líka
á nóttunni. Með öðrum orðum:
hún var alltaf efst í huga mín-
um, bæði á nóttu og degi.
Mér leið ekki úr minni, henn-
ar hlýja hönd né bjarta bros. —
Stuttu fyrir jól, fyrir réttum
tveimur árum síðan, skrapp ég
svo aftur hingað til bæjarins,
aðallega í því augnamiði að for-
vitnast eitthvað um hagi þess-
arar konu. Var þó ekkert senni-
legra, en að hún væri gift. —
En hvað, sem því leið, þá varð
ég að sjá hana og tala við hana.
Leið eigi á löngu þar til ég kom
að húsinu, sem ég þóttist viss
um að þessi kona byggi í.
Skammt frá húsinu voru nokkrir
smákrakkar að leika sér. Ég á-
varpaði þau og spurði eftir því
hverjir byggju í húsinu. Dreng-
hnokki, á að gizka sjö eða átta
ára gamall, varð fyrir svörum
og sagði: „Ég og mamma mín
eigum hér heima — og svo eiga
systir mín og frænka mín heima
hérna líka,“ sagði snáðinn. „Á
þá ekki pabbi þinn hér heima
líka?“ spurði ég. „Pabbi minn er
dáinn,“ sagði drengurinn. „Hvað
heitir hún mamma þín?“ spurði
ég enn. „Þrúður.“ „Ef hún er
heima gæti ég þá ekki fengið að
tala við hana.“ í því ég mælti
þetta, kom Þrúður sjálf út til
okkar, ávarpaði mig vingjarn-
gjarnlega, — og með sinni við-
felldnu röddu, og hinu milda
bjarta brosi — bauð hún mér
a£,ganga inn og fá mér hress-
ingu. Boð hennar þáði ég auð-
vitað þakksamlega. Dvaldist mér
alllengi inni hjá Þrúði og talaði
við hana og féll vel ásamt með
okkur. Þrúður sagði mér, að hún
væri ekkja, og ætti þrjú ung
börn, og hefði um nærfellt
tveggjá ára skeið búið í þessu
húsi. Einnig sagði hún mér þá,
óaðspurð, að maður hennar
hefði fallið útbyrðis við Eng-
landsstrendur og drukknað þar.
En eftir því, sem ég komst síðar
að, mun það slys hafa skeð um
líkt leyti og Lilla lagði úr höfn
með hermanninum sínum. Áður
en ég kvaddi Þrúði, spurði ég
hana, hvort hún gæti ekki selt
mér fæði seinna um veturinn,
einhvern tíma, ef ég fengi vinnu
í bænum upp úr nýárinu. Tók
hún vel í það.
í byrjun febrúar kom ég svo
enn hingað og settist hér að í
bili. En rétt eftir að ég kom,
veiktist eldri telpan hennar
Þrúðar og lá lengi mjög þungt
haldin. Það var nú erfiður tími
fyrir Þrúði.-------En sumarið
kom á sínum tíma, „með sól í
fangi og blóm við barm.“
Já blessað sumarið, það kom,
bæði í eiginlegum og óeiginleg-
um skilningi, það kom í ríki
náttúrunnar — og í hugi mann-
anna — að minnsta kosti margra
þeirra....“ — Hér þagnaði Þor-
valdur andartak, — en svo hélt
hann enn áfram frásögninni.
„Já, ég var orðinn leiður á flæk-
ingnum, þessum tilgangslausa
seigdrepandi erli, og þráði að
geta staðnæmzt — fengið eitt-
hvað fastara undir fætur. —
Tækifærið kom. —
Maður nokkur, er átti yfir
jörð að ráða, en vantaði fólk til
að vinna að búskapnum og
nytja jörðina, auglýsti eftir ráðs-
manni. Ég sótti óðara um stöð-
una og fékk hana. Fluttist svo
út í sveit um vorið og Þrúður
fór með mér með öll börnin sín,
enda var henni að læknisráði
fyrirskipað að láta stúlkuna,
sem hafði veikst, vera í sveit, og
auðvitað sleppti Þrúður ekki af
henni hendinni. — Svo eftir allt
saman er ég orðinn bóndi í sveit.
— Um nýársleytið í fyrra gift-
um við Þrúður okkur og eigum
eina dóttur fárra vikna gamla.
í vor ætlum við svo að taka við
jörðinni og búinu á eigin á-
byrgð. — Þá skaltu koma og
heimsækja okkur.“
Er Þorvaldur hafði þetta mælt,
þrýsti ég hönd hans og óskaði
honum til hamingju með konu
og dóttur og með starfið, sem
hann átti í vændum.
--------Enn leið löng stund
og við ræddum hitt og þetta. —
Loks slitum við samtalinu, stóð-
um á fætur og urðum samferða
út á götuna, kvöddumst þar og
óskuðum hver öðrum gæfu og
gengis. — Héldum svo hvor sinn
veg.
--------Svona var hún þá í
stórum dráttum, sagan hans
Þorvalds kunningja míns, er
hann sagði mér þetta skamm-