Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 28

92
Heima er bezt
Nr. 3
an að honum lengur. Og þó að hann reyndi nú
að veiða silung í hyljunum niðri í á, hafði það
enga þýðingu; hann átti nógan fisk, og Jens hafði
alltaf sagt, að þeir skyldu ekki veiða meira en þeir
gátu borðað.
En Jens hafði víst aldrei nokkurntíma verið
svona einmana.
En svo kom drengnum nokkuð nýtt til hugar.
Hann stakk ör í rifu í bergið, svo að oddurinn
sneri í norður, og gekk svo inn í birkiskóginn. Á
örinni gæti Jens séð, hverja stefnu hann hefði
tekið.
Það var orðið svo skuggsýnt, að búið var að
kveikja ljós í Haugsseli. Við búrvegginn stóð fjór-
hjólaður vagn, hlaðinn, og fyrir ofan garðinn stóð
sofandi hestur. Kýrnar lágu jórtrandi á básum
sínum. Stúlkan var búin að mjólka og hafði krækt
aftur dyrunum. Nú mátti nóttin koma.
Drengurinn stóð lengi í kjarrinu og horfði á
ljósið í glugganum á suðurgaflinum. Hann sá
skuggum bregða fyrir innan við gluggann. Þar var
einhver inni.
Dyrnar voru opnaðar. Það var stúlkan, sem
var að fara í lækinn eftir vatni. Þetta var halta
konan, sem þeir höfðu séð daginn, sem flutt var
í selið. Hún líktist nærri því tröllkonu, þar sem
hún kom stynjandi heim með þunga vatnsfötuna.
Gamall maður kom líka út fyrir. Stúlkan sagði
eitthvað um veðrið, áður en hún hvarf inn, en
maðurinn gekk út að vagninum og þreifaði á
dótinu, sem þar var. Hann leysti eitt reipið og
herti svo betur að, gekk síðan upp fyrir selstúnið
og leit á hestinn áður en hann hvarf inn í húsið
aftur.
Síðasta dagskíman var horfin og Ingólfi fannst
eins og það dimmdi mjög, er búið var að loka dyr-
unum. Hann klifraði yfir garðinn og skauzt niður
að austurvegg selsins, lagði eyrað að rifu á veggn-
um og hlustaði á raddirnar inni fyrir. Honum
fannst það undarlegt, að standa svona á hleri.
Samtalið fyrir innan minnti hann á fjöllin og
fjallakofann inni í Kjurudal. Þá kom það stund-
um fyrir, að hann stóð úti í rökkrinu og heyrði
óminn af samtali þeirra Páls og Malí inni í kof-
anum. Svona hafði það aldrei verið í hellinum.
Það þurfti minnst tvo til þess að geta talað sam-
an, og þá gat hvorugur þeirra hlustað á óm radd-
anna.
Hann læddist kringum hornið til gluggans, en
þegar lampaljósið skein í andlitið á honum, varð
hann hræddur og skauzt til baka undir austur-
vegginn, því að þar fannst honum meira öryggi.
Inni var einhver að geispa hátt. — Ojá, það er
sagt svo mikið, var sagt i syfjulegum rómi. En hef-
ur þú séð nokkuð, Kari?“
— Ekki vitund! svaraði vinnukonan. — Og ef
hann heldur sig inni á fjallinu, er hann enginn
glæpamaður. Annars trúi ég ekki þessu slaðri.
— O, það eru nú margir, sem hafa séð hann.
Ég ræddi nýlega við hann Þorleif gamla.-------
— Hann! Hann getur hvorki séð né heyrt!
— Og svo hafa menn nú fundið reykjarlykt niðri
við Svartadjúp, svaraði karlmannsrödd.
— Það er sjálfsagt Þorleifur gamli, sem hefur
þefað reyk þar, svaraði vinnukonan, — því að
hann er svo fullur af illsku, að það kemur sterk
sviðalykt í hvert sinn, er hann leysir vind.
Karlmennirnir fóru að hlæja.
— Sjáið nú! sagði vinnukonan, — hérna er mjólk-
urflaska og matur til í fyrramálið. Þið verðið að
bjarga ykkur sjálfir.
— Settu það út í vagninn, sagði Haugsbóndinn.
Ingólfur hrökk við. Járnaðir skór glymja við
steinlegginguna í fordyrinu og bóndinn opnar
dyrnar. Ingólfur ætlar að flýja til skógar, en sér
strax að hann muni ekki ná að komast í felur.
Hann snýr við og hleypur norður fyrir húsið. Þar
stendur stigi. Nú heyrist fótatak í votu grasinu.
Maðurinn kemur — og í því er hann kemur fyrir
hornið, skýzt drengurinn upp stigann, upp á þak-
ið og kastar sér flötum á grasgróna þekjuna.
Þarna liggur hann grafkyrr og horfir á bónd-
ann, sem gengur að vagninum, lyftir kassaloki,
leggur eitthvað niður i kassann og lokar síðan. Svo
gengur hann út að veggnum og stendur beint und-
ir stiganum. Þar kastar hann af sér vatni, geisp-
ar og gengur svo inn í selstofuna.
Drengurinn uppi á grasþekjunni fór að hlæja,
svo að hann fékk hiksta. Hann hafði svifið í dauð-
ans angist, en nú breyttist hún í hlátur. Bóndinn
hefði bara átt að vita, að hann var ekki aleinn. —
Litlu síðar verður alger kyrrð í húsinu. Reykur-
inn úr strompinum dvínaði og samtalið varð að
tuldri með geispum á milli. Drengurinn þrýsti sér
fast að volgum reykháfnum. Það var napur norð-
annæðingur. Úr suðri, frá Bláeyri, kom náttmyrkr-
ið, og uppi í hlíðinni dunaði Híárfossinn jafnt og
þétt, eins og til að minna hann á, að hann átti
að fara þangað.
Kannske stóð Jens uppi hjá hellinum, syfjaður
og þreyttur og vonsvikinn yfir, að félaginn var
horfinn. Það var víst bezt að fara heim.
Hann lá þó dálitla stund ennþá og beið. Lagði
svo eyrað að þekjunni til að hlusta. Hann heyrði
ekkert hljóð. Og það var heldur ekkert ljós að sjá.
Lampinn var slökktur, fólkið svaf. Hann skreið
yfir grasþekjuna, þangað til hann komst að stig-
anum og klifraði niður á hlaðið.
Vagninn stóð í hálfmyrkri; hlassið var bundið
fast með reipum og líktist mest af öllu sofandi
dýri. Hann varð að koma við vagninn. Hann hafði
aðeins einu sinni séð vagn áður. Það var í fyrra-
sumar, þegar hann var með Páli við Konungs-
námu, en þá var hann feiminn og hræddur. í nótt
var hann aleinn. Hann strauk með hendinni um
gljáandi hjólgjarðirnar, þreifaði á körfum og köss-
um. Og svo var það kistan eða hinn stóri kassi,
sem hann sá að maðurinn hafði opnað. Hann reyndi
að lyfta lokinu upp, en það vildi ekki takast. Hafði
karlinn þá verið svona miklu sterkari en hann?
Drengurinn stóð dálitla stund og hlustaði eftir
hljóði inni frá húsinu, síðan steig hann upp á vagn-
inn, fálmaði eftir lokinu og tók á af öllum kröft-
um. En þrátt fyrir það gaf lokið ekki eftir. Hann
gerði margar árangurslausar tilraunir.
Frarah.