Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 26

90
Heima er bezt
Nr. 3
hérna væru þeir alveg öruggir. Hingað kom fólk
sjaldan, og ef það kom fyrir, lagði það leið sína
hinum megin árinnar. Og hérna var hægt um hönd
að veiða silung. Hyljirnir í ánni voru fullir af sil-
ungi. Og nú gerði ekkert til, þótt það ryki vel frá
eldinum, því að úðinn frá fossinum skyggði á reyk-
inn.
Og þannig byrjaði sumarið hjá útlögunum tveim.
Langt inni á hinu gráa og grýtta fjalli lögðu þeir
snörur fyrir rjúpuna. Og veiddu með boganum, því
að nú var púðrið búið. Stundum lágu þeir á hrein-
dýramosanum uppi á háfjallinu og horfðu niður
yfir dalinn, þar sem reykurinn frá seljum og hús-
mannsbýlum þyrlaðist upp í loftið. Jens var oft
þunglyndur, einkum er leið að kvöldi og þeir heyrðu
raddir selstúlknanna, þegar þær voru að lokka
kýrnar heim. Ingólfur skildi það ekki alveg. Hon-
um fannst þeim líða ágætlega þarna hjá Híárfoss-
inum.
VI.
Fólkið niðri í dalnum var ánægt með hlutskipti
sitt. Það vann á ökrunum nótt og nýtan dag. Elztu
menn mundu ekki, að svo seint hefði vorað, en ef
herrann yrði svo náðugur að láta haustið verða
hlýtt, myndi það bæta mikið upp. Presturinn við
Búdalskirkju var óvenjulega hjartnæmur, þegar
hann bað drottin um gott haust, og í fátæklegu
kofunum sátu skinhoraðir erfiðismenn og báðu
guð að halda sinni verndarhendi yfir ökrunum og
öllum gróðri jarðar.
En Geirmundur var ekki með í þessum bæna-
lestri. Hann var þver og í illu skapi og hvassyrtur,
þá sjaldan hann sagði orð við Geirþrúði. Honum
varð tíðförult suður í dalinn, til Haugsselsins, og
þá hafði hann jafnan byssu um öxl. Þegar hann
hitti ókunnuga á förnum vegi, stóð hann lengi og
talaði og vék einkum að því, hvort sézt hefði til
mannaferða lengra inni í dalnum. En sá, er hann
talaði við, hristi jafnan höfuðið og spurði, hver
ætti að hafast við í óbyggðunum.
VII.
Þeir voru hérumbil jafn duglegir að skjóta. Jens
gat auðvitað skotið lengra af boganum, en Ingólf-
ur var öruggari að hitta á stuttu færi. Þegar þung-
viðri var og rjúpan kúrði sig niðri í lynginu í stað
þess að fljúga, veiddu þeir venjulega ágætlega.
Fyrst og fremst urðu þeir að fæla rjúpnaflokkinn
og taka svo vel eftir, hvar hann settist aftur; svo
læddust þeir nær og komust oft mjög nálægt hon-
um. Þá kom sér nú betur að hafa skarpa sjón. Fyr-
ir kom það, að Jens lyfti Ingólfi upp á herðarnar á
sér til þess að skyggnast um eftir veiði og sjá hvar
þær leyndust í lynginu. Svo spenntu þeir bogana,
og örvarnar þutu hvínandi gegnum loftið og hittu
venjulegast í skotmarkið.
Þokudag einn, þegar þeir voru á veiðum uppi við
Gráhæð, komu þeir að stórum rjúpnahóp og fældu
hann upp, og hópurinn hvarf bak við nokkur tré.
Þeir læddust hægt og gætilega þangað með bog-
ana spennta. Vindurinn stóð á móti þeim.
Jens nam staðar bak við gamalt birkitré og gaf
Ingólfi merki, sem hann skildi og læddist til Jens,
klifraði upp á herðarnar á honum, stakk tán-
um undir hendurnar á Jens og bjó vel um sig.
Svo hagræddi hann boganum, setti ör á streng, og
síðan var hann tilbúinn.
Jens þorði varla að draga andann, meðan hann
læddist ofurhægt með bogann á lofti. Sá þeirra,
sem fyrr sá fuglinn, átti að gefa hinum merki. Þeir
þorðu ekki einu sinni að hvísla. Skyggni var slæmt
vegna úðans úr þokunni. En hópurinn gat varla
verið langt undan.
Allt í einu er eins og Jens stirðni upp. Hann
stendur í sömu sporum og starir upp í hlíðina. Svo
gefur Ingólfur merki það, er þeir höfðu talað um,
með því að dangla með fætinum í brjóstið á Jens.
Drengurinn miðar, en svo danglar hann aftur í
Jens. Þeir halda áfram.
Jens læðist áfram um það bil tuttugu skref. Þá
gefur drengurinn merki aftur. Jens nemur staðar
til þess að líta eftir því, sem drengurinn hafði séð.
En það er augsýnilega ekkert merkilegt og þeir
halda áfram.
Nú gengur hann aðeins fjögur skref. Nú flýgur
rjúpa upp úr lynginu fyrir framan hann. Ingólf-
ur gefur ekki hið umtalaða merki. Jens skilur hann
ekki. Hann veit, að það er fullt af rjúpum í kring-
um þá. Hvað er að drengnum? Hann er svo ákaf-
ur og óþolinmóður og eins og honum finnist þeir
aldrei komast áfram nógu fljótt.
Þá sér Jens óvænta sýn. Nokkur skref til hægri
sér hann á höfuðið á rjúpu. Hún var grafkyrr. Og
hin dökku fuglsaugu virðast stara undrandi á þessi
ferlíki, sem nálgast óðum. Jens nemur strax stað-
ar, lyftir boganum, miðar.-----
— Bíddu! hvíslar drengurinn. Hann lyftir einn-
ig sínum boga. Svo hvíslar hann aftur: — Einn —
tveir — þrír.
Örvarnar þutu eins og stormhvinur sín í hvora
áttina. í sama bili flaug rjúpnahópurinn upp og
þaut í allar áttir. Jens hafði hitt eina rjúpu til
hægri handar við sig. En til vinstri sást ekkert.
Ingólfur renndi sér leiftursnöggt ofan af herðum
félaga síns, þreif hnífinn og hvarf bak við runn-
ana. Hið síðasta, sem Jens sá, var, að drengurinn
slöngdi hnífnum frá sér. — Ertu genginn af göfl-
unum, drengur! æpti hann. — Einasti hnífurinn,
sem við eigum! — — Hann tók upp rjúpuna og
hljóp svo á eftir Ingólfi. Nú hafði strákurinn lík-
lega eyðilagt hnífinn. Það var engin meining í að
kasta honum á eftir rjúpunum.
Jens kemst rétt upp á hæð eina, þegar hann
heyrir, að drengurinn æpir upp yfir sig. í sama