Heima er bezt - 01.03.1954, Blaðsíða 18

82
Heima er bezt
Nr. 3
Herbergið er stórt og vistlegt.
Rúmin furðulega breið — tvi-
breið — búin línlökum og hvít-
um þykkum ullarábreiðum.
Snyrtileg en skrautlaus hús-
gögn. Handlaug, vatnskrani,
handklæði — engin sápa!
Þegar við höfðum skolað af
okkur ferðarykið, er litazt um í
sölum gistihússins og í um-
hverfi þess. Einn tekur að sér
barvörslu. Sumir gera innkaup á
þjóðlegum bjúghnífum. Margir
kaupa sér póstkort og skrifa vin-
um og vandamönnum. Aðrir
reika út í pálmagarðinn og telja
stjörnur himinsins. En þær
reynast óteljandi. Nokkrir ganga
á fund spámannsins.
Hann situr i anddyri gistihúss-
ins, berfættur, svartskeggjaður,
í hvítum slitnum kufli og með
túrban. Við hlið hans eru nokk-
ur pappírsblöð, blekbytta, bók í
bandi, pennastöng. Fyrir framan
hann er gulur sandur á hvítri
strigatusku. Og með fingrunum
býr hann tii merki í sandinn,
telur saman, máir út, hugsar
íhugull, býr til ný merki. Þannig
skrifar hann í gulan sand eyði-
merkurinnar og les úr honum
spádóma um mannleg örlög. Og
hvar mundi saga mannkynsins
vera betur sögð, heldur en í
sandinum, þar sem náttúruöflin
stíga trylltan dans í auðninni, —
þar sem óasinn er táknmynd
þeirra mannlegu lífgrasa, sem
þrífast í skararbyljum sjúkrar
menningar? — Spámaðurinn er
alvarlegur, augu hans dökk og
óræð, eins og hafdjúpið.
í nokkurri fjarlægð, framan
við gistihúsið, leiftrar eldbjarmi
í myrkrinu. Inni á milli stórvax-
inna kaktusrunna sitja tveir
skikkjuklæddir heimamenn. —
Hvor þeirra heldur um tein, sem
stungið er gegn um krufinn
lambskrokk, sem er með haus og
hala. Annar endi teinsins hvílir
á steini, er myndar vogarás, sem
heldur skrokknum á lofti yfir
glóðinni. Þarna er brennt sedrus-
viði, og stígur ilmurinn af elds-
neytinu upp í kyrrlátt kvöldloft-
ið. Steingerfingsleg ró er í svip
matreiðslumannanna. Þeir velta
lömbunum á ýmsa vegu. En hjá
þeim stendur hjálparkokkur
vopnaður löngu skafti með
svampvetti, er hann dýfir í
krukku, sem inniheldur ein-
hverskonar feitarlög. Maðurinn
rauð feitinni á kroppana.
Á níunda tímanum eru allir
íslendingarnir mættir við kvöld-
verðarborðið í du Ca'id. Og þar
gerist ekkert frásagnarvert fyrr
en bornir eru inn tveir heilir
lambskrokkar, sem steiktir hafa
verið fyrir stundu yfir sedrus-
viðarglóð. Þeir eru lagðir á geysi-
stór eirföt, sem standa á sér-
stökum borðum í miðjum sal.
Enskumælandi stúlka segir fram
siðareglur.
Við stöndum upp frá borðinu,
sleppum hnífum og göfflum,
diskum og þurrkum, hverfum
aftur í gráa forneskju. Við er-
um allt í einu orðin að frum-
mönnum, sem hópast í kring um
steikta villibráð. Við slítum
kjötið af kroppunum, notum
guðsgafflana eina við að koma
matnum í munninn. Við vinnum
rösklega, kjömsum á krásinni,
sem er mesta lostæti. Þessi
lambasteik ilmar yndislega, og
hún er bragðbetri, en rangfeðrað
Hólsfjallakjöt, sem er brasað eft-
ir uppskriftum úr kvennafræð-
urum nútímans.
Og til þess að gera afturhvarf
okkar til frummennskunnar
eðlilegt, þá eru bumbur barðar,
reyrflautur þeyttar og dans stig-
inn inn í borðsalnum.
Hljómsveitin er skipuð þrem-
ur mönnum, tveir leika á tré-
trumbur, og einn á reyrflautu.
Kostulegir karlar, svipbrigða-
lausir, auðugir af sjálfsánægju í
hjartanu — en með yfirskin guð-
hræðslunnar í holdinu, þegar
þeir góna í vegginn og snúa baki
við naktri spillingunni, sem
þeirra eigin hljómsveit leysir úr
læðingi.
Smávaxnar meyjar sýna arab-
iskan dans, kynlega blæbrigða-
ríkan. Yngstu listakonurnar eru
13 ára, sú elsta 15 ára. Hringl-
andi peningakeðjur. Perlufestar.
Eyrnalokkar. Langar hárfléttur.
Hvítar slæður um svart hár.
Tvær dansa sverðdans — skylm-
ast með korðum; — önnur í blá-
um kjól, hin í ljósrauðum. Ein
dansar með fulla vínflösku,
tappalausa, á höfðinu. Dans-
mærin sveigir sig og reigir, tek-
ur bakföll mikil, armsveiflur og
hnébeygjur, — en flaskan hreyk-
ir sér hreyfingarlaus.
Sumum gestunum þóttu ýms-
ar sviptingar í dansinum með
ólíkindum, þar hlytu að vera
brögð í tafli, blekkingar. Innan
klæða mundu dansmeyjarnar
vera með teygjur, spennur eða
önnur töfratæki.
Við eigum ekki að vera, nema
eina nótt í Bou-Saada, komum
hingað til að sjá. Við ökum út í
borgina. Og á tólftu stundu hafa
allir trúarlausir Tómasar þreif-
að á staðreyndum. Við verðum
að trúa listrænni túlkun þessara
Afríkudætra, sem dansa fyrir
okkur í Evuklæðum — án fíkju-
blaða!
VII.
Nótt í Afríku.
Himinninn þéttstirndur.
Enginn vindblær.
Kyrrð á himni og jörðu.
Við göngum um Bou-Saada.
Göturnar eru auðar og mann-
lausar.
Borgarbúar eru gengnir til
náða.
Þrír lögregluþjónar gæta lag-
anna.
Við njótum verndar franska
lýðveldisins.
Hvað er ég að tala um vernd?
Bou-Saada þýðir: borg ham-
ingjunnar. í nótt erum við í
borg hamingjunnar. Hér hlýtur
allt að leika í lyndi. Hér er feg-
urðin ríkjandi, og hér reikum við
frjálsir og hamingjusamir, eins
og í frumbernsku. Og við, synir
elds og ísa, skynjum, að þetta
er einmitt staðurinn, sem við
höfum þráð, draumalandið í suð-
urvegum.
Svona er rómantíkin.
Hún býr í stjörnunum.
Hún býr í skóhljóði á gang-
stéttunum.
Hún býr í pálmakrónunum.
Hún býr í djúpri þögn náttúr-
unnar.
Hún býr í andrúmsloftinu.
Hún sameinar jörðina og him-
ininn.
— Þó drögum við hlera fyrir
gluggana.
Og við tvílæsum dyrunum.
Góða nótt, Sigfús bóndi Ey-
firðingur!
VIII.
Klukkan er að ganga sex.
Fimmtudagsmorgunn. Skír-
dagur.
Farið er á fætur um leið og
brugðið er blundi. Svefninn hef-
ur verið draumlaus og þægileg-