Heima er bezt - 01.06.1954, Blaðsíða 13

Nr. 6
Heima er bezt
173
„Hvort mundi þá tilhæfulaust
illmæli allt það, sem sagt hefur
verið um tilstofnan Teits og
samfarir þeirra, húsfreyju og
Ingjalds?"
Hildur þagði drykklanga
stund, en sagði síðan og talaði nú
svo lágt, að Teitur mátti vart
greina orðin:
„Fráleitt tel ég það og við öll,
sem hér vorum þá, þótt svona
hafi ráðizt um faðerni sveinsins,
enda getur engum dulizt, sem
hér er á heimilinu, nema ef til
vill Teiti, sem sýnist sleginn ein-
hverri furðulegri blindu, að hús-
freyju er mjög brugðið, síðan
Ingjaldur kom heim. Er hún oft
viðutan og svarar út í hött, og
stundum missir hún það, sem
hún heldur á, ef á hana er yrt.
Oft er hún líka á ferli um næt-
ur, einkanlega síðan róðrar hóf-
ust. Hún Guðborg hérna sagði í
gær og hefur raunar margsagt,
að ekki skilji hún í frænda sín-
um í máli þessu. Nógu illt hafi
það verið, að hann skyldi láta
hjá líða að koma foreldrum In-
gjalds burt frá Lambamúla,
meðan Ingjaldur var hvergi
nærri, en þó taki það út yfir, að
Teitur skuli hafa leyft Ingjaldi
uppsátur á Mölunum. Hljóti hér
að draga til mikilla tíðinda og
illra, heldur fyrr en síðar“.
Nú kom rakki fram í húsa-
sundið, sá húsbónda sinn, hljóp
til hans ýlfrandi og flaðraði upp
um hann. Stukku þau þá sitt í
hvora áttina, hjúin ungu.
Næsta drottinsdag fór margt
fólk frá Fjallaskaga til tíða inn
að Núpi, og sömuleiðis allur
þorri vermanna. Þó fóru þau
ekki, Ólöf eða Teitur, og ekki
fór Ingjaldur, en hins vegar há-
setar hans allir.
Þennan dag sendi Teitur
smalapilt sinn niður á Malir til
Ingjalds og bað hann finna sig
heim. Teitur stóð síðan fyrir
dyrum úti og beið smalans. Hann
var fljótur í ferðum og sagði
Teiti, að Ingjaldur mundi koma.
Smalinn staðnæmdist síðan á
hlaðinu hjá Teiti. Brátt sá Teit-
ur Ingjald halda í hægðum sín-
um upp grundina í áttina heim
að bænum. Þegar hann var kom-
inn upp í túnbrekkuna, sagði
Teitur við smalann:
„Far þú nú inn og seg húsmóð-
ur þinni, að úti bíði hennar
maður, sem eigi við hana er-
indi. Skalt þú síðan leggja þig
fyrir og hvíla þig“.
Því næst fór Teitur inn í
skemmu, sem í voru geymdir
reiðingar og ýmis amboð. Þaðan
gat hann séð það, sem fram fór
á hlaðinu.
Það var jafnsnemma, að hús-
freyja kom út og Ingjaldur gekk
í hlað. Teitur bóndi sá, að bæði
námu þau staðar jafnskyndilega.
Þau stóðu síðan sem stirðnuð og
störðu hvort á annað. Svo hélt
Ólöf húsfreyja af stað í áttina
til Ingjalds. Hún var rjóð í
vöngum, bros lék um varirnar og
augun hlógu. Hún sýndist yngj-
ast um mörg ár. Ingjaldur var
dreyrrauður í andliti, augun
brunnu og brjóst hans lyftist og
sé, svo að ljóst skeggið bylgj-
aði. Ólöf rétti fram hendurnar,
og Ingjaldur sté fæti fram til
móts við hana. Þá lauk Teitur
upp skemmuhurðinni.
En Ólöf húsfreyja og Ingjaldur
litu hvorugt þangað, sem hann
var. Þau horfðu hvort á annað.
Svo hvarf húsfreyja til Ingjalds,
og hann vafði hana örmum.
Hörfaði þá Teitur bóndi aftur
inn í skemmuna.
í þessum svifum lukust upp
bæjardyrnar, og út kom Þor-
finna kerling. Hún setti hönd
fyrir augu, því að sól skein við
henni. Svo gekk hún fram á
hlaðið, staðnæmdist í nánd við
þau, húsfreyju og Ingjald,
hristi strýhærðan hærukollinn,
skellti á lær og mælti skæld og
brosandi:
„Er sem mér sýnist? Standið
þið nú hér úti á hlaði, hjóna-
kornin, og faðmist eins og ný-
lofaðir unglingar? Heilagri jóm-
frú Maríu sé lof og dýrð. Fátt
hefur verið ykkar á milli um
skeið og lítil von fjölgunar, en
nú munu aftur heyrast fæðing-
arkvein og kornabarnshrinur í
hjónahúsinu á Skaga.“ Svo vatt
kerling sér við og trítlaði að
bæjardyrunum. Þar sneri hún
sér mót sólu, signdi sig og gekk
síðan í bæinn.
Þau slepptu hvort öðru, In-
gjaldur á Lambamúla og Ólöf
húsfreyja. Þau horfðust í augu,
og húsfreyja rétti á ný fram
hendurnar. Þá bandaði Ingjald-
ur henni frá sér og sneri sér
við, seinlega og luralega, svo
sem væri hann stirðfættur öld-
ungur. Síðan hélt hann af stað
til sjávar, gekk í fyrstu hæg-
um skrefum, en hraðaði síðan
för sinni.
En húsfreyja stóð og horfði á
eftir honum. Allur roði hvarf
henni úr kinnum, og hún skalf
í svölu kuli haustsins — eins og
hin gula sina í veggjum þessara
húsa.
Þá sté Teitur, bóndi hennar,
fram á hlaðið. Hann greip í
handlegg húsfreyju, en hún
virtist ekki verða hans vör. Hún
stóð aðeins þarna í sömu sporum,
með hendurnar réttar fram til
hálfs, og horfði á eftir Ingjaldi,
og af augum hennar féllu tár,
hrundu niður vangana og barm-
inn, er bylgjaði ótt og títt, og
hrukku á blágrýtishelluna, sem
hún stóð á. Svo leit hún á Teit
bónda og sagði, mitt á milli
hláturs og ekka:
„Hann er lifandi, — hugsaðu
þér, Teitur, hann er lifandi!“
Teitur hrökk við. Hann lagði
handlegginn yfir um herðar
húsfreyju og vék henni til, og
svo leiddi hann hana að bæjar-
dyrunum. Hann lyfti henni yfir
þröskuldinn og studdi hana inn
göngin, og hún hallaði sér upp
að honum, grét ekki og hló ekki
og sagði ekki neitt. Og hann
leiddi hana og studdi allt inn í
stofuhúsið, sem var undir lofti
í vesturstafni baðstofunnar.
Þar settist hann á uppbúið rúm
með salonsofnu brekáni, og hús-
freyju setti hann hjá sér —
þannig, að hann sá í andlit
henni í hinni fölvu haustbirtu,
sem lagði inn um skænið í
glugganum.
„Hlustaðu á mig, Ólöf,“ sagði
hann. „Er það satt og rétt, sem
fólk mælir, að ég sé faðir Búa,
— að sveinninn sé svo iíkur mér,
að þar sé ekkert um að villast?“
Hún hafði setið og starað fram
undan sér tárvotum augum,
með bros á vörum. Nú leit hún á
bónda sinn, svo sem hún hefði
ekki verið sér þess fyllilega með-
vitandi, að hann væri þarna. Síð-
an brá fyrir bliki af ótta og
undrun í augum hennar, og hún
mælti í furðukenndum róm:
„Hvað segir þú, Teitur?“
Teitur varð skyndilega mjög
ákafur. Hann greip í öxl hús-
freyju, svo að hún kipptist við,