Heima er bezt - 01.06.1954, Blaðsíða 29

Nr. 6
Heima er bezt
189
— SLEÐINN —
Draugasaga frá Norður-Noregi
í Norður-Troms í Noregi gerð-
ist eftirfarandi saga fyrir nokkr-
um árum.
Maður nokkur hafði keypt sér
sleða af öðrum manni, búsettum
í nánd við Narvík. Sleðinn var
kominn til nýja eigandans og
allt virtist með felldu um kaup-
in og gripinn. Það var aðeins
eitt, sem kaupandinn var óá-
nægður með. Seljandinn hafði
krafizt of mikils verðs fyrir
hann að dómi hans. Kaupand-
inn hafði greitt meginhluta
andvirðisins en ekki allt. Honum
virtist, að ekki gerði svo mikið
til, þótt það drægist svolítið að
ljúka greiðslunni að fullu, þar
sem verðið hafði verið svo hátt.
En að skömmum tíma liðnum og
áður en greiðslunni var lokið,
dó seljandi sleðans.
Kaupandinn hugsaði sem svo,
að eftirstöðvar verðsins gætu
víst fallið niður, því að enginn
vissi um þær nema hann einn.
Honum fannst hann hafa full-
greitt sleðann og peningarnir
væru eins vel komnir í sínum
vasa sem einhvers erfingja
mannsins.
Nú stóð sleðinn við hlöðuna
ásamt öðrum akfærum bónda, og
þar stóð hann um sumarið, þeg-
ar enginn hafði not fyrir slík
tæki. Þannig leið ein vikan af
annarri, og maðurinn var alveg
hættur að hugsa um eftirstöðv-
ar greiðslunnar fyrir sleðann.
Dag nokkurn, þegar liðið var
á haust, varð bónda gengið út
að hlöðunni, þar sem sleðinn
stóð. Dimmt var orðið af kvöldi,
og hann tók með sér vasalukt
til þess að lýsa sér við að finna
hluti þá, sem hann ætlaði að
sækja. Hann kveikti á vasaljós-
inu, þegar hann nálgaðist hlöð-
una ,og ljósið féll á sleðann, sem
reis upp við hlöðuvegginn. Þá
gat hann ekki betur séð en mað-
ur stæði hjá sleðanum. Hann
var þó ekki alveg viss um þetta,
en þegar hann lýsti betur, sá
hann ekkert.
Nokkrum dögum síðar átti
hann aftur ferð út að hlöðunni.
Það var að kvöldi sem fyrra
skiptið, og nú brá svo við, að
hann sá aftur mann standa hjá
sleðanum, og nú svo greinilega,
að honum þótti sem ekki væri
um að villast. Hann þóttist allt
í einu sjá mann, sem væri að
fást við sleðann með skrúfjárn í
hendi og væri að skrúfa járnin
undan sleðanum. Bóndi þóttist
heldur ekki sjá betur, en þetta
væri seljandinn frá Narvík.
Bónda varð ekki um sel og
sneri hið skjótasta aftur heim
til bæjar titrandi á beinum. Hið
eina, sem hann gat sagt, er hann
kom heim, var þetta: „Sendið
peningana, sem eftir stóðu af
kaupverði sleðans, þegar til ætt-
ingja seljandans í Narvík“.
Bóndi lá sjúkur nokkra daga,
en þegar búið var að senda pen-
ingana og kvittun hafði borizt
fyrir greiðslunni, hresstist hann
aftur. Nokkru síðar sagði hann:
„Seljandinn var auðvitað kom-
inn til að sækja greiðslu sína.
Og ef hann hefði ekki fengið
hana, mundi hann vafalaust
hafa gengið aftur lengi og skrúf-
að allah sleðann sundur“.
Minningar . . .
Framh. af bls. 176.
bréfi frá Torfa, sem hann skrif-
aði pilti, er hann hafði nokkr-
ar spurnir af, eftir að pilturinn
var farinn frá Ólafsdal og tek-
inn að vinna hjá bændum. Mér
finnst það vel lýsa Torfa og þvi,
sem hann brýndi oft fyrir pilt-
um. Hann segir: „Það er mikið
gleðiefni fyrir mig, að þú hugs-
ar um annarra gagn jafnt þínu.
Það er kannske hægt að vinna
sér stundarhag með því að hugsa
aðeins um sjálfan sig. En ég skil
ekki, hvernig menn geta haft
ánægju af því að koma sjálfum
sér upp með því að stikla á öðr-
um. Hitt er ánægjulegra að
keppa áfram og létta um leið
undir bagga samferðamannanna.
Ég hef oft sagt piltum það, að
þeir þyrftu umfram allt að hugsa
um að ávinna sér góðan orðstír,
krónurnar koma þá væntanlega
á eftir. Gott mannorð fyrst,
krónurnar svo, ef þær vilja vera
með.“
Hringhendan
Framh. af bls. 183.
Elztu rímnahætti eru nú um
það bil sexhundruð ára; en
hringhendan rúmlega þrjú-
hundruð ára. Rímur með hring-
hendum hætti skipta tugum,
jafnvel hundruðum, og grúi af
öðrum kveðskap er ortur við
þennan brag. Enn yrkja hundruð
manna hringhendur. Slikur er
máttur þeirra lista, sem þjóðin
virðir og metur.
Sveinbjörn Benteinsson.
Smælki
Var ekki orðinn tengdasonur.
„Góðan daginn, læknir,“ sagði
gamall og vasklegur fjallabóndi
og ýtti uppburðarlitlum pilti um
tvítugsaldur á undan sér inn í
lækningastofuna til sveitalækn-
isins. „Mig langar til að biðja
yður að líta hérna á hann
tengdason minn. Ég skaut hann
í fótinn gær, og mér finnst ekki
frítt við, að hann sé svolítið
haltur“.
„Hvernig í ósköpunum datt
yður í hug að skjóta á tengda-
son yðar?“ spurði læknirinn
undrandi.
„Ja, lítið þér á, læknir,“ svar-
aði sá gamli. „Hann var nefni-
lega ekki orðinn tengdasonur
minn, þegar ég skaut á hann“.
Eina hvíldin.
Kona skógarvarðar eins uppi
í fjöllum Kanada kom reglulega
til sjúkrahússins í næsta þorpi á
hverju ári til að fæða barn. í
einni þessi árlegu heimsókn, sem
venjulega stóð hálfa aðra viku,
sagði yfiiiæknirinn við hana:
,.Þér ættuð nú að hlífa yður svo-
lítið og ekki vera að því að eiga
barn á hverju ári“.
Hún horfði á hann með undr-
unarsvip og sagði svo: „Hlífa
mér? Hvað eigið þér við? Þetta
er eina hvíldin sem ég fæ allt
árið. Nei, henni sleppi ég ekki
læknir“.