Heima er bezt - 01.06.1954, Side 19

Nr. 6
Heima er bezt
179
um fremur þurfa læknis við. Og
það var satt. Það var ekki ýkja-
langt síðan hún var komin á
fætur, eftir að hafa fengið inflú-
enzu í sjöunda sinn og ekki
verið hugað líf. En Hrefnu varð
ekki talið hughvarf. Hún varð
fljótf vör við, að ýmsir höfðu
ótrú á henni, þótt ekki væri
nema af því að hún var kona.
„Kvenlæknir? Ég hef ekki
mikla trú á þessum kvenlækn-
um“, sagði bóndi nokkur. —
Búskapur þarna á sandauðnun-
um reyndi mjög á karlmennsku
og þol. Við hverju mátti þá bú-
ast af veikluðum kvenlækni, sem
vó tæp hundrað pund, en hugð-
ist gegna starfi, sem til þessa
hafði verið talið ærið karl-
mannsverk? Hvað mundid verða
úr henni úti í stórhríðunum og
sandbyljunum? Bóndinn hafði
líka látið spá fylgja yfirlýsingu
sinni: „Hún verður aldrei lengi
hér, stúlkan!“
Lítt þótti Hrefnu sjást til
vegar á leiðinni til Tryon. Hún
sá hjólförin og troðningana, en
förunautur hennar kvað þetta
vera póstleiðina sjálfa. Það er
því ekki um að villast, þetta var
aðalvegurinn, sem lá til fyrir-
heitna landsins. Oft var staðar
numið á leiðinni, því að póst
þurfti að skilja eftir hér og þar.
„Hæðirnar voru grænar, dásam-
lega fagrar, — húsin lítil, óvönd-
uð að allri gerð og sum úr torfi.
En hve þeir voru rauðbirknir,
bændurnir þarna, þunglama-
legir nokkuð, örlátir og hjarta-
hlýir. Mér féllu þeir vel í geð.
Þeir virtust una glaðir við sitt,
— voru konungar hver á sinni
jörð. Uppskeran hafði verið góð
þetta ár. Því meir sem ég ræddi
við póstmanninn, þeim mun bet-
ur féll mér við hann, en það var
ekki alltaf þægilegt að halda
uppi viðræðum ....“ Þannig
farast lækninum orð, og hann
heldur áfram:
„Landið milli Nesbit og Tryon
var ekki sérlega aðlaðandi, og
það var ekki laust við, að það
færi um mig hrollur og ég fór að
hugsa um, að ef til vill væri það
rétt, að hér væri ekki staður
fyrir fnig ..... Þegar ég var
komin á leiðarenda, var ég þess
albúin að snúa við aftur, en
fyrst ég var hingað komin og
hafði greitt manninum sex dali
fyrir flutninginn á mér, ákvað
ég að halda áfram til bónda
þess, sem mest hafði hvatt mig
til að flytja til Tryon.
Hús þessa gestrisna bónda var
lítið, óvandað en hreinlegt.
Hrein hálmdýna var í rúminu,
en kassi með áklæði var í stað
borðs. Þarna var líka annað
borð með þvottaskál og vatns-
könnu og óheflaður stóll. Mér
var boðið að þvo mér og hvílast.
Gestrisnin var ósvikin og hjart-
anleg, ég kunni strax vel við
mig og hugsaði með sjálfri
mér: „Ef menntun þín er nokk-
urs virði, þá á hún að gera þig
hagsýna og hæfa til að laga þig
eftir kringumstæðum“.
Ég dvaldist á þessum bóndabæ
frá föstudegi til miðvikudags,
en þá var mér ekið til Tryon í
gömlum bílskrjóði, sem var í
meira lagi hávaðasamur og
þurfti að ýta honum öðru hverju.
Dagur var að kveldi kominn er
við komum á leiðarenda ........
Bóndinn fór því með mig á
heimili eitt í Tryon, og vorum
við þar af nóttina“.
Daginn eftir var hafizt handa
um að útvega lækningastofu.
Varð fyrir valinu veitingaskáli,
sem lokaður hafði staðið. Ekki
var hægt að aflæsa dyrum skála
þessa, og ekki hægt að halla
hurðinni aftur svo, að vel væri.
Þakið lak, — en hvað um það,
„ég var í atvinnu- og ævintýra-
leit, og hví skyldi ég þá vera að
kvarta?“ Þreklegur hundur sett-
ist að þarna hjá henni, og áð-
ur en langt um leið, kvöddu
tveir kettir dyra, og voru þeir
teknir í fóstur. Samkomulag með
þessari þrenningu var hið bezta.
Læknirinn varð að byrja á því
að þvo allt hátt og lágt og
hreinsa til. Húsgögnin voru borð
og stólar veitingastofunnar, en
þarna hafði aðallega farið fram
íssala. Skilrúm var í stofunni, og
gat hún leynzt á bak við það, er
hún var þreytt og vildi hvílast.
Fyrsta sunnudaginn, sem hún
var í Tryon, var hennar vitjað.
Sjúklingurinn var óðalsbóndi og
þjáðist af innvortis kvölum.
Hrefnu leizt ekki á.þlikuna. Hún
hafði lítið af læknisáhöldum og
læknislyfjum við höndina, því að
taska hennar var enn ókomin!
Hún hafði sent eftir henni dag-
inn áður. Lyfjabúðin var í
Stapleton, en þangað voru fjöru-
tíu og fimm kílómetrar. Hún fór
og vitjaði sjúklingsins og gaf
honum eitthvað kvalastillandi og
hjúkraði honum, og kom sér nú
vel, hve mikla æfingu og þekk-
ingu hún hafði í hjúkrunarstarf-
inu. Maðurinn hresstist brátt, og
varð ákaflega hrifinn af lækni
sínum.
Þegar lyfin komu loksins, tók
hún til óspilltra málanna við
lyf- og skurðlækningar. Drengur,
sem hafði handleggsbrotnað kom
til hennar. Hún svæfði hann og
gerði við brotið. Fleiri og fleiri
komu til að fá bót meina sinna,
en karlmennirnir létu þó ekki
sjá sig fyrr en í fulla hnefana.
Þeir höfðu enga trú á kven-
lækni. En um sumarið varð 72
ára gamall maður fyrir því
slysi, að lenda fyrir sláttuvél og
stórskaðast. Hann hafði misst
stjórn á vélarhestunum, fallið
af vélinni og dregizt með henni.
Herðablaðið annað var brotið,
vöðvar höfðu höggvist og tætzt
og samfara þessu þjáðu hann
ákafar blæðingar. Hrefna saum-
aði saman sár mannsins og
græddi þau, hjúkraði honum
með nákvæmni og sagði heimilis-
fólki fyrir um, hvernig stundda
bæri sjúklinginn. Þessi lækning
varð til þess, að allir luku lofs-
orði á lækni sinn, enda tókst
lækningin með þeim ágætum, að
sjúklingurinn var orðinn hinn
hressasti eftir mánuð.
Vetrarhörkur eru oft miklar
þarna og snjóþyngsli, en oft
sandrok, þegar snjólaust er, en
fyrsti vetur Hrefnu þarna var
einhver sá allra harðasti, er
komið hafði þar um slóðir í
manna minnum. Það var nótt
eina um háveturinn, þegar veð-
urofsinn var hvað meí.tur og
grenjandi stórhríð, að hringt var
til Hrefnu frá bónda, sem átti
heima tólf kílómetra leið frá
Tryon. Kona hans var í barns-
nauð. Hrefna var fús að fara, en
sonur bónda brauzt til Tryon um
nóttina með hesta, en tvær
stundir var hann á leiðinni.
Hann náði síðan í lækninn, gaf
hestunum lausan tauminn í
trausti þess, að þeir rötuðu heim
til sín, því að sjálfur treystist
hann ekki til þess. Allt fór þetta
vel, og læknirinn kom nógu
snemma á vettvang. Barnið