Heima er bezt - 01.06.1954, Blaðsíða 24

184
Heima er bezt
Nr. 6
Gömul harmsaga
Framh. af bls. 176.
komst á hlið við hann. Síðan
gengu þeir um hríð hlið við hlið.
En ekki höfðu þeir langt far-
ið, þá er Ingjalddur staldraði
við og mælti:
„Ekki er þetta ráð, að við
fylgjumst svo náið. Skulum við
nú skipta okkur og þó ekki
víkja lengra hvor frá öðrum en
svo, að annar megi heyra, ef
hinn kallar.“
„Rétt segir þú um þetta,“
mælti Teitur.
Þeir leituðu síðan daldrögin,
skyggndust um í hverjum gil-
skorningi og hverjum lautar-
bolla á því svæði, þar sem lík-
legt var, að Ólöf húsfreyja hefði
lagt leið sína, og síðan leituðu
þeir fjallið og Skörðin, en hvergi
sáu þeir svo mikið sem spor eft-
ir mannsfót. Þá er þeir komu
ofan í hlíðina, neðan við Skörð-
in, námu þeir báðir staðar og
stóðu kyrrir um hríð. Svo runnu
þeir af stað samtímis og stefndu
að sama marki.
Ólöf húsfreyja lá á mosa-
bólstri. Hún hvíldi á vinstri hlið
og sneri undan sól. Andlitið var
drifhvítt og stirðnuð ró í hinum
bláu augum. Lokkur úr hárinu
hafði fallið niður yfir andlitið.
Hann kvikaði hóglega í golunni.
Neðst var hann drifinn blóði, og
það var lifrað blóð á ljósgrænum
mosanum og á hendinni, sem á
honum hvíldi og sneri upp opn-
um lófa.
Þeir lutu báðir niður að Ólöfu
húsfreyju — sinn hvorum meg-
in. Svo risu þeir upp. Þeir litu
ekki hvor á annan, en viku frá
nokkur skref, settust sinn á
hvort stein og hölluðust fram á
hendur sér. Þannig sátu þeir
þögulir langa hríð.
Loks mælti Ingjaldur:
„Ekki þarft þú að tárast, sem
hafðir hana fyrir augum þér dag
hvern í þrettán ár.“
Teitur svaraði:
„Minni þörf er þér, því að það
varst þú, sem hún unni.“
„Þú átt þó sveininn,“ sagði
Ingjaldur.
„Kalla má það,“ mælti Teit-
ur, „en mér finnst jafnan, að
þú eigir hann ekki síður mér,
því að þá fyrst kom hann til,
þegar hún festi ást á þér.“
Svo sátu þeir kyrrir og þegj-
andi, unz sólin átti skammt ófar-
ið í náttmálastað. Þá stundi
Teitur þungan og hreyfði sig á
steininum, og um leið kjöltraði
eitthvað í Ingjaldi. Því næst
stóðu þeir báðir á fætur.
Teitur lukti bláum augum
hinnar látnu og sagði síðan:
„Mér ber að halda á henni
fyrsta spölinn.“
Að svo mæltu tók hann líkið
í fang sér og hélt af stað út og
ofan hlíðina, fór hægt og með
gát, eins og hann bæri sofandi
barn. Þeir báru til skiptis, og
kom það í hlut Ingjalds að bera
heim túnið. Margt af heima-
fólkinu stóð úti, þegar þeir
gengu í garð, en svo fór það að
tínast inn. Seinust hvarf Guð-
borg í bæinn.
Teitur fór fyrir, þegar þeir
gengu í hlað. Hann gekk til
smíðahússins. Þar hurfu þeir
inn.
Þeir sváfu báðir í smíðahús-
loftinu, meðan þeir unnu að
kistusmíðinni, og samhliða
gengu þeir á eftir kistunni, þeg-
ar jarðað var, og leiddu á milli
sín sveininn Búa. Við og við
spurði sveinninn einhvers, og
svaraði þá ýmist Teitur eða
Ingjaldur, en stundum báðir. í
erfisdrykkjunni sátu þeir sam-
an, og að henni lokinni gengu
þeir báðir til rekkju í hjónahús-
inu.
Foreldrar Ingjalds og systur
bjuggu áfram á Villingadal, en
sjálfur var hann kyrr á Fjalla-
skaga. Hann sótti sexæring sinn
og reri honum síðan af Skaga-
mölum. Þeir Teitur sváfu jafn-
an í hjónaherberginu, ásamt Búa
litla, og brátt kom þar, að hann
virtist vart gera þeirra mun,
nema hvað hann kallaði Teit
föður, en Ingjald fóstra. Þeir fé-
lagar skildu aldrei, nema nauð-
ur ræki til, voru ávallt saman
í verki, þar sem því varð við
komið, og ráðguðust jafnan um
verkshátt og framkvæmdir.
Guðborg tók við hússtjórn,
þegar eftir lát Ólafar, og var hún
síðan ráðskona í hálfan þriðja
áratug. Hún reyndist að öllu vel,
og var hún raungóð hjúunum og
ekki matsár. Hún snerist oft mik-
ið kringum Teit og Ingjald og
rausaði þá margt um dáðleysi
þeirra til sumra hluta. Mætti
það merkilegt heita, sagði hún,
um jafn röska menn og mynd-
arlega, að aldrei virtust þeir
hyggja að konum með holdi og
blóði — og væri slíkt vart ein-
leikið.
Þá er Búi kvæntist, fluttust
þeir Teitur og Ingjaldur úr
hjónahúsinu í herbergi það, sem
var undir lofti í vesturenda
baðstofunnar. Ekki vildi Guð-
borg heyra annað nefnt en að
hún létti af hinni ungu hús-
freyju umsýslu um karlana, sem
hún orðaði það.
Teitur var hálfum öðrum ára-
tug eldri en Ingjaldur, en það
var þó Ingjaldur, sem fyrr bil-
aðist á heilsu. Hann þrútnaði
allur, og leið hann miklar kvalir.
Einn morgun á þorra kom
Guðborg með miklu írafári og
fyrirbænum til Búa og bað hann
þegar koma inn í herbergi
þeirra, föður hans og fóstra.
Búi brá þegar við. Hann leit
fyrst á Ingjald og sá þegar, að
hann var látinn. Síðan hvarfl-
aði Búi augunum til rekkju föð-
ur síns. Teitur vék til höfði.
Hann var nábleikur og virtist
mjög máttfarinn, og sá Búi, að
blóð rann undan sænginni nið-
ur með stokknum. Hann fór þá
til og lyfti sænginni. Þá sá hann,
að rekkjuvoðin var mjög blóði
drifin, og hafði Teitur opnað sér
æð á vinstri úlnlið.
Búi leit á föður sinn, og Teit-
ur hvíslaði og brosti í ske’ggið:
„Ég vildi ekki koma á fund
hennar löngu síðar en Ingjald-
ur/^___________________________
Smælki
Frönsk skynsemi.
Það er betra að hlæja áður en
maður hefur ástæðu til þess, en
að deyja áður en maður hlær.
Vinnan er heilög látum okkur
ekki snerta á henni.
Ef sá, sem þú hefur móðgað,
gæti lesið hugsanir þínar, get-
urðu reitt þig á, að hann myndi
skilja þig og fyrirgefa þér strax.
R. L. Stevenson.