Heima er bezt - 01.07.1956, Blaðsíða 23

Nr. 7-8 Heima 251
-------------------------------- er bezt --------------------------
yfir. Leit því út um stund, sem við værum umluktir
ófæru á alla vegu, en eftir nokkur átök tókst að brjótast
upp úr hengjunni, með því að annar fór upp á axlir
hins og náði handfestu, sem nægði til þess að koma
báðum upp.
Þegar upp kom, sá ekki handaskil fyrir kófi og hátt-
myrkri, enda bálhvasst. Fljótlega þóttumst við sjá, að
vonlaust mundi að komast ofan í fjöruna, með því að
landið virtist hækka innar með sjónum og eins og síðar
kom í Ijós, mátti lán heita að við hröpuðum ekki fyrir
björg. Var því aðeins um eitt að gera, sem var það, að
leita bæja okkur til bjargar og ef unnt væri, einnig
félögum okkar á sjónum.
Báðir vorum við að sjálfsögðu ókunnugir þama og
þótt við hefðum heyrt Hjalteyri nefnda og séð af sjó,
kom það að litlu haldi, enda ekki grunlausir um, að hér
væri engin Hjalteyri, því traustið á sjómönnum okkar
og ratvísi þeirra, var mjög farið að réna.
Sennilegt þótti okkur að bæir stæðu skammt frá sjó
og það vissum við, að ekki var afar langt á milli bæja
á ströndinni, svo að við vorum bjartsýnir á afkomu
okkar tveggja að minnsta kosti, þó við á hinn bóginn
værum illa færir um að mæta langri útilegu, ef til þess
hefði komið. Von bráðar komum við svo að girðingu,
en girðing á þeim árum benti á nærveru bæjar. Með
henni fórum við svo spölkorn í leit að hliði, því hlið
gat helzt bent á rétta leið til bæjar þó engar sæjust göt-
urnar og fundum við það bráðlega.
Hinsvegar skorti okkur skilyrði til þess að vita hvort
við væram að fara inn í eða út úr túngirðingu með því
að fara gegnum hliðið (en túngirðing fannst okkur að
þetta hlyti að vera). En á eitthvað varð að hætta og
undanhaldið hægara, svo að í gegn fórum við og kom-
um fljótlega að fjárhúsum. Þar með var okkur þá borg-
ið. Ekki taldi ég það þó nóg, því mér fannst skylt að
leita bæjar, ásamt hjálpar til handa skipbrotsmönnunum.
Hinsvegar taldi Jóhannes það hið mesta óráð af okkur
að yfirgefa hlý hús og leggja út í óvissuna og var hon-
um vorkunn holdvotum og illa búnum, enda taldi rétti-
lega, að þótt til manna næðist um hánótt í þessu veðri,
yrði ekkert að gert fyrr en með morgninum og þá
mundi fjármaður vitja kinda sinna. Ég var aftur á móti
lítið blautur og allvel á mig kominn enda skildu hér
leiðir, því ég lagði aftur út í sortann og óvissuna, en
féllst fúslega á að Jóhannes settist að. Leitin að bænum
tók þó skamma stund, því hann var ekki fjarri, svo að
ég sneri við að vörmu spori og sótti Jóhannes. Það
fyrsta sem ég sá við bæinn var sími og þótti mér það
mikils vert, að geta látið vita um ferðir okkar og
kannske auðveldað um hjálp við skipbrotsmennina.
Nú var guðað á glugga og samstundis tekið undir.
Sögðumst við vera skipbrotsmenn, er þyrftu liðveizlu.
Bóndi kom út í einni svipan á nærldæðum einum og
hleypti okkur inn. Sögðum við í fám orðum allar ástæð-
ur og báðum aðstoðar. En þegar bóndi heyrði hvar við
hefðum lent, sagði hann afdráttarlaust, að þar yrði engu
við komið í nótt í slíku veðri og myrkri og skipaði
okkur samstundis ofan í rúm. En því lofaði hann, að
strax með birtu skyldi mannaður bátúr og mönnunum
bjargað ef kostur væri; en óvíst taldi hann um afkomu,
ef bátinn hefði rekið á land, með því að sjór félli þarna
að háum björgum. Við þetta varð að una, því annars
var ekki kostur.
Þegar þarna var komið, var klukkan 3 um nóttina
og höfðum við því verið 21 \/2 klst. á ferð og nálgazt
áfangastaðinn Siglufjörð um spölinn frá Akureyri út
að Fagraskógi, því bærinn sem við höfnuðum á var
Fagriskógur og bóndinn Stefán Stefánsson alþingis-
maður (eldri). Eyrin sem við beygðum fyrir, myndar
Rauðuvíkina og strandstaðurinn var nyrzt undir svo-
kölluðum Hillum.
Morguninn eftir var versta veður, en eigi að síður
stóð alþingismaðurinn við orð sín, mannaði bát og fór
á strandstaðinn, en þar Iá báturinn við festar rétt við
land og óskemmdur, því bátsmönnum hafði tekizt á síð-
ustu stundu, að snúa honum frá landi með langri ár og
kasta út „ankeri“. Líðan fólksins var samt ekki yfir
meðallag, því allt var dautt og kalt, sem bátnum til-
heyrði; engin eldspýta um borð, eftir að mínar fóru í
land, enginn matarforði og allir meira eða minna votir.
Um afdrif okkar Jóhannesar voru þau mjög uggandi.
Hefðum við nú ekki komizt í land, eða ekki náð til
bæja, er vandséð hvernig farið hefði fyrir bátsmönn-
um, því engin ráð voru til að komast í land né að ná
sambandi við aðra menn í því dimmviðri er var og
hélzt næstu dægur.
Var nú skipshöfnin flutt heim í Fagraskóg og nutum
við þar ógleymanlegrar gestrisni og aðhlynningar, þar
til veður leyfði að fá bát frá Hrísey, til að sækja fleyt-
una okkar og fá gert við vélina. En hér skildi með mér
og Siglfirðingunum, sem ég kvaddi með virktum, því
ég ákvað að fara nú heldur landleiðina, með því að
óvíst var hve langan tíma tæki að gera við bátinn, hvað
svo sem sjóveðri og öðru liði.
Dvöl mín í Fagraskógi, bæði dagana sem við strand-
mennirnir dvöldum þar og hina sem ég tafði á baka-
leiðinni, mun mér varla gleymast. Agætara heimili á
allan hátt og skemmtilegra, mundi vandfundið. 5 af
börnum Stefáns voru heima, en Davíð skáld (við höfð-
um verið saman í skóla) lá þá rúmfastur með illkynj-
aðan magakvilla, sem þó læknaðist, því betur, og sat
ég löngum á tali við hann, mér til ánægju og honum
ef til vill til einhverrar dægradvalar, því rúmliggjandi
maður gerir oftast hóflegar kröfur í þessu efni, sé að-
eins um einhverja tilbreytingu að ræða. Um borgun
fyrir greiðann mátti ekki ræða.
Svo vildi til, að maður þarna úr nágrenninu átti leið
út í Fljótin um þessar mundir og sammæltist ég við
hann, þótt ókunnugur væri eins og ég, því viðkunnan-