Heima er bezt - 01.07.1956, Blaðsíða 42

HER BIRTIST SJÖTTI HLUTI AF HINNI
SPENNANDI FRAMHALDSSÖGU
ÓBOÐNIR
GESTIR
EFTIR
JOSEPH HAYES
Cindý var þegar sprottin á fætur og í þann veginn
að slökkva Ijósið í borðstofunni. Dan heyrði smell í
lásnum í hliðarhurðinni, og leit á Hank, sem drattað-
ist í humátt að framdyrunum, ljótur á svip og ringl-
aður.
„Flýtið yður,“ sagði Dan.
Hank opnaði dyrnar. Dan náði honum og ýtti við
honum, en í sömu andrá hvarflaði honum í hug, hvort
hann væri nú ekki að gera skyssu. Ef til vill hefði
hann átt að skjóta drenginn þegar í stað. Dan læsti
dyrunum, og hann var í þann veginn að halda upp
á loftið, þegar hann heyrði Elenóru reka upp óp. Hann
þaut upp, sá Elenóru koma út úr herbergi Ralphies,
hljóðandi, með höndina fyrir munninum.
„Ralphie.... Dan.... Ralphie er horfinn!“
Cindý kom upp stigann á eftir honum, slökkti ljósið
í ganginum, svo að þau voru í niðamyrkri. Þau voru
sem stirðnuð af skelfingu öll þrjú — ekki öll fjögur,
eins og Dan hafði gert sér í hugarlund, að talan hlyti
að vera. Þau voru gengin í gildruna, þögul og sem
fuglar í búri.
„Hann hefir ef til vill sloppið á burt,“ sagði Cindý
að síðustu. „Hann er ef til vill------“
En í þessum svifum heyrðu þau Glenn kalla, slitrótt,
því að stinningsgola var.
„Við förum ekki, Hilliard. Opnið bakdyramegin og
fleygið skammbyssunni út!“
Dan fleygði sér ósjálfrátt niður, svo að hann væri
ekki í skotmáli frá glugganum, ef Glenn skyldi þrátt
fyrir allt skjóta. Cindý togaði móður sína með sér inn
í svefnherbergið, og þar settust þær í hækjur sínar.
„Á ég að hringja í lögregluna?“ spurði Elinóra.
„Hilliard,“ hrópaði Glenn úti, og það mátti hevra
djúpa örvæntingu í röddinni. „Hilliard, talaðu nú við
mig!“
Dan hlustaði æstur Fyrst gat hann naumast trúað
sínum eyrum. En Elinóra þekkti röddina, sem barst
upp til þeirra, og hún rak upp örvæntingaróp, sem
nísti hann gegnum merg og bein og olli honum kulda-
hrolli. Cindý stóð í dyrum svefnherbergisins.
„Pabbi?“ Aðeins eitt orð. Það barst að utan. í rödd-
inni bryddi ekki á umvöndun eða kjarki, aðeins hræðslu.
„Pabbi-“
„Ef við förum, Hillard," sagði Glenn Griffin, „tök-
um við snáðann með okkur. Lj.úkið upp, og þá verður
þetta, sem við hefur borið, allt látið gleymast."
Dan starði á Cindý, sem hann sá óljóst móta fyrir
í svefnherbergisdyrunum. Hönd Dans krepptist fast
um skefti skammbyssunnar. Hann gat hleypt skoti úr
byssunni, og þetta skot mundi kalla hjálpina á vett-
vang. Hann gat og hringt. Hann gat varnað þeim
þremenningum inngöngu.
En Ralphie var líka úti.
270 Heima er bezt