Heima er bezt - 01.07.1956, Qupperneq 45

Nr. 7-8 Heima 273
--------------------------------er bezt----------------------------
að fótlegg hans. Dan gat ekki þolað að horfa á hana.
Það var eins og harðneskja og elli hefði sett svip sinn
á þetta blíða andlit síðustu klukkustundirnar. Cindý
sat gegnt Dan. Úr svip hennar varð ekki lengur lesin
fyrirlitning eða reiði, en blá augu hennar voru orðin
myrkari, næstum dökk. Ralphie sat við hlið hennar,
virtist mjög athugull, en augnasvipur hans varð mildur
og blandinn geig, er hann sá skurðinn á enni föður
síns. ,
„Málið hefir nú tekið aðra stefnu,“ sagði Glenn.
„Vinkona mín, sem ætlaði að koma hingað, getur eklci
fylgt þeirri áætlun, sem upphaflega var gerð. Það lítur
helzt út fyrir, að lögreglan hafi reynt að klófesta
hana.“
Úti fyrir seytlaði regnið eftir afrennslispípunum frá
þakinu, og lamdi gluggana, er vindurinn beljaði sem
mest. Það var eins og það seytlaði gegnum veggina
og inn í viðkvæm sárin á líkama Dans.
„Við höfum nefnilega ekki meiri áhuga á að dvelj-
ast hér, en þið að hafa okkur, en ég verð að gera
ýmislegt, áður en ég get búizt til brottferðar. Og við
neyðumst til að vera gestir ykkar enn um stund.“
„Hve lengi?“ Dan heyrði rödd sína, en þekkti hana
ekki.
„Er það nú talsmáti, gamli minn. Þetta hefirðu haft
upp úr heimsku þinni í nótt og afleiðingum hennar.
En þú getur þó fjandakornið ekki haft meiri hausverk
en hann Robish. Ég varð líka að slá hann í rot. Og svo
er hann timbraður í þokkabót.“
„Hve lengi enn?“
„Þangað til pósturinn færir mér bréf, Hilliard. Ég
bíð eftir því.“
„Og hvenær er þess að vænta?“
„Ef til vill kemur það í dag. Og raunar ætti það svo
að vera.“
„Og þangað til-------■?“
„O, ég get vel umborið yður þangað til á morgun,
gamli minn. Og ég heyri, að þér hafið óskiptan áhuga
á samvinnunni við okkur.“
„Og svo--------?“
„Og svo, Hilliard, mun allt ganga sinn vanagang
hér. Þér vitið víst hve mikilvægt það er. Þér og Rauð-
kolla farið til vinnu rétt eins og venjulega. Snáðinn
hérna verður kyrr heima. Hann er veikur í dag. Hon-
um geðjast ekki að mér, og því ber að hegna honum
með því að svipta hann þessum skóladegi. Hann hefir
ekki nema gott af því. Ég hef líka farið á mis við
nokkrar kennslustundir um dagana. Og horfið á mig.“
Hann hló, annars var dauðakyrrð í stofunni, nema
gnauðið í storminum og regninu.
„Mér þykir fyrir, Griffin,“ sagði Dan með hægð,
„en ég get ekki farið til vinnu í dag, ég er hcldur ekki
vel frískur.“
Glenn hætti að hlæja. „Þér gætuð verið miklu verr
farinn, Hillard.“
„Ég get hringt á skrifstofu mína. Það er mikið um
kvef í bænum núna, og engan mun gruna neitt þess
vegna.“
„Hvernig á ég þá að fá bréfið, gamli minn? Með
aurunum í.“ Hann brosti við. „Það er skrifað utan á
til yðar á skrifstofuna. Við kærðum okkur ekkert
um, að snuðrarnir gætu rakið slóð bréfsins hingað.“
Dan íhugaði málið, en Elenóra þrýsti fætinum þétt
að Dan. Hann íhugaði ástand hennar með sömu rónni
og ‘allt annað þennan morgun. Svo hristi hann höfuðið.
„Ég get ekld skilið konu mína eftir hér í húsinu ásamt
hinum ölvaða vini yðar, Griffin. Ekki eftir allt það,
sem gerðist í gærlcveldi.“
„Kemur yður þetta mál nokkuð við?“
„Já, það hefði ég hugsað,“ anzaði Dan. „í gær leit
út fyrir, að þér hefðuð bæði töglin og hagldirnar,
Griffin. Nú er mér ljóst, að annað er uppi á teningn-
um. Sérhver mínúta, sem þér dveljist hér, táknar aukna
hættu fyrir yður. Þér getið drepið mig eða slegið mig
í rot. En þér verðið að gera það með kyrrð. Nú er fóllt
komið á fætur. Og ég skal þvinga yður til að gera
háreysti hér. Ég skal neyða yður til að skjóta mig,
Griffin. Og hvemig fer svo fyrir yður?“
Dan mundi loforð það, er hann hafði gefið Elenóru,
og hann var ekki að svíkja það. Hann var að reyna
að múta Griffin, ef svo má segja.
Glenn stóð upp, geklc að gluggatjaldinu og leit út
um rifuna, sem hann hafði skorið í það. Óhugnanleg
kyrrð ríkti í sofunni.
Svo sagði Glenn, án þess að snúa sér við: ..Frú
Hilliard getur verið uppi í allan dag, og ég skal sjá
um Robish hér niðri.“
-Ég þori ekki að eiga neitt í hættu eftir það, sem
við bar í gærkveldi.11
„Hver fjandinn er þetta, Hilliard, ég sagðist skyldi
sjá um þetta! Hættið yður ekki of langt, Hilliard.
Hættið yður ekki of langt, gamli minn!“ Glenn stóð
þeim nú auglitis til auglitis og dró þungt andann.
„Ég hef aldrei á ævi minni þurft að láta fína herra
eins og yður segja mér fyrir verkum. Nú er komið að
mér. Þér eigið að fara til skrifstofunnar, Hilliard, og
um leið og aurarnir koma, opnið þér bréfið og farið
með seðlana í banka og fáið þeim skipt. Síðan hringið
þér til mín og segið mér, að þér séuð á föram heim.
Þetta gerið þér, Hilliard. Hlustið þér nú, og hlustið
betur en áður. Ég hef haft samband við einn félaga
minn. Og sá náungi á að gera dálítið fyrir mig, sem ég
kemst ekki til að gera. Og áður en þér komið heinr
aftur, mun ég hafa fundið einhverja aðferð til þess,
að þér getið greitt honum í mínu nafni. Þér farið og
veltið fyrir yður, hvað þér getið næst tekið til bragðs.
en við gerum okkur ekki ánægða með skurð á ennið í
næsta skipti. Snáðinn og konan verða hér eftir.“ Hann
þagnaði, yppti öxlum og brosti. „Þér eruð hraustur
náungi, og ég treysti yður, en látið yður ekki verða á.“