Heima er bezt - 01.07.1956, Síða 48

276 Heima Nr. 7-8
--------------------------------er bezt ---------------------------
Skýringin á hringingu um miðnætti var auðsæ. Jessi
sneri við, fór inn í bílinn, og er hann hafði vætt penna
sinn með tungunni, að hætti skóladrengja, strikaði
hann yfir töluna BR (Broadway) 8470 og nafnið Reilly,
James.
Hann leit eins og ósjálfrátt á klukkuna í mælaborð-
inu. Tuttugu og sjö mínútur yfir níu. Þetta yrði langur
dagur.
Pósturinn kom í þrem stórum pokum kl. 9.31. Skrif-
stofumennirnir, sem afgreiða áttu póstinn, höfðu hrað-
ar hendur, voru ef til vill enn kappsfyllri af því að
Hilliard stóð í dyrum afgreiðslustofunnar. Hann stóð
hræringarlaus og þögull, unz farið hafði verið í gegn-
um allan póstinn og lokið var afgreiðslu hans til deilda
vöruhússins. Dan Hilliard voru afhent öll bréf til starfs-
manna, og ennfremur þau, er voru til hans sjálfs. Hann
leit í flýti á sendendur bréfanna, og sneri brátt burtu,
hryggur og vonsvikinn.
Næsti póstur átti að korna kl. 2.45.
Eftir fimm kukkustundir og tíu mínútur. Og enginn
mannlegui máttur gat flýtt honum.
Hann fór með lyftunni upp á fimmtu hæð. Hann
fleygði póstinum á skrifborð ritarans, gekk inn í skrif-
stofu sína, settist við skrifborð sitt og hugsaði með
angist um allt það, sem við gæti borið heima hjá hon-
um á þessum fimm klukkustundum. Eitt var alveg
víst: þeir mundu ekki undir neinum kringumstæðum
fara burtu, nema hafa Elenóru eða Ralphie með sér,
ef til vill bæði. Hættan var því lík, þótt peningamir
kæmu.
En á einhvem hátt hlaut að vera hægt að ráða fram
úr þessu. Þótt hann gæti ekki hindrað þetta, varð hann
þó að tryggja það, að lögreglan væri öllum hnútum
kunnug, er málum var svo komið. En hvernig mátti
það ná fram að ganga, ef hann léti hana ekki vita fyrr?
Síðan hófst hann ósjálfrátt handa, eftir að hann
hafði fengið skyndihugkvæmd, sem hann þorði ekki
að gefa sér tóm til að athuga nánar, þreif pappírsblað
og penna sinn.
Til réttra aðila, skrifaði hann. Saklaust fólk mun
vera í bílnum með afbrotamönnunum þremur, er
sloppið hafa og þér leitið að. Ef þér skjótið. hafið
þér líf þessa saklausa fólks á samvizkunni. Tilraun til
að komast eftir, hvar þetta bréf eigi upptök sín, mun
einnig stofna sama fólki í hættu, og ekki verða til þess,
að sá árangur náist, er þér vonizt eftir.
Hann hallaði sér aftur á bak og las það, sem hann
hafði skrifað. Því næst braut hann blaðið saman, án
undirskriftar, tólc ofur venjulegt umslag af skrifborð-
inu og skrifaði utan á til: Höfuðstöðvar lögreglunnar
Sojith Alabama St., City.
Hann tók upp símatólið, beið eftir miðstöð og valdi
svo númer sitt.
„Ella? Hvar eru þeir?“
„Niðri. Ég er hér með Ralphie. Hvernig líður þér?“
„Hefir nokkuð komið fyrir? Nokkuð sérstakt?“
„Nei. Patterson kom hér að bakdyrunum, litli karl-
inn, manstu, — sem verkar garðinn fyrir okkur. Hann
ætlaði að fara inn í bílskúrinn, en ég sagði honum,
að við hefðum týnt lyklinum, en hann skyldi ekki
hafa áhyggjur út af þessu. Hann virtist verða mjög
niðurdreginn og var eitthvað svo skrýtinn. Annað var
það ekki.“
„Hann hefir ekki tekið eftir neinu óvenjulegu?“
„Nei, ég er handviss um, að svo hefir ekki verið.
En herra R. hélt samt, að svo væri. Mér þótti það hálf-
Ieitt.“
„Annað hefir ekki borið við?“
„Nei, ekkert annað.“
Nú heyrði Dan hæðnishlátur. Glenn Griffin hlust-
aði í símann niðri.
„Það kom ekkert með morgunpóstinum,“ sagði Dan.
„En ef til vill kl. 2.45. Þessu er bráðum lokið, Ella,“
sagði hann þvert um hug sér. „Hugsaðu ekki frekar
um þetta.“
„Vertu blessuð, góða.“
Klikk. Og síðan aftur annar smellur: síminn í stof-
unni. Dan lét heyrnartólið á kvíslina. Hann sat álútur
og beið þess, að svefngengilsdrunginn kæmi aftur yfir
hann. En um leið viðurkenndi hann þó, að hann var
til ills eins. Rétt eins og svefninn er örlögþrunginn
manni, sem hefir villzt í snævi þöktum skógi í hörku-
frosti. Hann hlustaði á regnið, sem grét á gluggunum.
Hann var næstum þakklátur sjálfum sér, er hann varð
þess áskynja, hve vöðvarnir í líkama hans hnykluðust,
og taugar hans hvöttu hann til að halda þegar heim og
kála þessum náungum. Fljótt! Þetta varð ekki þolað
lengur. Hann varð að binda einhvern enda á þetta. En
nú varð hann, þrátt fyrir allt, að sitja þarna og brjóta
heilann um, hvernig hann ætti að koma þessu nafn-
lausa bréfi til lögreglunnar, án þess að þurfa að svara
nokkrum spurningum.
Svo hringdi síminn. Hann hrökk við, þreif tólið,
sem enn var varmt og rakt eftir hönd hans.
„Ert það þú, pabbi?“
„Já, Cindý?“
Kuldaglampinn var enn í augum hennar, en nú bar
minna á honum en daginn áður. Kalli Wright sat við
skrifborðið sitt og horfði gegnum opnar dyrnar inn í
framskrifstofuna, þar sem Cindý var að tala í símann
og þrýsti heyrnartólinu þétt að fallegum vanganum.
Hún hélt með báðum höndum um tólið. Birtan að ofan
lék í þykku, rauðu hárinu.
„Hver fjandinn er að? Hvað er eiginlega um að
vera?“
Hún hafði brosað til hans og afsakað framkomu sína
kvöldið áður.
„Þarftu enn á skammbyssu að halda?“ hafði hann
spurt.
Þetta var nóg. Hún sneri frá honum, og það. sem