Heima er bezt - 01.01.1958, Qupperneq 18

Grizzly Giant. Annað stœrsta tré jarðarinnar.
en eitthvað af niðjum þeirra er þó enn þar í dalnum,
hafa þeir blandazt hvítum mönnum. Vinna þeir í skógar-
þjónustunni, og hafa tekið upp hvítra manna hætti.
Margt fræddi Glenn mig um starfsemi skógarþjón-
ustunnar. Allt sumarið er annríki svo mikið, að kalla
má, að lögð sé þá nótt með degi. í mörg hom þyrfti
að líta, því að gestirnir væru margir, eða um 20 þús-
undir á dag að jafnaði, meðan fólksstraumurinn væri
sem mestur, en alls væru sumargestir þar í dalnum ná-
lægt einni milljón. Ekki kvað hann mikil brögð að
því, að gestir brytu þær reglur, sem settar væru, en
enginn má fara þar út af mddum gangstígum og þeim
svæðum, sem ætluð eru sem áfangastaðir, er slíkt nauð-
synlegt, því að annars mundi allur dalurinn falla í ör-
tröð af umferðinni. Litlar skemmdir sagði hann að
unnar væm á gróðri, og umgengni á tjaldstæðum mætti
kallast góð, og færi hún batnandi ár frá ári. Mætti sjá
þess ljós merki, að þjóðgarðarnir hefðu áhrif á fólkið,
til að kenna því menningarlega umgengni við náttúr-
una. Erfiðast gengi að venja menn af að príla í fjöll-
unum. Á hverju sumri væru þeir starfsmenn garðsins
kallaðir oftsinnis til hjálpar fólki, sem komið væri í
ógöngur, en stundum þó ekki fyrr en um seinan, er
slys hefðu orðið. Sýndi hann mér nokkra staði, þar sem
fólki hefði verið bjargað úr klettum, og þótti mér
furðulegt, að nokkrir skyldu hætta sér í slíkar ófæmr.
Alvarlegust væri þó baráttan við eldinn. Þar yrði sífellt
að vera á verði, og mætti aldrei slaka til. Kvað hann þá
oft lenda í miklum mannraunum, þegar slökkva þyrfti
skógarelda. Sýndi hann mér allstórt svæði, sem skógur
brann af fyrir nokkrum árum. Þegar skógurinn ferst,
sækja ýmsir smárunnar inn í hið auða land, og þarf að
ryðja þeim brott, svo að verulegur skógur geti vaxið
að nýju, en landið leggist ekki undir gagnslaust makkí-
kjarr.
Klukkan 9 næsta morgun hófum við Glenn för
okkar að nýju. Fyrst lá leið okkar niður dalinn, en áður
en mig varði, sveigði vegurinn upp í snarbratta hlíð-
ina, og hvarf þar von bráðar inn í jarðgöng mikil, sem
eru um mílu á lengd. Þegar út úr þeim kom, vomm
við mjög teknir að nálgast fjallsbrúnina. Fyrsti áfanga-
staður okkar var einn af hæsm tindunum við dalinn,
heitir sá Jökultindur (Glacier point), og liggur hann
fullum þúsund metrum ofar dalbotninum, og hlíðar
hans þverhnípt standberg að mestu. Hafði ég rennt til
hans hýru auga neðan úr dalbotninum, en varði sízt,
*að svo greiðfært væri þangað upp, að þangað Iægi mal-
bikaður vegur alla leið. Þama er eitt bezta útsýnið yfir
dalinn. Liggur hann þar eins og útbreitt landabréf fyrir
fótum manns. Spegilvatnið horfir gegn manni sem
dularfullt, dreymandi auga, en í hamraveggjunum allt
um kring má lesa ýmsar rúnir, sem ristar era þar í
bugður og fellingar berglaganna. í fjarlægð sér vítt um
hálendi Snæfjalla, með fjölda tinda, er ná upp í 3—4000
metra hæð, og vora nú snævi þaktir, og þar sem við
stóðum, voru smáfannir í dældum, en þar hafði orðið
alsnjóa fyrir nokkru, en snjóinn leysti að mestu aftur.
Öll eru Snæfjöllin sorfin jöklum ísaldar. Þar ber því
meira á ávölum hamrakúpum en hvössum tindum. En
allt er Iandslag þarna fagurt og mikilfenglegt. Þar, sem
við stóðum, var enn skógi vaxið að mestu. Laufskóg-
arnir voru að vísu úr sögunni, en mest bar þar á 30—40
metra háum Jeffreys-furum. Sums staðar var hnéhátt
eikarkjarr, voru blöðin á því ekki öllu stærri en á blá-
berjalyngi, og heitir hún bláberjaeik. Gott þótti mér,
að hlaðin var voldug brjóstvörn á gnípuna, þar sem við
stóðum, því að annars er hætt við að mann sundli all-
óþægilega.
Þarna uppi á tindinum er sumarhótel, sem að vísu
var nú lokað, en kaffi fengum við hjá húsverðinum og
konu hans. Var alúð þeirra og gestrisni líkust því, að
koma á afskekktan, íslenzkan sveitabæ, enda sögðu þau,
að fátt væri þar orðið um ferðamenn. Daginn eftir
mætti ég þeim hjónum aftur niðri í Yosemite Lodge,
og var líkast, sem þau hefðu rekizt þar á gamlan alda-
vin. Allkalt var þarna uppi, eða 10°—12° frost og dálítil
gola, svo að við urðum kaffinu fegnir.
Eigi alllangt frá Jökultindi ókum við framhjá sldða-
landi Yosemite. Var þar annríki mikið að undirbúa mót-
töku gesta, þegar snjórinn kæmi og skíðaferðir hæfust,
sem nú mátti búast við á hverri stundu. Þar er skíða-
hótel mikið, eigi óh’kt og Yosemite Lodge, enda koma
þangað þúsundir manna daglega til gistingar, jafnskjótt
16 Heima er bezt