Heima er bezt - 01.01.1960, Blaðsíða 35

„Ég býst við því, að hún hefði ekkert á móti því,
að ræða um það. En ég er ekki svo hrifin af þessu standi,
að ég beri það í mál við hana,“ sagði Geirlaug.
„Ég kenni sannarlega í brjósti um Kristján, að hafa
hana fyrir augunum dags daglega,“ sagði Engilráð.
„Ég segi sama,“ sagði Geirlaug, „enda er hann held-
ur þungur á brúnina og fátalaður manntetrið.“
„Osköp eruð þið hlýjar og samúðarfullar til Krist-
jáns,“ sagði Stefán glottandi. „En engri ykkar dettur
í hug að kenna í brjósti um Asdísi vesalinginn. Hún er
þó kynsystir ykkar, og þið ættuð að geta nærri, hvernig
henni muni líða.“
Það hnussaði í Geirlaugu. „Hún er víst ekki ósköp
eyðilögð, sýnist mér, þó hann tali varla orð við hana
daglega. Og ekki vildi hún fara heim með henni móður
sinni, þegar hún kom um daginn. Kristján bað hana víst
að fara með hana.“
„Það lítur út fyrir að foreldrahúsin séu ekki mjög
hlýleg, fyrst hún vill ekki yfirgefa ykkur þarna á Hofi.
Það er þó látið af því að atlætið sé ekki beint gott,“
sagði Stefán.
Geirlaug kafroðnaði, eins og henni hefði verið gefið
utan undir, enda hefði henni ekki orðið mikið verr við
annað, en að fá þetta framan í sig, að hún væri ónotaleg
við hjúin, sem unnu á heimilinu. Hver gat svo sem sagt
annað eins og þetta, þar sem enginn kom á heimilið.
Náttúrlega var það frá Stínu gömlu á Bala. Asdís var
stundum að fara upp eftir á kvöldin. Og svo hafði nú
Leifi verið við útstunguna og farið suður að Þúfum á
hverju kvöldi. Það var víst ekki vandi, að rekja þá
slóð.
„Hvernig heldurðu að þér hefði liðið, Stefán minn,
ef þú hefðir staðið í sporum Kristjáns?“ sagði Engil-
ráð. „Hugsað gæti ég, þú hefðir verið heldur undir-
leitur. Hann er þó myndarmaður, en hún þessi ó-
skemmtilega holdahlussa.1'
„Ég get hreint ekki verið að vorkenna honum, enda
erum við álitnir heldur kaldlyndari en þið,“ sagði Stef-
án og glotti ertnislega, „myndarskapurinn var rnestur
á honum, meðan hann stillti sér upp við hliðina á mad-
dömu Karenu. Svo hefur hann alltaf verið að minnka,
og þetta ár hefur hann komið fram eins og ómenni.
Hann lét ekki svo lítið með Ásdísi þegar hún kom fyrst
til hans. Þess vegna er það hálf leiðinlegt fyrir hann
að láta fólk sjá og heyra að hann virði hana tæplega við-
lits.“
Engilráð hvíslaði að Geirlaugu, hvort Ásdís væri far-
in að sauma utan á krógann.
„Sauma? Biddu nú fyrir þér. Ég veit að hún gæti
ekki saumað utan á hann þó hún væri búin að kaupa
það, sem er þó víst ekki. Elún hefur ekkert farið út í
kaupstað,“ sagði Geirlaug svo hátt, að Stefán heyrði til
hennar. Hann leit glettnislega til konu sinnar og sagði:
„Það verða líklega engin vandræði með það. Hún
Lauga skreppur út eftir. Hún er ekki óvön því að
hjálpa til við saumana á Hofi.“
„Ég veit nú bara ekki, hverslags uppreisnarhugur er
í þér í dag,“ sagði Lauga hálfvandræðaleg á svipinn.
„Það var nú bara vegna þess, að okkur þótti gaman að
því að vera saman, að ég var að fara út eftir, en ekki af
því að Rósa þyrfti hjálp við saumaskapinn, þó því hafi
sjálfsagt verið fleygt manna á milli. Én þessari mann-
eskju gæti ég ekki rétt hjálparhönd vegna Rósu.“
„Nei, það veit ég,“ sagði Stefán. „Það hefur lengi
gengið svo, að fáir hafa kært sig um að ganga fram úr
hópi dómaranna til að rétta þeim hjálparhönd, sem fall-
inn er.“
Þá var eins og allar konurnar misstu málið. Engilráð
var sú eina, sem lét til sín heyra: „Mér finnst þú heldur
napuryrtur í dag, Stefán minn. Ég held það hljóti að
vera eitthvað í þessum blöðum, sem ergir þig svona.“
„Það held ég ekki sé. Mér fannst ég bara mega til að
bera svolítið blak af vesalings stúlkunni, fyrst ykkur
þykir öllum svona fjarskalega vænt um Kristján,“ sagði
hann og hló glettnislega.
Geirlaug hvíslaði að Engilráð hvort þær hefðu ekki
fengið línu frá Rósu nýlega og hvort hún gerði ekki
ráð fyrir að koma heim í vor.
„Hún skrifar sjaldan nú seinni part vetrarins,“ sagði
Engilráð. „Hún minnist víst ekkert á það, hvort hún
hefur frétt nokkuð frá Hofi. Mér þykir ótrúlegt, að
hún komi norður.“
Geirlaugu var þungt fyrir brjósti þegar hún gekk
úr hlaði frá Þúfum í þetta skipti. Hér hafði henni allt-
af verið tekið vel, en nú fannst henni anda köldu að
sér frá hvers manns vitum. Það mátti með sanni segja,
að það væri breyttir tímar fyrir henni. Áður meir hafði
hún haft yndi af að fara í hjáleigukotin, því sjaldan
hafði hún farið lengra. Þá heyrðist ekki annað en virð-
ingar- og aðdáunartal um Hofsheimilið, og hún hafði
verið svo eigingjörn að finnast, að hún leggja talsvert
til að fegra það með því, að hvítskúra borð og gólf og
gera svo vel skó að dáðst var að þeim. En nú kom varla
nokkur maður, sem gat séð þau hvítu gólf framar og
heimilið var áreiðanlega orðið aðal umtalsefni sveitar-
innar. Allir gerðu sér að skyldu að hnjóða í það. Það
leiðinlegasta var þó að það var sannleikur í öllu þessu
leiða umtali. Einnig því, að Ásdís ætti ekki gott atlæti
við að búa. En hvernig var hægt annað en leggja fæð
á þá manneskju, sem var orsök í öllum þessum ómynd-
arskap og Guð mætti vita hvað framtíðin ætti eftir að
gera úr þessu öllu. Og við þetta ætti hún eftir að búa
næsta ár. Henni fannst ólíklegt að hún héldi það út.
Mundi litli mætti henni rétt við túnhliðið. Hann
heilsaði henni svo alúðlega, að hún gleymdi gremju
sinni að mestu leyti. Svo komu bóndasynirnir líka til
að rétta henni litla hlýja hönd.
„Það er nýtt, að þú kemur,“ sagði Mundi. Svo bætti
hann við: „Eru ærnar á Hofi farnar að bera? Hér eru
fjórar bornar, ein þeirra er Fríða mín. Hún er með
stóra gimbur.“
„Þú ættir að muna það að ég kem aldrei til kindanna,
góði minn. Ég læt mér nægja að snúast innan um pott-
ana og föturnar. Lítil von væri að ég myndi hvenær
kýrnar eiga að bera, en engin með ærnar. Það er þá
kannske heldur Ásdís, sem gæti svarað því.“
Heima er bezt 31