Heima er bezt - 01.01.1960, Blaðsíða 40

378. Aldrei á ævi minni hefur verið
nostrað eins rækilega við mig eins og
hjá frú Thomson og eldabuskunni henn-
ar. Um kvöldið er mér fylgt til hvílu í
sallafínu svefnherbergi og rúmi, sem
myndi sóma sér á hverju listiðnaðarsafni.
379. Hve það var dásamlegt að smeygja
sér ofan á milli hreinna lakanna! Og
óðar en ég hef slökkt á náttlampanum,
fell ég í svefn og ljúfa drauma. Skyndi-
lega vakna ég við það, að Mikki urrar
framan við hurðina.
380. Ég kveiki á lampanum. Hvað gat
nú verið á seyði hjá Mikka? Ég áset mér
að athuga það tafarlaust og fer fram úr
rúminu. Þegar ég opna dyrnar, þýtur
Mikki fram í göngin fyrir framan her-
bergjaröðina.
381. Mikki þeytist eins og elding fram
eftir göngunum og urrar grimmilega
öðru hvoru. Gætu hér verið þjófar á
ferðinni um hánótt, og læddust þeir
fram og aftur um allt húsið. Ég læðist
á eftir Mikka fram göngin.
382. Mikki stanzar við hurðina á bóka-
safninu og rekur upp hvellt gelt. í sama
vetfangi heyri ég einhvern gauragang
fyrir innan hurðina, eins og einhverj-
um húsgögnum sé velt um koll þarna
innan við hurðina.
383. Ég hrindi upp hurðinni. Tungls-
Ijósið varpar daufum bjarma inn um
háan glugga, og þar inni sé ég mér til
mestu skelfingar, einhverja óhugnanlega
„vofu“ í bleikum bjarmanum. Ég verð
alveg agndofa af hræðslu.
384. £n „vofan“ virðist sjálf verða enn
skelkaðri en ég. Draugurinn þrammar
þungstígur út að opnum glugganum og
virðist ætla þar út, en Mikki ræðst á
hann og geltir grimmdarlega.
385. Það er auðséð, að draugurinn ætl-
ar að klifra niður eftir veggnum, en í
óðagotinu, sem á honum er, verður hon-
um fótaskortur og dettur ofan í garðinn.
Ég þýt út að glugganum.
386. Þegar ég lít niður í garðinn, sé ég
þessa skringilegu vofu skreiðast á fætur
með mestu erfiðleikum og flýta sér haltr-
andi, hoppandi og skakklappandi burtu
frá húsinu.