Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 4

eftir Unu Þ. Árnadóttur
Drangavík, heitir þorp eitt á Norðurlandi, það
stendur hjá samnefndri vík. Fyrir ofan þorp-
ið er gamalt höfuðból og prestssetur sem
heitir Drangshlíð, undir fögru og tignarlegu
fjalli sem ber sama nafn. Suðaustur frá víkinni liggur
dalur, fagur og búsældarlegur og hefur þó bæjum
þar fækkað í seinni tíð. Drangvíkingar hafa löngum
sótt sjóinn af kappi, þar hefur einatt verið góð afkoma,
enda hefur bærinn vaxið mikið seinustu ár. Það er
fallegt í Drangavík á björtum sumardögum og hvergi
skín vorsólin heitar en þar. Og sumarkvöldin eru heill-
andi og yndisleg, þegar fjöllin speglast í lygnum sjón-
um og dranga og eyjar hillir við sjóndeildarhring. Það
er líka fallegt þegar fjöllin eru komin í marglitan
haustskrúða sinn — og vetur nálgast. Vetrarnir í Dranga-
vík eru langir og snjóþungir. En Drangvíkingar setja
það ekki fyrir sig, þeir finna fegurð og tign í ríki vetr-
arins og elska sína heimabyggð — þrátt fyrir vetrar-
ríkið.
Og nú er vetur og fátt til fegurðar í hinni fögru
Drangavík, þó að sé aðfangadagur jóla. Allt er á kafi
í snjó og dimmt í lofti. Nú eru fjöllin ekki í skínandi
tunglskinsskrúða og engin dansandi norðurljós yfir
hamrabrúnum þeirra. Hríðarkólga hylur þau að mestu,
strjálar snjóflygsur falla til jarðar og nöturlegt brim-
hljóð heyrist frá sjónum, sem er kuldalegur með ís-
hrafli. Það sést varla nokkur manneskja á götu. Eina
lífsmarkið eru nokkrir hrafnar sem flögra um og krunka
með sultarhljóði. Einn situr gargandi á garðshliði hjá
stóru og fallegu húsi. Það eru svalir á því og fallegir
gluggar, háreist og tignarlegt gnæfir það yfir nágranna-
húsin. En garðurinn kringum það, sem er svo fallegur
á sumrin, er nú hulinn þykkri mjallarábreiðu, þótt
nokkur hávaxin tré rétti berar og blaðlausar greinar
mód grámanum og logndrífunni. — Það er orðið gam-
alt þetta hús, það var ekki reist af neinum vanefnum
og bar langt af öðrum húsum í bænum á sinni tíð. Séra
Einar Halldórsson sem lengi var prestur í Drangshlíð
lét byggja það, þegar hann hætti búskap og prests-
þjónustu. Hann var þá orðinn aldurhniginn og átti eklti
heima í húsinu nema tvö ár, þá dó hann. Prestsfrúin
var mikið yngri en maður hennar, hún bjó áfram í
húsinu.
Frændi hennar fluttist til hennar. Hann var ungur
og glæsilegur og hámenntaður, og átti unga og fallega
konu, sem var einkabarn efnaðra kaupmannshjóna í
Reykjavík. Gamla frúin, hún Hólmfríður Björnsdóttir
gaf þeim húsið með því skilyrði að hún mætti búa þar
hjá þeim, svo lengi sem hún þyrfti þess með. Erlingur
frændi hennar varð svo skólastjóri við barna og ung-
Iingaskólann í Drangavík. Frú Lilja var ákaflega söng-
elsk og spilaði afbragðsvel á píanó og kenndi stundum
söng og hljóðfæraslátt. Þau eignuðust tvö böm og frú
Hólmfríður undi vel hag sínum hjá þeim.
Og árin hðu — 28 ár, við ást og söng og hamingju,
þá var það einn fagran vordag að Erlingur skólastjóri
fór að heiman, glaður og reifur og kom aldrei aftur,
lenti í bílslysi og dó samstundis — og nú dró ský fyrir
sólu á því hamingjusama heimih. Dóttirin var gift og
búsett í Reykjavík, átti fjögur börn, sonurinn við nám
í Noregi, þau komu bæði til þess að vera við jarðar-
förina. Svo fóru þau eftir nokkurn tíma. Frú Lilja fór
í heimsókn til dótturinnar — var jafnvel að hugsa um
að setjast þar að — en nú undi hún sér ekki á æsku-
stöðvunum, þótti heimilið ónæðissamt, eins Og við var
að búast þar sem smábörn eru. Foreldrar hennar voru
löngu dánir, æskuvinirnir flestir burtfluttir og kunn-
ingja og vini langaði hana ekkert til að eignast, hún
hafði sem sagt ekki ánægju af neinu þar syðra, en
þráði sína kæru Drangavík og fór þangað heim eftir
stuttan tíma. Gamla frúin hafði verið ein í húsinu á
meðan, en grannkona hennar var hjálpleg með innkaup
402 Heima er bezt