Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 22

liggja úti í grimmdarfrosti nótt eftir nótt. Og eld
gerði hann ekki, svo að ekki sæist reykur. En á end-
anum gátu þeir skotið manninn. Það voru að vísu
rengdar sumar sögurnar. En hvað um það, hann var
dauðasekur strax eftir að hann myrti lögreglumann-
inn. Það var líka haldið, að hann hefði verið óbóta-
maður frá Bandaríkjunum. Þeir vissu aldrei deili á
•manninum. Falskar tennur áttu að hafa fundist í kofa
hans og talið, að þær hefðu verið úr öðrum en John-
son sjálfum og hann rnundi hafa hirt þær vegna gulls-
ins, sem var í þeim. En þetta var allt leyndardóms-
fullt og það mun hafa kostað fleiri mannslíf að sigra
þennan veiðimann. Það var því sorgarsaga.
Svo er sagan um Robert Tobaco, veiðimanninn,
sem veiddi meira en flestir aðrir í kringum Hudson-
járnbrautina. Voru þó margir veiðimenn á þessum
slóðum á kreppuárunum. Robert hafði farið inn til
síns þorps, eða mílu 214. Kom hann svo til baka í
kofa sinn. Þar var kona hans með tvo drengi, 5 og 6
ára. Sjálf var hún ólétt. Robert var nokkuð ölvaður
og hafði meðferðis brúsa með sterku heimabruggi.
Varð nú ósamkomulag milli hans og kellu. Tók hún
spýtu og sló Robert illa. Þá sló hann konu sína svo
harkalega, að hún rotaðist og raknaði aldrei við.
Þegar Robert áttaði sig á, hvað hann hafði gert,
ákvað hann að skjóta sig og losna þannig við refsing-
una, en henging var lengi í gildi í Kanada fyrir morð.
Robert vissi, að hann átti eitt haglabyssuskot ein-
hvers staðar í kofanum, sem varla hefur geymt marg-
ar hirzlur. Hann sagði við drengina:
„Þið finnið skotið, annars fer eins fyrir ykkur og
móður ykkar.“ Og þeim tókst að finna skotið. Þá
segir Robert þeim að hlaupa nú niður brautina í
snjónum til kofa Freds Evans, en svo hét nágranni
hans. Fór svo Fred að athuga, hvernig málum væri
komið, og fann bæði hjónin dauð. Síðan kom lög-
reglan og jarðaði þau í kofanum. Brcnndi síðan kof-
ann yfir þeim.
ÞEIR EIÉLDU ÉG KÆMIST EKKI
Nú bjó ég mig undir að komast á þessar slóðir.
Snemma í ágúst lagði ég upp í ferðalagið út á veiði-
línu Roberts. Ég fékk allt, sem þurfti í svona leið-
angur hjá íslenzkum manni, sem fyrir skömmu hafði
byrjað verzlun í Thicked Portage. Þeir voru reynd-
ar tvcir í félagi, Ólafur Freeman og John H. Johnson.
Ég þurfti að flytja mikið drasl: Mjölpoka, marga
sekki af gildrum, járn til að smíða úr ofna og rör-
hólka o. fl. Svo var léttibáturinn svo lítill, að hann
bar ckki nema helminginn af farminum. En ég var
ekkcrt að fást um það. Enda enginn pcningur til að
kaupa stærri bát né mótor í hann, það sem þó all-
Við foss í Ode-ánni 1938.
flestir veiðimenn áttu. En mig var tæplega hægt að
kalla veiðimann, því að reynslan var ekki mikil í
samanburði við flesta karlana þarna. Kort hafði ég
af þessari norðurleið, en vissi þá ekki, að önnur leið
var auðvcldari. Ef maður hefði haft bát með utan-
borðsmótor, var auðveldlega hægt að fara alla leið-
ina á tveimur dögum. Sumum Ieizt svo á ferðalag
mitt, að ég mundi aldrei komast út á veiðilínu Ro-
berts.
Það varð heldur ekki nein hraðferð, bara með árar
á bátskriflinu, sem ég hafði búið til úr trjám í skóg-
inum. En bátgreyið lak þó ekki, því að seglstriginn
var nýr og vel málaður. En ég var með tvöfalt það,
sem báturinn bar, svo að þau mundu verða mörg
áratogin. Ég heyrði, að einhverjir af vinunum mín-
um hefðu veðjað um, að ég kæmist ekki þangað, sem
ég þóttist ætla. Og erfiðir voru fyrstu dagarnir.
Fyrsta þurra landið, sem ég varð að bera dótið yfir,
var um tvær rnílur. Það var auðvelt að bera 150 pund
af mjöli. Þá hafði maður 100 pund í þar til gerðri
leðuról, sem var með brciðum borða, sem varð að
leggja yfir ennið, hengja svo 100 pundin þvert yfir
bakið. En svo slengdi maður 50 punda sekk yfir ól-
arnar, við hnakkann. Þctta eins og annað komst í
vana. Maður varð fljótur að binda. Indíánar skokk-
uðu oft með sín hlöss. Þeir voru bæði þolgóðir og
fljótir, ef þeir nenntu því á annað borð.
Ég man vel eftir fyrsta deginum, þegar ég bar frá
einu vatni til annars. Það var steikjandi hiti, svo að
svitinn rann af mér. Og margt af dótinu var óslétt
og meiddi mig, enda auðvelt að fá blöðru í hitanum.
Þcgar allt var komið yfir, þá var komið kvöld. Og
bakið sveið og brann, eins og það væri orðið skinn-
laust. Það vildi svo til, að kunningjar mínir voru
þarna að athuga með fisk og að laga eða byggja kofa
á eyju í skemmtilegu vatni, þar sem voru svo marg-
ar skógi vaxnar eyjar. Ég meina skóg, ekki kjarr. Svo
420 Heima er bezt