Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 9

Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 9
mig. Hann orti fleira seinna, þó hann léti lítið á því bera.“ „Og hann sem orti þetta Ijóð um vorið og mig og var sjálfur fagur og glaður eins og vordagur — hann liggur nú undir frosnu og fannþöktu leiði,“ segir F.lín. „Nei,“ segir frú Hólmfríður ákveðin, „gröfin gevm- ir bara það sem einu sinni var hann. Andi hans dvelur á landi lifenda, þangað eru nú allir ástvinir mínir farn- ir og bráðum fer ég líka og fæ að sjá þá. Ég er eins viss um það eins og ég vissi að þú varst á lífi, þótt þú værir horfin úr Drangavík. Og ég vonaði alltaf að ég fengi að sjá þig og sættast við þig hérna megin grafar, nú er sú von orðin að vissu, Guði sé lof!“ vjá, ég get tekið undir það,“ segir Elín. „En hvernig gat þér fundist þú vera sek við mig? Það skil ég ekki.“ „Jú, sjáðu nú til, ég vissi að var vinátta mikil með ykkur Érlingi og langmest síðasta sumarið sem þið voruð saman, þá vissi ég að hann var trúlofaður, mamma hans skrifaði mér það veturinn áður. Og ég átti að segja þér það; en þið voruð svo glöð og ham- ingjusöm og ég hef alltaf átt bágt með að skipta mér af einkamálum annarra. En ég átti að segja þér það, þá hefðirðu kannske ekki horfið.“ „Getur verið,“ segir Elín. „Ég dáði hann og elskaði frá fyrstu sýn, en ég hugsaði ekki um hjónaband fyrr en síðasta sumarið í Drangshlíð, þá fannst mér að vin- áttan hlyti að enda með giftingu. Þá var ég 16 ára. Ég hugsaði alltaf um hann um veturinn og hlakkaði svo til þegar hann kæmi. Ég skrifaði honum ekki og hann ekki mér, nema einu sinni á kort, þá var hann að þakka mér fyrir vettlingana — þessa hérna, þeir voru nú reyndar frá þér, þó ég prjónaði þá, þú hefur víst sagt honum að þcir væru frá mér. Svo langaði mig að læra eitthvað, svo ég væri honum heldur samboðin. Manstu ekki að ég ætlaði í kvennaskóla um veturinn, þið hættuð bú- skap um vorið, þá var verið að bvggja þetta hús, þið fluttuð í það um haustið, jörðin var nytjuð af öðrum um sumarið. Ég fór niður í þorpið til þess að græða mikla peninga í síldar- og fiskvinnu. Við vorum saman í hcrbcrgi ég og Hclga vinkona mín frá Hóli. Það leið á sumarið og ekki kom Erlingur, þú sagðir að hann hcfði fengið sér atvinnu fyrir sunnan, annars töluðum við aldrci um hann. Svo man ég síðsumarskvöldið fagra þegar ég skrapp hcim að Drangshlíð og allar drauma- borgirnar hrundu. Blessaður gamli presturinn var einn úti á stéttinni þcgar ég gekk í hlaðið. Hann tók kveðju minni glaðlega, svo sagði hann: „Þú ert aðeins of seint á fcrðinni. Erlingur og konan hans voru að fara í skcmmtigöngu upp í fjall. cða kannske þú ætlir að gista“? „Nci, nei,“ sagði ég, „hvcnær gifti hann sig?“ „í fyrradag, þau komu í dag, þau hafa stutta viðdvöl hér, þau eru að fara til Danmcrkur og ætla að vera þar eitt cða tvö ár“, svaraði hann. Þá komst þú út og bauðst mér inn og svo fórstu að tala um Erling og konuna hans, þú sagðir að hún héti Lilja og væri ákaflcga fín og yndisleg stúlka. Erlingur var stúdcnt og ætlaði í háskóla og hún ætlaði að læra söng og hljóðfæraleik. Mér datt í hug gítarinn minn og söngurinn, mikið skammaðist ég mín, þegar ég bar það saman við sönglist þessarar fínu konu. Þú gafst mér kaffi og ógurlega fínt brauð sem þú hafðir bakað handa ungu hjónunum. Þegar ég var búin að drekka sagðist ég ætla upp á loft og sækja gítarinn minn, hann var þar ásamt fleira dóti sem ég átti þar. Ég tók gítar- inn og eitthvað af fötum, þá sá ég hvar treyja af Erlingi lá á kistu á ganginum og vettlingarnir góðu voru í vösunum, ég tók annan, vafði fötunum utan um hann og fór með hann. Ég þakkaði fyrir kaffið og kvaddi eins og ég var vön. Ég man að þú klappaðir mér á kinnina og sagðir: „Hvenær kemurðu aftur, Elín mín“? — „Ég veit það ekki, það á að vera ball á laugardag- inn“, svo fór ég. Og mér fannst ég vera svo fátæk og einmana og umkomulaus og hugsaði að gott væri að geta horfið og koma aldrei aftur. Já það var ball á laugardaginn og þar hitti ég norsk- an mann sem hafði oft um sumarið reynt að komast í kunningsskap við mig. Ég hafði aldrei skipt mér af honum en nú var annað upp á teningnum. Ég var í 'nýjum kjól, puntaði mig eins og ég gat, ég dansaði við hann, drakk með honum og fór með honum fram í skip, varð dauðadrukkin og vaknaði fyrir ofan hann í kojunni um morguninn. Ég hef aldrei á ævinni drukk- ið nema í þetta eina sinn, alltaf hryllt við áfengi. Það fyrsta sem ég skynjaði var stjórnlaus þrá að komast langt í burtu. Aumingja maðurinn vildi allt fyrir mig gcra. Ég sagðist skyldi giftast honum ef hann hjálp- aði mér að komast langt í burtu strax. Hann spurði ekki um neitt, gerði engar athugasemdir, sagði bara já og amen. Ég fór í land, það voru fáir á ferli. Helga var steinsofandi í herberginu okkar, ég tók gítarinn minn og stóra ferðatösku sem ég hafði keypt um vorið, lét í hana föt og skó og peninga sem ég átti, svo læddist ég út. Ég fór fram í skipið sem flutti okkur tafarlaust til næstu hafnar, þaðan fórum við með bíl til Reykja- víkur. Ég bað Einar að kalla mig Jóhönnu, sagði hon- um eins og var að ég héti tveimur nöfnum. Hann tók því vel og síðan hef ég heitið Jóhanna. Hann átti föð- ursystur í Reykjavík, Karen heitir hún, hún var gift íslenskum kaupmanni, hann fór með mig til hennar. Hann fór til Noregs um haustið — var í stýrimanna- skóla — hann vildi að ég færi með honum, en það varð úr að ég var hjá frænku hans um veturinn — og hafði gott af því. Hún kenndi mér norsku og margt fleira, sem kom að gagni í lífinu. Svo kom hann um vorið, þá giftum við okkur og fórum svo til hans heimalands. Ég skrifaði þér daginn áður en við héldum til hafs.“ „Já,“ segir frú Hólmfríður, „ég á nú enn það bréf, þú sagðist vera að fara í langferð og við sæjumst lík- lega aldrei aftur, þá hélt ég að þú værir reið við mig og vildir ekki sjá mig og það hryggði mig.“ „Nei, ég hef aldrei verið reið við þig,“ segir Elín. „Einar átti efnaða forcldra og þau voru mér ósköp góð. Við vorum hjá þeim fyrsta árið. Svo varð hann skipstjóri og við stofnuðum eigið heimili. Við bjugg- um við allsnægtir og Einari þótti vænt um mig — en Heiwa er bezt 407

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.