Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 6

„Reyndu að hugsa um öll góðu árin og gleðilegu
jólin sem þið Erlingur áttuð saman, 28 ár í þessu húsi
og tvö ár voruð þið búin að vera gift þegar þið komuð
hingað. Þrjátíu góð ár, það er ekki svo lítið. Þú átt að
vera þakklát fyrir þau,“ segir frú Hólmfríður.
„Já, ég veit það, en ég get ekki gert að því að mér
finnst allt svo ömurlegt. Kannske ég reyni að syngja
og spila eitt lag, ef það gæti létt skapið,“ segir frú
Lilja.
„Já góða gerðu það, mér finnst svo óralangt síðan
ég hef heyrt í píanóinu og þó víst enn lengra síðan þú
hefur sungið,“ segir gamla konan. Lilja sest við hljóð-
færið, syngur og spilar undir:
Sit ég út við sandana
— sundin eru blá.
En fjöllin mín í austrinu
felur þokan grá.
Sit ég út við sandana,
sól við hafsbrún skín.
Þokaðu burtu þoka grá,
ég þrái fjöllin mín.
Sit ég út við sandana,
þar sjást nú engin spor
Hve glöð ég var og geiglaus er
gekk ég þar um vor.
Sat ég út við sandana,
sól í heiði skein.
En seinna komu óhöpp og
sorgir og mein.
Sat ég út við sandana,
sól í hafið hvarf.
Fátækt og auðnuleysi
fékk ég í arf.
Sit ég út við sandana.
Senn kemur nótt.
Dimmt er í heiminum,
dapurt og hljótt.
Sit ég út við sandana.
Sól að morgni skín.
Þá held ég út á haf og kveð
heimalönd mín.
Sat ég út við sandana
þá sól í heiði hló.
Drottinn sendu heiminum
hamingju og ró.
Frú Hólmfríður hlustar með athygli og horfir á
Lilju stórum augum og segir:
„Ég hef heyrt þetta áður, en það er langt síðan.
Hvar lærðirðu þctta góða mín?“
„Erlingur kenndi mér það, þegar við vorum í til-
hugalífinu, en eftir að við komum hingað þá vildi hann
ekki heyra það, sagði að það gerði sig angurværan, og
ég steinhætti að syngja það,“ svarar Lilja.
„Ég heyrði unga stúlku syngja þetta fyrir meira en
þrjátíu árum,“ segir gamla frúin. „Hún hét Elín Ing-
varsdóttir. Manstu eftir þegar við komum í bókabúð-
ina um daginn, til þess að kaupa jólagjafirnar, þá var
kona að afgreiða, ég hef ekki séð hana áður í búðinni.
Ég spurði þig hvort þú vissir nokkuð hver hún væri
og þú kannaðist ekkert við hana.“
„Ég veit það núna,“ segir Lilja, „hún kom hingað í
haust frá Reykjavík og heitir Jóhanna Norðkvist. Hún
hefur átt heima í Noregi í mörg ár. Maðurinn hennar
er dáinn, þá kom hún hingað til lands. Hún er eitthvað
kunnug læknisfrúnni og býr hjá henni. Það er sagt að
hún hafi boðið henni að koma til sín og útvegað henni
þessa atvinnu.“
„Mér datt hún Elín í hug þegar ég sá þessa konu,
hún minnti mig á hana og síðan hefur minningunum
um hana svo oft skotið upp í huga mínum. Það bjuggu
gömul hjón á Bjarnargili, það var fremsti bærinn í
dalnum. Dóttir þeirra giftist manni austan af landi og
fór með honum til átthaganna hans, svo skildu þau, hún
flutti þá til foreldranna með einkabarnið, Elínu, sem
þá var fimm ára. Hún var ósköp indælt barn og ^ömlu
hjónin voru svo ánægð að hafa þær hjá sér. En þegar
Elín var tíu ára gömul dó mamma hennar. Hún dó úr
lungnabólgu, seint um vetur. Vorið eftir féll skriða
sem stórskemmdi túnið á Bjarnargili og drap skepn-
ur, þótti þá auðséð að ekki yrði búið þar lengur.
Gömlu hjónin fluttu þá að Drangshlíð. Þau vildu helst
vera út af fyrir sig — höfðu alltaf verið í einbvli. Við
vorum þá nýlega flutt í húsið, það stóð sumt; af gamla
bænum, þau bjuggu um sig í honum og voru þar í
þrjú ár, þá dó gamli maðurinn, gamla konan fékk
slag stuttu seinna, þá fluttu þær í húsið til okkar, ég
hjálpaði Elínu að hjúkra henni, hún dó þegar Elín var
15 ára. — Erlingur frændi var oft hjá okkur á sumrin,
þeim kom alltaf ósköp vel saman Elínu og honum,
einkum þó síðasta sumarið. Hann hefur víst kennt í
brjósti um hana af því að hún var svo mikill einstæð-
ingur — föðurfólkið skipti sér aldrei neitt af henni, ég
held að pabbi hennar hafi þá verið dáinn — hann lagði
sig fram til þess að vera henni til skemmtunar, fór með
henni á skemmtanir hér í þorpinu og þau fóru saman
í gönguferðir. Hún spilaði á gítar og söng Ijómandi
vel, þau sungu saman, ég heyrði þau syngja saman lag-
ið sem þú söngst áðan. Eg heyrði Elínu oft syngja það
eina, hún sagðist hafa Iært það og vísumar af mömmu
sinni. En nú er langt síðan það var. Það bar upp á
sama daginn að ég sá hana í seinasta sinn og þig í fyrsta
sinn. Hún hvarf, enginn vissi hvert.“
„Já,“ segir frú Lilja, „ég man óljóst eftir því að ég
heyrði talað um stúlku sem hvarf, þegar ég kom hing-
að í fyrsta sinn, það var víst talað um að hún hefði
fyrirfarið sér, en svo var það borið til baka. Ég vissi
ekki að hún hefði verið að nokkru leyti fósturdóttir
404 Heima er bezt