Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 21

„Ég held þið megið leika ykkur,“ sagði Böðvar.
Hann var alltaf hægur, en ábyggilega fjögurra
manna maki.
Það var nokkuð margt til skemmtunar, áður en
byrjað var að dansa, svo sem stangarstökk, reiptog,
kapphlaup o. fl. Indíánar voru hvítu fiskimönnun-
um nærri yfirstrekari. Það var víst Böðvar sá sterki,
sem varði heiður okkar. Hvíta kvenfólkið sá um
góðar kaffiveitingar af mikilli rausn. Boltaleikur var
líka þreyttur með mikilli spennu.
ÖLKÚTURINN HVARF
Það var annars ekki mikið um áfengi, hvorki við
skemmtanir né endranær, því að það hafði enginn
neinn aukapening á þessum kreppuárum (1933—39).
Tveir kunningjar mínir, annar norskur, hinn sænsk-
ur, buðu mér upp á bjórgutl, sem þeir voru með
spölkorn úti í skógi. Þeir geymdu það þar, svo að
enginn tæki það frá þeim. En svo þegar vinir okkar
frá mílu 214 voru að búa sig í bátana, því að flestir
komu vatnsleiðina, þá gekk ég niður götu í átt til
bátanna. Koma þá Svíinn og sá norski og sá þriðji,
lítill írskur piltur. Og þeir eru fokillir. Veður sá
norski að mér með höfuðið undir sér eins og illt
naut:
„Gott, nú skulum við lumbra á þér, John, því að
þú varst sá eini, sem vissir um kútinn okkar.“
Rétt í þessu kom franskur maður frá mílu 214 og
sagði við pilta þessa:
„Nei, ekki trúi ég, að þið ráðist allir í einu á hann
John. Ekki er hann það stór.“
En sá norski kom eins og áður með höfuðið niður
á bringu og veifaði báðum höndum eins og vind-
mylla. En ég náði litlu, íslenzku glímubragði á hon-
um, og hann á bakið og ég ofan á. Setti nú hnéð á
brjóstið á honum og togaði á móti, svo að honum
varð strax erfitt um andardrátt.
„Segðu til, þegar þú ert búinn að fá nóg,“ sagði ég.
Og það leið ekki á löngu, þar til hann var fús að gef-
ast upp, og fór svo einnig um hina.
Ég leigði lítið hús, sem var á sleða í skóginum, og
svaf ágætlega. En um morguninn kannaðist ég ekki
við landslagið. Þá höfðu vinir mínir snúið sleðanum
við með mig sofandi, og vissi ég því ekki, hvar ég
var. En rétt í því að ég var að reyna að átta mig,
komu þeir Norðmaðurinn og Svíinn með ölbrúsa í
hendinni og vildu nú gefa mér gersemina, því að
kútgreyið hafði verið á sínum stað, þar sem þeir létu
hann. Állt er gott, þegar endirinn er góður.
HANN FANNST SKOTINN
Á sumrin var yfirleitt ekkert að gera nema helzt að
fiska eitthvað í þessum vötnum. Stöku sinnum mátti
þó veiða styrju fyrir markað, en það urðu aldrei
mörg tonn, aldrei nein uppgrip. Einn af mestu veiði-
mönnunum okkar var Óli Nelson. Hann fór á veiðar
langt norður með vesturströnd Hudsonflóans og var
vinsæll meðal allra, bæði Indíána og hvítra.
Kunningi minn vár að hlæja að ástaratlotum einn-
ar kynblendingsstúlknanna gagnvart Óla. Þau stóðu
við búð Millers og biðu þess, að hún væri opnuð.
Stúlkunni leiddist að bíða og vildi fá koss hjá Óla.
Svo spýtti hún út úr sér tóbaki, sem hún var að
tyggja, og sagði um leið:
„Æ, kysstu mig, Óli.“
Óli kom ekki til byggða eitt vorið, og höfðu marg-
ir hug á að sjá hann, þar á meðal hvít stúlka, sem var
trúlofuð honum. Fór svo lögreglan að leita hans og
fann hann skotinn, þar sem hann hafði dvalizt ein-
hvern tíma og beðið þess, að ísinn þiðnaði, svo að
bátgengt yrði. Lögreglan úrskurðaði, að hann hefði
framið sjálfsmorð, en því var almennt ekki trúað.
Hann hafði t. d. veitt vel, svo að þar voru engir fjár-
hagsörðugleikar. Og svo beið kærastan hans. En það
spurðist um ósamkomulag milli hans og Indíána, sem
þarna voru einnig á veiðum. Þessir Indíánar höfðu
t. d. eyðilagt alla potta í kofa Óla og fleira, þegar
þeir komu þar og Óli var ekki heima. Þóttust því
ýmsir vissir um, að þessir náungar hefðu myrt mann-
inn. En það var aldrei sannað. Hitt er það, að ekki
var óalgengt, að menn yrðu geggjaðir af of mikilli
einveru í óbyggðum.
Á ENDANUM SKUTU ÞEIR HANN
Fræg var sagan um veiðimanninn í Yukonfylki í
Kanada. Það varð ósamkomulag milli þessa manns
og Indíána. Sagt var, að þessi hvíti veiðimaður hefði
hcngt upp gildrur Indíána, ef veiðigildrur þeirra
voru þar sem þessi „Johnson“ var á veiðum sínum.
Indíánar klöguðu. Fóru þá tveir lögregluþjónar að
vitja Johnsons. Sagan segir, að kofi hans hafi verið
byggður úr tvöföldum bjálkum um metra upp.
Taldi lögreglan, að þetta hefði verið nokkurs konar
hervirki eða vígi. En Johnson leyfði ekki lögreglu-
þjónunum að koma inn til sín og skaut annan þeirra
orðalaust. Ég man ekki, hvort hann særði hinn. Svo
var gerður út lciðangur til að taka Johnson, helzt
lifandi. En það varð ekki auðvelt. Og hann var eltur,
að mig minnir, tvær eða þrjár vikur bæði á jörðu og
í lofti. Stundum hafði hann gengið aftur á bak til
að villa mönnum, hvert hann færi. En harkan, að
Heima er bezt 419