Heima er bezt - 01.12.1975, Blaðsíða 23

Flúðir i Ode-ánni 1936—39.
gisti ég hjá vinum mínum þarna. Þeir skemmtu sér
við að stríða mér á því, hvað mér vaeri illt í bakinu.
„Já, og þetta er bara fyrsti dagurinn. Það verður
orðið laglegt á þér bakið, þegar þú ert kominn alla
leið,“ sögðu þeir.
LANDINN REYNDIST MÉR VEL
En þar skjátlaðist þeim, því að mér batnaði með
hverjum degi, sem leið. Það var gott og gaman að
gista hjá íslendingi að nafni Walter Johnson. Hann
bjó við fljótið Burntwood. Johnson stóð á fimmtugu
og var búinn að lcita að málmum alla ævi og svo
stunda dýraveiðar sér til viðurværis. En hér átti hann
ágætan matjurtagarð. í honum ræktaði hann margt
og mikið af matjurtum, og í háum bakka fljótsins
gróf hann og byggði mjög gott jarðhús. Gaf hann
mér nokkrar gulrætur frá árinu áður, og voru þær
sem nýjar. Walter átti félaga, sem var í mörg ár með
honum í málmleit og á dýraveiðum í óbyggðum.
„En þessi félagi minn var mildu ásjálegri en ég,“
sagði Walter, „svo að álíka myndarlegri stúlku, sem
sá hann í Klettafjöllum, tókst að veiða hann.“
Waltcr smíðaði handa mér útvarpstæki, það er
hann fékk stykkin og sctti saman. Það var mcð hlust-
unartæki cins og á síma. Og þegar ég setti það við
cyrað, heyrði ég í öllum stöðvum í Bandaríkjunum
og Mcxíkó. Lét ég þetta tæki duga mér, þar til ég
hætti veiðum vorið 1939.
Walter bauð mér að láta aukahlassið og allt mitt
dót á stóra léttibátinn sinn (canoe). En sú tegund vó
um 100 kg tóm. Það var nú munur að sitja og spjalla
við Walter. Utanborðsmótorinn, cinn af hinum
ágætu Johnsonsmótorum, vann vel á móti Straumi,
svo að snenrma kvölds vorum við komnir að Iítilli á,
sem rennur í hið stóra Burntwoodfljót. Þar fórum
við inn í stöðuvatn, þar sem fyrst fannst nikkel á
þessu landssvæði. Það fannst þar um 1920, en var
ekki neitt að ráði. Menn leituðu lítið þar í kring,
bara boruðu eitthvað í efstu skorpuna í einum kletti.
Þetta vatn heitir Mistry, og úr því fellur lækur í
annað vatn með lágum klettum allt í kring.
Walter stoppaði í klukkutíma hjá mér og fann
þar nokkra steina, sem hann sagðist ekki skilja, hvaða
málmur væri í. En hann sagðist rannsaka það betur
heima, og þá uppgötvaði hann, að vottur af nikkel
væri þarna. En 20 árum seinna reis þarna upp stór
náma. Það eru stóru félögin með milljónir og aftur
milljónir, sem geta demantborað' mörg hundruð fet
niður og komist að því, hvað er þar í jörðu. Walter
var viðurkenndur fyrir þekkingu sína á grjóti og
hvað það hefði að geyma. En yfirleitt voru bækur
um slíkt ófullkomnar, t. d. aðalkennslubókin, sem
menn höfðu við að styðjast til skamms tíma. Þar
stóð, að málmar fyndust ekki í graniti, en Flin Flon
var t. d. öll í graníti og einnig fleiri. Eitt er víst, að
það þarf mikla þolinmæði til að læra þessa hluti og
líka milda skynsemi.
í gamla daga, þegar menn leituðu málma á fæti og
aðeins á yfirborði, var álitíð, að aðeins einn af fimm
hundruð fyndi eitthvað, sem gæti heitið náma. En
það var um 1938, að upp voru fundin bergmálstæk-
in, sem síðan eru eingöngu notuð til að finna málma.
Er gamla aðferðin þar með úr sögunni. Kem ég að
því síðar.
Svo kvaddi minn góði vinur og kveikti í einum af
sínum stóru vindlum, sem hann vafði sjálfur úr stór-
um tóbakslaufum, en þau hafði hann pantað einhvers
staðar frá. Það var fleira en bókvit og þekking á
málmum, sem Walter var gæddur. Hann var mjög
þolgóður að ganga með bakpoka sinn spenntan yfir
herðar, dag eftír dag, því að hann hafði aldrei hunda.
Hann var slunginn veiðimaður. Gat líka prjónað
sokka fljótt og vel.
/ Ode-ánni i Norður-Kanada á leið heim til IViicked Portage.
Heima er bezt 421