Heima er bezt - 01.06.1977, Qupperneq 24

Ferjubakki. Horft til norðausturs. Til vinstri fjárhús og hlaða, til hægri tbúðarhúsið. í baksýn nokkur hluti af Hafrafelli. Myndina
tók Óskar Sigvaldason 1968.
hverju strái. í gær var norðan þjösnaveður með krapa-
hryðjum. Svo kyrrði með kvöldinu og skafheiddi.
Nóttin varð því óvenju svöl. En — hvað er þarna á
hreyfingu norðan við gamla bæinn með grænu þökun-
um? Það er ungur maður, fremur lágur vexti, en svo
stæltur og slær af svo augljósri lægni, að ekki verður
annað séð en að hann og orfið séu sama lífi gædd. Og
svo snöggt fellur grasið við hvert ljáfar, að af krónum
sveifgrasanna þeytast daggardropar — þúsundum sam-
an — og myndar úðamökk, er stígur og hnígur og sindr-
ar, í öllum regnbogans litum. Það er ekki nema eðli-
legt, að þér verði starsýnt á þetta. Hvenær skyldi hann
hafa byrjað að slá, í morgun? Við undrumst hvað hálf-
skærurnar eru orðnar margar og — langar, og hvað
grasið virðist mikið. Hann horfir til lofts. Svo gengur
hann heim, slær ljáinn úr orfinu og fer með hann inn
í bæinn.
Eftir litla stund kemur hann út og ung kona við hlið
hans. Þau nema staðar á hlaðinu, brosa hvort til annars,
og — taka svo sprettinn vestur á gilbarminn. Þar eru
margar sátur. Þau grípa föng úr syðstu sátunum og
dreifa þeim til beggja hliða með snöggum sveiflum,
svo heyið losnar sundur og dreifist sem jafnast, svo auð-
veldara verði að slá úr því. Það leynir sér ekki að þarna
er unnið b æ ð i af kappi og forsjá. Og ekki ganga þau
fót fyrir fót að sátunum til að grípa ný föng, heldur
sjáum við þar sama fótaburðinn og í steingerfingsleikj-
unum, fyrir tæpum þremur árum.
í dag verður áreiðanlega rakinn þurrkur og vafalaust
ætlunin að útþurrka þetta hey og ná því upp í lanir eða
ef til vill inn í hlöðu. Við förum nærri um handtök
þeirra þá.--------
Ellefu árum síðar erum við hér aftur á sama stað og
opnum minningabókina. Nú er ágústdagur, ágætur
þurrkur og sól hátt á lofti í suðvestri. Við rekuni upp
stór augu, því öll holtin, sem við sáum áður, eru nú
orðin að grösugu túni, alveg norður að ánni. Þar er
verið að ýta saman stórum töðuflekk. Og við sjáum ekki
betur en það muni vera síðasta heyið á túninu. Við sjá-
um einnig — svo ekki þarf um að deila — að þarna eru
Ólafur og Aðalheiður að verki. Það leynir sér ekki á
handtökunum, sem eru eins og fyrir ellefu árum. Þau
eru að ýta að heyi, sem þarna er risið til hálfs. Okkur
flýgur í hug orðið hamhleypa. Það er snilldarlega
samsett. Það sannast líka bezt á þeim, sem þarna eru að
verki. Þau hafa áreiðanlega fylgst vel með landskúrun-
um, er fallið hafa í dag norður með fjöllunum í vestri,
eins og svo oft á svona dögum. Svo féll líka ein skúrin,
hérna rétt sunnan við, á Ferjuhraunin, svo að glamp-
aði á steinana þar eins og spegla. Þegar svo ber undir,
gera flestir það, sem orkan leyfir, til að bjarga þurru
heyi áður en demban fellur. En — hvernig stendur á
þessu? Þarna birtast þá, allt í einu, tvær litlar stúlkur
með hrífurnar sínar og fara að hamast við að ýta heyi
til foreldra sinna, eða grípa viskar. sem orðið hafa eftir,
og hlaupa með þær til þeirra. Þær hafa sennilega verið
að hvíla sig um stund á bak við heyið þar sem við gát-
um ekki séð þær, eftir að hafa hamast við að hjálpa
pabba og mömmu frá því þær borðuðu hádegisverðinn.
Hærri stúlkan heitir Birna. Hún er rúmlega tíu ára,
fædd 12. maí, 1917. Sú minni heitir Guðrún, fædd 24.
maí, 1920, og er því orðin sjö ára. Allt í einu hlaupa
þær til mömmu sinnar. Hún hallar sér að þeim og segir
auðsjánalega eitthvað við þær. Tekur svo við hrífun-
um þeirra, en þær taka sprettinn heim að bænum, léttar
á fæti eins og lömbin á vorin.
204 Heima er bezt