Heima er bezt - 01.06.1977, Qupperneq 30

IX
Þá er komið að síðasta þættinum, sem á að bera vitni
um hagmælsku Ólafs. Af ásettu ráði kaus ég að hafa
hann síðast. Hann verður fáorður, þó af ýmsu sé að
taka. Hvort tveggja er, að það er ekki á mínu færi að
velja þar eða hafna og svo hitt, að einhvern tíma sagði
Ólafur, í bréfi til mín:
„Ég hef aldrei ætlað að láta vísur mínar á þrykk út
ganga, því þetta voru dægurflugur, tilbúnar á augna-
blikinu, og venjulega handa mönnum til að hlæja að.“
Þessar „dægurflugur“ hans frænda míns, lifa nefni-
lega enn, góðu lífi hér í Öxarfirði og áreiðanlega víð-
ar, og eiga eftir að gera það lengi. Nú — svo er líka
eitt enn: Við munum öll fúslega játa, að í höll gleð-
innar, sé hláturinn sjálfkjörinn konungur, og húsmóð-
irin, sem er hans „ekta kvinna“, situr þar við hönd
hans, með handapati, til áherzlu — og hlær með. Svo
fór líka flestum, er komu í Ferjubakka, til að hitta hús-
bóndann. Og þó hann væri fámáll, í fyrstu, er þeir
spurðu hann, hvað hann segði í fréttum og fengu þetta
svar:
„O-o-oo! það er nú heldur lítið, og sízt gott,“ þá
breyttist talið oft undra fljótt og gamanyrði voru látin
fjúka. Fyrstu vísurnar, sem hér verða birtar, bera um
það vitni.
Um og eftir 1920, átti óvenju listfengur gullsmið-
ur heima á Kópaskeri. Hann hét Kristján og var Bene-
diktsson. Eitt sinn kom Ólafur til Kristjáns og bað hann
nú blessaðan að smíða — handa Aðalheiði sinni, þessar
dásamlegu silfurkúlur og skínandi glingur, sem hann
væri alltaf að framleiða handa frúnum, sem fögnuðu
og lofsungu hann.
Nokkru síðar kemur Kristján með þessa fagursköp-
uðu gripi, í Ferjubakka, því hann vissi, að Aðalheiður
beið eftir þeim. Stóð þá svo vel á, að allir voru heima,
og horfðu, með undrun og aðdáun, á listaverkin, þegar
Aðalheiður og Kristján fóru að handleika þau, og sjá
hvernig þau tækju sig út, eftir ábendingum Kristjáns,
sem fékk mörg og ósvikin lofsyrði. Ólafur horfði á,
með aðdáun, en sagði ekki orð, þar til hann mælti:
„Ýmislegt er orðið breytt,
eðli fjarri sínu.
Kristján hefur k ú 1 u m skreytt,
k v i ð á fljóði mínu.“
Á þeim árum, sem Ólafur hafði bensínsölu, kom
margt broslegt fyrir. Eitt sinn bauð bílstjórinn, sem
flutti bensínið, Ólafi, að skreppa með sér til Akureyr-
ar. Hann kæmi aftur á morgun, en þangað þurfti hann
að sækja það. Ekki mátti Ólafur eyða tíma í það ferða-
lag, fremur en áður, en segir: „Þú getur gert mér ann-
an greiða og ekki síðri. Hjá mér er ung stúlka, sem
bíður eftir ferð til Akureyrar. Hún hefur — frá því
snemma í morgun, verið að biðja guð, að senda sér nú
þennan blessaða bílstjóra minn.“
Það hýrnaði heldur yfir bílstjóranum, sem bað Ólaf
að snarast eftir stúlkunni. Eftir litla stund koma þau
bæði hlaupandi og hjálpaði Ólafur henni upp í bílinn
þar sem hún settist við hliðina á bílstjóranum. Blæs
mæðinni og segir svo:
„Þér ég unga færi frú,
’ með ferskleik öllum sínum.
Vinur minn, — ég vildi nú
vera í sporum þínum.“
Eitt sinn las Ólafur í blaði, samtal við gamla ljósmóð-
ur, sem var hætt störfum. Blaðamaðurinn spurði hana
hvað yngsta móðirin hefði verið gömul og einnig sú
elzta, sem hún hefði verið sótt til. Svarið var: „Sú
yngsta var ellefu ára, en sú elzta sextug.“ Þá mælti
Ólafur og undrunin leyndi sér ekki:
„Enn er margur ástagjarn,
enda fór nú svona:
Fyrir skömmu, fallegt barn,
fæddi sextug kona.“
Ólafur dvaldi eitt sinn á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri eftir aðgerð á auga. Þá var hann áttatíu og
fjögra ára. Enn var þá gamansemin í för með honum.
Hjúkrunarkonurnar voru honum ákaflega tillitssamar,
og leiddu hann oft eftir löngum gangi, fram og aftur,
til að liðka hann og styrkja. Þess á milli létu þær hann
sitja í stól, þar sem vel fór um hann. Einu sinni fannst
honum biðin orðin óvenju löng, enda orðinn þrevttur.
Kemur þá ein hjúkrunarkonan, eins og af himni send,
tekur í hönd hans og ávarpar hann blíðlega. Varð þá
Ólafi að orði:
„Ekki hefur guð mér gleymt,
gleðisólir skína, —
af því ég hef endurheimt,
„aðstoðina“ mína.“
Það mátti með sanni segja, að gamansemin var Ólafi
trú — „allt til dauðans.1*
Þegar Ólafur — eitt sinn — í skammdeginu, 1970,
sneri frá einum glugganum, í stofunni þar sem hann
bjó, í Reykjavík, eftir að hafa horft út, en þá var sjón-
in orðin afar slæm, mælti hann:
„Rökkrið grátt mér fegurð fól,
fer að máttug gríma.
Orðin lágt á lofti sól.
Líður að háttatíma.“
Um svipað leyti, þegar hann fann hve sjónin daprað-
ist ört, sneri hann frá stofuglugganum, og mælti:
„Þéttast finnst mér þokan grá,
þó að sólin skíni.
Fellur myrkrið a 1 v e g á,
á ð u r lífi týni? “
210 Heima er bezt