Heima er bezt - 01.06.1977, Blaðsíða 41

SIGURÐUR DRAUMLAND:
V eérahjál mur
Pessi glerkúla, þetta leikfang, sem líkist svo mjög
jarðarhnettinum! Eg sá eintak af því hjá litlum
strák úti í bæ. Hann velti kúlunni fyrir sér og
hrissti hana. Svo hló hann, hrissti og hló.
Inni í kúlunni var heil stórhríð. Örsmá mjallahvít
korn fylltu nær helminginn af kúluholinu, en þyrluð-
ust eins og bylur, ef kúlan var hreyfð. Tvö smábörn
úr sveigjanlegu efni köfuðu bylinn, og þegar birtan
skein gegnum rof í lcófinu, sáust þau beygja sig, baða
út höndum og standa á öðrum fæti.
— Eru þetta litla systir og litli bróðir? sagði eg við
strákinn.
Hann leit á mig, stórhneysklaður:
— Hnoj! Þau eru ekki úti. Skammastu þín!
Eg gerði það. Og svo keypti eg samskonar kúlu.
Nú sit eg stundum og leik mér að henni, eftir að hafa
þreytt hugann við erfið viðfangsefni.
Þá var það eina kvöldstund, þegar eg var að handleika
kúluna, að eg heyrði barnsrödd, sem eg vissi ekki í
augnablikinu hvaðan kom:
— Viltu heyra sögu?
Fyrst kom mér í hug, að það væri litli kunninginn
minn, sem átti hina kúluna. En það gat ekki staðist.
Þessa stundina var ausandi rigning úti og engu barni
fært að vaða hana.
Svo áttaði eg mig á því, að það var strákurinn inn í
kúlunni minni, sem talaði. Þau stóðu þarna tvö syst-
kin, smákríli úr einhverju gerviefni, í miðjum snjó-
skaflinum og störðu á mig með spyrjandi eftirvæntingu.
Svo hissa varð eg, að kúlan var nærri því hrokkin úr
hendi mér.
— Segir þú sögur? Ertu ekki úr plasti?
— Ekki nú alveg það! ansaði sá litli hróðugur... Ekki
fremur en Tumi Þumall!
— Hvað er nú þetta? Áttu líka bækur til að lesa?
— Nei, amma sagði okkur sögur.
— Amma! Eigið þið ömmu, úr plasti?
— Dæmalaust getur þú verið mikill kjáni! Hún var
sprell-lifandi í eina tíð.
— Já, kjáni! endurtók systir... Þegar okkur leiðist í
snjókófinu, munum við eftir sögunum hennar ömmu.
— Þá vil eg heyra eina.
Nú hallaði eg mér á svæfilinn í sófahorninu og lét
kúluna á smáborð. Eg gat ekki boðið þes'sum ævintýra-
börnum betra sæti. Ög drengurinn byrjaði á sögunni:
— Einu sinni var maður, sem fór oft í löng ferðalög,
meðan hann svaf, sagði amma. Það var helst þangað sem
voru rökkurheimar, og einhverjir sem áttu bágt þar.
Einu sinni kom hann í stórt hús, þar var dimmt, nema
ofurlítill bjarmi í einu herbergi. Þar inni sá maðurinn
nokkra menn aðra og fór að reyna að tala við þá. Hon-
um fannst þeir þekkja sig og virtust vera vingjamlegir,
en annars eins og úti á þekju gagnvart öllu, og að eng-
um þeirra liði vel.
— Maðurinn átti að segja hinum skemmtilegar sögur,
svo að þeir yrðu glaðir! skaut eg inn í.
— Bíddu nú hægur. Það var ekki hægt. Þeir töluðu
ekki, og heyrðu ekki, en liðu um gólfið eins og í
dvala, og væru að bíða eftir einhverju.
— Þeir hafa líklega verið nýkomnir úr fjallgöngum,
búnir með nestið og að missa allar kindurnar!
— Láttu ekki svona! Þú ert alveg ómögulegur!
— Alveg ómögulegur! Þetta er nú meiri kallinn! sagði
systir.
— Nú heyrir maðurinn sem kom í húsið, að einhver
er að staulast upp stigann, sem lá niður á neðri hæðina,
rétt framan við herbergisdyrnar. Þessari aðkomuveru
fylgir meira ljós en fyrir var í herberginu. Og inn um
hálfopnar dyrnar kemur lítill drengur, en þó miklu
stærri en eg er. Vonleysið í svip þessa drengs var átak-
anlegt, hefir maðurinn sagt, og það var líkt og hann
kæmi þreyttur heim úr krapaveðri. Hann spurði ein-
hvers, sem maðurinn heyrði ekki hvað var, en greindi
vel bænarhreim í rómnum. Síðan hallar drengurinn
hurðinni á eftir sér, og ljósbjarminn hverfur með hon-
um út á ganginn. Það var eins og enginn gæfi þessu
gaum, nema okkar maður.
— Okkar maður! Eigið þið forðabúr af mönnum?
— Byrjar þú enn! Okkar maður fer á eftir drengn-
um, sem er að feta niður stigann, og segir við hann:
— Komdu, góði minn, þér veitir ekki af hressingu,
eftir útliti þínu að dæma. Kemur þú langt að, í þessu
óveðri?
— Æ, ætli það sé til nokkurs! Hér er einskis að
vona. Eg kom úr sveitinni þarna fyrir handan ...
Maðurinn hefir sagt svo frá, að nú hafi honum fund-
Heima er bezt 221