Heima er bezt - 01.10.1983, Síða 7

leiðinlegt, hefði ég nú varla dregið það í hálfa öld að hætta.
Ég hef gaman af að hlusta bæði á kórsöng og einsöng, en
ekki síður hljómsveitarverk, ef það eru góð stykki. Ég á
plötuspilara, og töluvert safn af plötum núorðið. En ég
kann ekki að meta ýmis öskur og læti sem kölluð eru tónlist
og oft heyrast í útvarpi. Mér finnst slíkt oft þvert á allt, sem
ég tengi tónlist. Ég er almennt ekki spennt fyrir elektrón-
ískri tónlist. Hins vegar legg ég mig eftir því að hlusta á gott
tónlistarefni í útvarpi. Gömlu meistararnir eru mínir menn.
Ég gríp frekar sjálf í hljóðfærið, til að halda mér í þjálfun,
fremur en að hlusta á útvarpsefni almennt. Ég spila daglega
þegar ég get komið því við. Sjónvarpið kýs ég að horfa lítið
á, snara mér heldur inn í mína skonsu og sinni mínum
hugðarefnum, orgelið mitt er þar.
Bróðir minn og mágkona bjuggu hér í Lóni, og ég var hjá
þeim til heimilis. Þegar mágkona mín dó, tók ég hins vegar
til við að sjá um mat og heimilishald. Þetta hef ég nú gert
síðan.
Ég hef samt vikið frá til að stjórna söngæfingum og sinna
kennslu, þar sem ég hef átt kost á. Þrjá vetur fór ég til
dæmis tvær ferðir í viku austur í Lund í Öxarfirði, til að
kenna á píanó þeim unglingum sem þar voru í skóla og
áhuga höfðu á. í Skúlagarði hér í sveitinni hef ég líka kennt,
vikulega sum árin.
Eg hef reynt að fylgjast með, sérstaklega nú seinustu árin
og farið á Skálholtsnámskeiðin. Ég er mjög ánægð með þá
starfsemi. Mér finnst það mikils virði að geta fullvissað sig
um, að maður sé ekki að gera einhverja skollans vitleysu í
tónlistarþjálfuninni.
Á fyrstu árunum eftir að ég kom heim til dvalar var
einangrunin verst í þessum efnum. Maður gat ekki borið
sig saman við nokkurn um meðferð á hinu og þessu, sem
maður var að bögglast við að æfa. Það hefur verið ævintýri
líkast þarna í Skálholti á sumrin. Næstum því annað líf í
þessu lífi. Fyrsta skiptið sem ég kom þarna á sumarnám-
skeið sagði ég við hann Hauk Guðlaugsson, söngmálastjóra
Þjóðkirkjunnar, að það væri eiginlega bara tvennt sem mér
þætti ekki nógu gott. í fyrsta lagi að ég væri að verða svo
hundgömul, og svo hitt, að þessir dagar liðu alltof fljótt.
Ég fór í Skálholt sumurin 1976, 1977 og 1978, en 1979 var
efnt til utanfarar með organista og var ég í þeim hópi. 1980,
’81, ’82 og ’83 hef ég svo verið með í Skálholti. Þessi ferð
1979 var fyrsta og eina ferð mín til útlanda hingað til. Við
fórum til Austur-Þýskalands og Austurríkis og vorum sína
vikuna í hvoru landi. Mér líkaði förin vel, góðir menn við
stjórnina, Haukur Guðlaugsson var fararstjórinn og Jónas
Ingimundarson honum til aðstoðar. Smári Ólafsson kom
svo líka til liðs í útlandinu.
r-
Eg tók líka við organistastarfinu í Skinnastaðarkirkju í
Öxarfirði 10 árum eftir að ég byrjaði við Garðskirkju. Oft
hef ég líka verið fengin í forföllum í hin og önnur pláss, t.d.
á Þórshöfn og Raufarhöfn margsinnis.
Stærsta orgel sem ég hef spilað á er í Skálholti, en á
þessum námskeiðum fáum við að sjá ýmis orgel. Nokkra
dagana erum við t.d. í Reykjavík og lítum á hljóðfæri þar.
Það er ekki gott að gera upp á milli hljóðfæra eftir svo
skömm kynni, og mitt hljóðfæri tel ég nú aðallega vera
harmóníum.
Mér þykir afarvænt um hljóðfærið mitt, og var í rauninni
alveg stálheppin þegar ég fékk það. Lítið var hægt að
breyta hljóðinu í gamla orgelinu okkar hérna, en mig
dreymdi alltaf um að geta það, svo ég bað nú Árna bróður
minn að hafa augun hjá sér. En þetta var á þeim árum sem
höftin voru sem mest og fengust varla flutt inn hljóðfæri.
Ættmæður Bjargar í beinan kvenlegg. Frá vinstri: Ólöf Sveinsdóttir frá Hallbjarnarstöðum á Tjörnesi, Sigurveig Guðmunds-
dóttir í Ærlækjarseli og BjarnínaÁsmundsdóttir húsfreyjaí Lóni, móðir Bjargar.
Heimaerbezt 315